In late 2006, a Malawian newspaper first wrote about a remarkable young man from a remote rural village north of the capital city. This is his story.
 
http://www.youtube.com/watch?v=arD374MFk4w

*

Observatrix: 'Schuldhulpverlening is wassen neus"

Observatrix: 'Schuldhulpverlening is wassen neus"

Workshop in de Auvergne 2009

Workshop in de Auvergne 2009

Frankrijk gaf me wat je niet van één week zou verwachten. Ik ben nog te vol, ik zit nog in de stroom van de anderen. Alsof we in elkaars bloed zijn gaan stromen, alsof we heel diep in elkaars leven terecht zijn gekomen. Zoiets kan alleen met wederzijdse toestemming en het is wonderlijk en verbazend dat dit mogelijk was tussen negen vrouwen. Vijf cursisten, een workshopdocente en haar lief, en de twee patrones. Een klein stukje proza wordt geboren voel ik, dus ik schrijf verder.

De omgeving is adembenemend, voor mij althans. Ik ben niet verwend met vakanties. Ik gun me er gewoon de tijd en het geld niet voor. Ik zie op tegen vakanties waarbij het zand in al mijn kleding, koffers en tassen gaat zitten. Ik griezel van een hotelkamer waarin ik mijn draai niet kan vinden omdat ik mijn toilettas op de rand van de wastafel moet zetten en het bed een kuil vertoont of de lakens me te glad zijn. Ik ben een huismus, ik reis wel in gedachten.

Maar de Auvergne is een omgeving om naar terug te verlangen. Net als naar de mensen. De patrones zijn twee Nederlandse vrouwen die veel liefde voor Frankrijk, en ik denk met name de Auvergne voelen. Ze hebben een huis, een tweede huis, in Vareille in de streek Combraille, gekocht. Je komt er alleen door een slingerende weg te volgen. Langs berghellingen omhoog en omlaag, langs uitgestrekte velden, allerlei boomsoorten, dichtbegroeide bergen en heuvels. Bij elke bocht hield ik mijn adem in om zoveel moois. Ik zat achter het stuur en mijn vriendin genoot net als ik.

We hebben de heenreis in twee dagen afgelegd. Heerlijk op ons gemak, genietend van alles en van elkaars aanwezigheid. Gezellig, vriendinnen, reisgenotes. Ik zocht een reisgenote voor deze vakantie en via mijn oproepje hebben wij elkaar ontmoet. Zo ging het en het ging heerlijk.
We spraken af ergens tussen Reims en Troyes te overnachten in een hotelletje, zonder te reserveren. En we namen geen tolwegen, maar de Route National. Het ging heel relaxt en gezellig. Het was zo mooi, zo wijds. De landschappen wisselden elkaar af. Ik zag velden met graan en zonnebloemen. we reden door bossen en velden die elkaar aanvulden als een legpuzzel. Sommige delen van het landschap waren groen en koel, schaduwrijk en nodigden uit tot een pitstop. Wat later reden we dan weer door goudgele vlaktes, afgewisseld door velden met bruine verdorde zonnebloemen en maïsvelden met zachtgroene kolven, hun pluimen golvend in de wind. We draaiden muziek en zongen hard mee, we lachten veel en leerden elkaar kennen. Het was heerlijk zonnig en warm weer, er werden temperaturen voorspeld van 34 graden en hoger. Onze airco was het geopende raam. Met de haren in de wind, waanden we ons Thelma en Louise, met dat verschil dat we niet op de vlucht waren.

Op de eerste dag legden we meer dan de helft van het traject af, we overnachtten in Sezanne. De volgende dag bezochten we Troyes. Een imposante stad met veel kathedralen. In de Cathedral de St Pierre was een mis bezig. Op het plein er voor was een markt van allemaal oude, misschien wel antieke, spulletjes. Ik houd er van om tussen de meubels en serviezen te struinen die vermoedelijk jaren geleden dienst hebben gedaan in een groot herenhuis, waar bedienden het onderhoud deden.

We vervolgden onze tocht door het prachtige landschap. rond één uur wilde ik heel graag langs een riviertje picknicken. Mijn co-driver keek op de kaart en kon niet meer ontdekken dan een stroompje dat we zouden kruisen. Inmiddels reden we op een brug over een riviertje. Aan het eind van de brug zette ik spontaan het knipperlicht aan en draaide naar rechts. De weg liep omlaag en eindigde bij een picknickplaats, met gras en bomen en schaduw. We waren opgetogen. Een mens krijgt wat zij verdient, was onze conclusie. Het was heerlijk, het riviertje was niet diep, onder de pijlers van de brug lagen rotsblokken en stenen in het water die watervalletjes veroorzaakten. Een visser stond tussen de stenen met zijn voeten in het water. Enkele mensen zochten verkoeling in het stroompje.

Toen we weer onderweg waren keken we elkaar aan. Lachend constateerden we dat we ons moesten haasten om nog voor zeven uur te arriveren in Vareille. Die tijd was afgesproken voor de kennismaking, gevolgd door het diner om acht uur.
Maar hard rijden op de alternatieve route is nauwelijks mogelijk. Er geldt veelal een maximum snelheid van 90 kilometer per uur. Het gevolg was dat we pas tien minuten voor zeven aankwamen. Een warm welkom viel ons ten deel, heerlijk, er werd echt op ons gewacht. Van ‘thuis’ was er al gehyved door een trouwe volger die wilde weten of we er al waren. Een tikje bezorgd was men wel.

Vanaf dat moment waren we aan elkaar overgeleverd en wat was dat geweldig. Het is onbeschrijflijk wat er in die week gebeurde. Stuk voor stuk hebben we onze harten opengezet en vanaf de eerste avond aan tafel, misschien zelfs al daarvoor, waren we een geheel. De kwinkslagen volgden elkaar in rap tempo op, de kennis en achtergrond van eenieder kwam op een ongedwongen manier naar boven, waardoor we elkaar ook werkelijk leerden kennen. Je zou van een gezamenlijk aura kunnen spreken, een totale energie.
We hebben uitspraken en opmerkingen uitgewisseld, lief en leed gedeeld. De mooiste momenten waren die tussen acht uur ’s avonds en middernacht, als we tevreden nagenietend van de dag samen aan de Franse dis zaten. Niemand van ons wilde iets anders gaan doen, niemand trok zich terug of het moest zijn om te gaan slapen. Of een kopje Nespresso met opgeschuimde melk, waar nog laat in de eigen tent van genoten kon worden, dat dan weer wel.

De schrijfworkshop begon de volgende dag na het gezamenlijke ontbijt. Het leslokaal verschilde steeds. Soms was het de gezamenlijke ruimte, soms het veld tegen de helling aan. Het zonnetje vergezelde ons en heeft mijn huid sinds lange tijd weer eens beroerd en gebruind.
De lesstof en informatie waren grandioos. Een duidelijke opzet waardoor we aan het eind van de week, zij het met enige beginnersfoutjes, in ieder geval een kort verhaal konden schrijven. Dat is gelukt!
De saamhorigheid ontstond als vanzelfsprekend. Ik zou niemand kunnen aanwijzen die het geheel trok of afremde. Natuurlijk waren er onder ons die een wat zwaardere stem in het kapittel legden, toch ontstond daardoor geen onbalans, het stroomde en het stroomt nog.

Op dinsdagmorgen kregen we de opdracht om op de markt in Saint Maurice iemand uit te zoeken en daar een foto van te maken. Het onderwerp van de les was ‘personages’ en aan de hand van de foto moesten we een personage omschrijven. Het was een geweldige opdracht, waardoor we werden geprikkeld om mensen echt te gaan observeren, stiekem te bekijken en te fotograferen. Een goede oefening om personages voor een verhaal te creëren.
Woensdag hadden we een vrije dag, die we ook met een opdracht konden invullen. Tot grote verbazing van de ‘juf’ en ons zelf hebben we dat gedaan. We zijn met een gezamenlijke opdracht naar een nabij gelegen meertje getogen. Een goedgevulde picknickmand met lekkers en rode limonade, geel sap en meer kregen we mee. We hadden bekijks, een groepje vrouwen, licht belegen, Nederlands, als enthousiaste studentes met pen en papier en laptop in de weer. Het water was heerlijk, na de lekkere lunch, die we gebruikten voor ‘research’, namen we een duik.
Na de duik werd prachtige proza geboren. Woorden en zinnen, gebeeldhouwd en gevormd, het groeide onder onze handen, vloeide uit onze monden en van onze lippen, in gelijke mate waarin wijn en bier naar binnen gleden.

Er waren vele mooie momenten, zoals het ochtend kopje koffie bij de ‘juf’ op het plateautje, vlakbij de grot van Han. Of de woorden en zinnen aan het diner waardoor we allemaal gestrekt gingen, dat dan weer wel. Met Nespresso’s en opschuimertjes voor de melk, al dan niet met een verlengsnoer en andere attributies. Ik heb nog nooit eerder in een week zoveel gelachen, zoveel geleerd en zoveel gedaan.

De patrones namen ons mee op excursie. Zoals naar een meditatie geweest in een Boeddhistische tempel in de buurt. Ik vond het erg imponerend om te zien. Enkele van de, blijkbaar regelmatige, bezoekers kregen het voor elkaar om een boventoonzang te creëren. Na afloop mochten er foto’s gemaakt worden.
Op woensdagavond, de avond na ons groepsuitstapje naar het meertje, werden we meegenomen naar een Table d’Hôte. Het was een uitbundige avond, weer vol vrolijkheid en kwinkslagen. Het etablissement was zo mooi, zo’n sfeervolle tuin, zulk heerlijk eten en zo fantastisch ons hele gezelschap. Ik heb geen woorden genoeg om dat uit te drukken. Elke dag sloot ik in volle tevredenheid en compleet gelukkig af.

Op vrijdagmiddag was er een picknick georganiseerd in de tuin van een prachtig landhuis. Na het voortreffelijke eten hebben we onze opdracht laten horen en overhandigd. De ‘juf’ en haar lief waren duidelijk aangedaan door onze inzet en ons verhaal.
Zij gingen van daaruit terug naar Nederland. Toen we hen uitzwaaiden zijn er, denk ik, wel wat tranen weggeslikt.
Zaterdag was de laatste dag voor de rest van het gezelschap. Een authentiek ontbijt in een cafeetje was het laatste ochtendmaal samen.
De terugreis hebben wij weer met ons tweetjes afgelegd. Nu in één dag gedaan en weer over de Route National. Het was weer een heerlijke rit, wel lang, maar goed te doen.
Stilte was er om ons heen, ondanks alle geluiden en ondanks dat wij samen waren. Gedachten vlogen door de lucht naar de anderen. Wat een prachtige week was het.

Sonja

En hier was het: www.petitechouette.nl