Projecten 
Ik werk graag in projecten. Zowel voor mijn werk als thuis, houd ik er van om de dingen in te delen naar onderwerp of noem het “opdracht”.
Ik ben in dienst bij een detacheringsbureau, WVS-consulting, en voor hen ben ik uitgezonden naar Woonbron Dordrecht, de wooncorporatie waar ik nu dagelijks mijn werkzaamheden uitvoer.
In mijn privé deel ik vaak mijn onderwerpen van belangstelling ook in projecten in. Zo wil ik naar Indonesië, dit jaar of begin volgend jaar, en de voorbereidingen daarvoor en alles uitzoeken en er naar toe leven, is een project, dat is dus het project Indonesië. Indonesië heeft mijn belangstelling omdat mijn moeder daar is geboren, misschien zie ik gebieden terug waar mijn moeder is opgegroeid, ik heb er zelfs nog wel familie, die ik nooit spreek of die ik helemaal niet ken.
Ik heb nog wel een project en dat is een project dat een hele lange periode kan bestrijken, namelijk het beoordelen van films, gewoon voor mijn hobby. Ik schrijf zelf recensies voor de films die ik heb gezien. Ik geef ze ook een beoordeling, een cijfer. Dit project deel ik een beetje met een vriendin van me, we zijn hier samen aan begonnen. Ik wil het best ook met anderen delen. De film “As it is in heaven” is een van de films die ik beoordeeld heb in dit project.
Nog een project is armoedebestrijding. Dit is ook zoiets dat heel mijn ziel en zaligheid kan krijgen en dat heel lang kan duren. Ik doe onderzoek, ik lees er heel veel over, ik schrijf politieke vooraanstaanden aan, ik participeer in een gemeentelijk proces, bijvoorbeeld De Voedselbank als vrijwilliger. Ik heb me hier voor opgegeven. Ik wil me gaan aansluiten bij een politieke partij.
Iets wat nooit een project kan zijn, heeft betrekking op mensen, op een mens. Mensen hebben mijn onverdeelde aandacht, ik hou van mensen, ik vind hen interessant, meer nog dan welk project ook, kan ik me totaal verdiepen in een mens en wil ik soms veel of alles van iemand weten. Vraag ik dingen en hoop ik dat er respons komt, omdat ik dan hoop dat ze mij ook willen leren kennen.
Het is nooit mijn vooropgezette idee om met een mens te leren of van een mens te leren, maar onwillekeurig zal dat zo gaan. Wat ik dan hoop is dat het ongedwongen gaat, in vrolijkheid, en harmonie, dat de ander en ik, lachend samen optrekken en verder trekken in ons leven, een stukje samen oplopend, genietend van de zon en de omgeving, maar nooit met een reden, nooit om iets.
Ik hou van mensen, ik hou van jou en jou en jou. Gewoon om wie je bent, om wat je doet en wat je gaat doen. Ik hou er van je aan te kijken en dat we dan soms al genoeg gezegd hebben. En ik hou er van om aan je lippen te hangen als je vertelt.
Nee, je zult nooit een project zijn. Maar omdat je nu niet bij me bent, heb ik dit geschreven, want ook dit blog is een project.
*
Ik ben in dienst bij een detacheringsbureau, WVS-consulting, en voor hen ben ik uitgezonden naar Woonbron Dordrecht, de wooncorporatie waar ik nu dagelijks mijn werkzaamheden uitvoer.
In mijn privé deel ik vaak mijn onderwerpen van belangstelling ook in projecten in. Zo wil ik naar Indonesië, dit jaar of begin volgend jaar, en de voorbereidingen daarvoor en alles uitzoeken en er naar toe leven, is een project, dat is dus het project Indonesië. Indonesië heeft mijn belangstelling omdat mijn moeder daar is geboren, misschien zie ik gebieden terug waar mijn moeder is opgegroeid, ik heb er zelfs nog wel familie, die ik nooit spreek of die ik helemaal niet ken.
Ik heb nog wel een project en dat is een project dat een hele lange periode kan bestrijken, namelijk het beoordelen van films, gewoon voor mijn hobby. Ik schrijf zelf recensies voor de films die ik heb gezien. Ik geef ze ook een beoordeling, een cijfer. Dit project deel ik een beetje met een vriendin van me, we zijn hier samen aan begonnen. Ik wil het best ook met anderen delen. De film “As it is in heaven” is een van de films die ik beoordeeld heb in dit project.
Nog een project is armoedebestrijding. Dit is ook zoiets dat heel mijn ziel en zaligheid kan krijgen en dat heel lang kan duren. Ik doe onderzoek, ik lees er heel veel over, ik schrijf politieke vooraanstaanden aan, ik participeer in een gemeentelijk proces, bijvoorbeeld De Voedselbank als vrijwilliger. Ik heb me hier voor opgegeven. Ik wil me gaan aansluiten bij een politieke partij.
Iets wat nooit een project kan zijn, heeft betrekking op mensen, op een mens. Mensen hebben mijn onverdeelde aandacht, ik hou van mensen, ik vind hen interessant, meer nog dan welk project ook, kan ik me totaal verdiepen in een mens en wil ik soms veel of alles van iemand weten. Vraag ik dingen en hoop ik dat er respons komt, omdat ik dan hoop dat ze mij ook willen leren kennen.
Het is nooit mijn vooropgezette idee om met een mens te leren of van een mens te leren, maar onwillekeurig zal dat zo gaan. Wat ik dan hoop is dat het ongedwongen gaat, in vrolijkheid, en harmonie, dat de ander en ik, lachend samen optrekken en verder trekken in ons leven, een stukje samen oplopend, genietend van de zon en de omgeving, maar nooit met een reden, nooit om iets.
Ik hou van mensen, ik hou van jou en jou en jou. Gewoon om wie je bent, om wat je doet en wat je gaat doen. Ik hou er van je aan te kijken en dat we dan soms al genoeg gezegd hebben. En ik hou er van om aan je lippen te hangen als je vertelt.
Nee, je zult nooit een project zijn. Maar omdat je nu niet bij me bent, heb ik dit geschreven, want ook dit blog is een project.
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten