woensdag 3 september 2008
Met mijn mond vol tanden - opnieuw gepubliceerd
Toen ik nog in Driel (Arnhem) woonde, was er een lastige pijnlijke kies, dus ik maakte een afspraak daar met de plaatselijke tandarts. Het was een vrolijke ontmoeting, want als ik iets eng vind, dan wil ik nog weleens grappig en gevat worden, (ook in andere situaties die niet eng zijn natuurlijk). Of ik mezelf dan overschreeuw, nee, dat denk ik niet. Het is meer een houding geven, want ik weet dat als ik me er vervelend over ga voelen, zoals een tandartsbezoek, dan maak ik het mezelf alleen maar moeilijker, dus als ik vrolijk doe dan weet ik dat ik bepaalde prettige reacties terug krijg en toch ook lekker mijn aandacht. Tjeeees, wat een bekentenis weer en bewustzijn hè!!! Maar in ieder geval was het bezoek daardoor wel heel gezellig. De kies had een zenuwbehandeling nodig, ik niet, of misschien naderhand bijna wel. Dat is werkelijk een hele operatie, zo’n zenuwbehandeling. Eerst wordt alles eruit geboord en gebikt en geslepen, wat er niet hoort, omdat het niet meer goed is. En dan wordt het vreselijk steriel gemaakt en vervolgens gaan er stiftjes in die de zenuw vervangen, die kies weet daarna dus niet meer dat ie bestaat, geeft niets, ik weet het wel. De hele plek waar de wortel met de zenuw heeft gezeten wordt opgevuld met van die stiftjes, heel veel hele kleine stiftjes van een bepaald spulletje, die zich, denk ik, vormen naar de plek waar ze met zijn allen in gepropt – in het nette dan – worden. Daarna maakt de tandarts de kies dicht met een noodvulling, die na een paar weken, vervangen dient te worden door een permanente vulling. Ik heb begrepen dat de noodvulling er toe dient om makkelijker te verwijderen, als er onverhoopt toch weer of nog een ontsteking blijkt te zijn. Het dient om te controleren. Door de omstandigheden en verhuizing is die vulling nooit meer vervangen, tot vanmorgen, want ik heb toch maar weer een tandarts gezocht en gevonden, maar dan hier in Rotterdam. Nou kwaliteit hoor, dat wel. Een knappe vrouwelijke tandarts, ongeveer de leeftijd van mijn eigen kids, zo schat ik en zeer kundig. Heel dom heb ik twee afspraken op een dag gemaakt, eerst de mondhygiëniste, en daarna de tandarts voor die vulling, bij elkaar was ik anderhalf uur op de stoel. Ik had kramp en spierpijn in mijn kaken gekregen, en alle tanden en kiezen voelen beurs aan omdat overal geprikt en gekrikt is. Nu, ik heb het geweten. Mijn mond doet nu nog pijn en het is al bijna einde van de dag. De mondhygiëniste, Djoran, heeft me danig laten schrikken. Ze ging eerst van alles over de tanden uitleggen, over tandplaque en de bacteriën, wat er gebeurt met poetsen en dat je onmogelijk alle tandplaque weg kunt poetsen, dus hoe goed ik ook zou poetsen, er zal altijd toch tandplaque achter blijven. Nou wil het toeval, zo dat al bestaat, dat ik begin november weer eens gestopt ben met roken, en daar was Djoran erg blij mee. Want door roken verdoof je je tandvlees en weet je minder goed dat of als je tandvlees ontstoken is en toch is juist ook door roken het tandvlees eerder ontstoken want die rotzooi van een sigaret gaat natuurlijk ook op plekken zitten waar ik met mijn goeie gedrag helemaal niet bij kan komen. Helaas was dus bij mij al aardig wat leed geleden, ook zonder dat ik het wist. Ze vertelde van de pockets en de diepte van de pockets, en als het dieper was, dat daar dus alle ontstekingshaarden zaten. Je begrijpt, aangezien mijn mond nu zo gevoelig en pijnlijk is, dat ik heel wat ontstekingshaarden heb zitten. Gezien de niet nader aan te duiden respectabele leeftijd, heb ik voorzichtig gevraagd of de renovatie van het bouwwerk in mijn mond, de moeite (en de pijn dacht ik er bij) wel waard is, en er werd enthousiast en instemmend ja geknikt. Het zou ook door het tarief kunnen zijn, hoewel ik denk dat alles verwijderen en opnieuw opbouwen duurder zal zijn, en zelfs ook gemakkelijker. Dus ik heb samen met de tandartsenpraktijk gekozen voor de moeilijke weg, zoals gewoonlijk de moeilijke weg, maar nu hoef ik hem niet alleen te gaan. Ik krijg een begroting van het behandelplan thuis gestuurd en mag dit voorleggen aan mijn ziektenkostenverzekering. Voorlopig betekent dat dus nog een paar bezoeken aan de tandartsenpraktijk. En nu ga ik een soepje eten, want kauwen gaat nog niet.
vrijdag 4 juli 2008
How to be fooled
Nieuw levensmiddelenschandaal in Italië
Uitgegeven: 4 juli 2008 13:45
Laatst gewijzigd: 4 juli 2008 15:00
ROME - De Italiaanse politie is een nieuw levensmiddelenschandaal op het spoor: oeroude melkproducten die hooguit nog geschikt waren als diervoeder, zijn in Italiaanse en Duitse supermarkten verkocht.
Een criminele bende bewerkte bedorven en beschimmelde kaas dusdanig dat de kaas weer als nieuw leek. De hoofdverdachte is een 46-jarige ondernemer uit Sicilië, meldde de krant La Repubblica vrijdag.
Wormen
Bij het onderzoek troffen de autoriteiten wormen, muizenkeutels en plastic aan in de kaasresten. Het gaat onder meer om mozarella en gorgonzola. In een koelcel trof de politie kaas uit 1980 aan, klaar om verwerkt te worden.
Omdat voor de productie van de vervuilde kazen bijna geen kosten werden gemaakt, maakten de verdachten tientallen miljoenen euro's winst.
De kaas werd verwerkt in drie fabrieken in Noord-Italië en een bedrijf in de Zuid-Duitse deelstaat Beieren.
Stank
De politie kwam de bende twee jaar geleden op het spoor toen agenten een vrachtwagen aanhielden. Uit de laadruimte drong een ondraaglijke stank naar buiten. De bedorven kaas was op weg naar een fabriek in het dorp Vicolungo om 'bewerkt' te worden.
Door het afluisteren van telefoongesprekken kwam de politie daarna achter het schandaal. Alle arbeiders in de fabrieken waren op de hoogte van zwendel, maar niemand ondernam iets.
Europa
De afgelopen twee jaar is 11.000 ton bedorven kaas veranderd in een vers product en in schappen in heel Europa terechtgekomen.
Bij het bedrog waren ook medewerkers van de lokale gezondheidsautoriteiten betrokken. Zij knepen een oogje dicht en lieten de fabrikanten weten wanneer er controles zouden worden uitgevoerd.
http://www.nu.nl
-->(c) ANP
Uitgegeven: 4 juli 2008 13:45
Laatst gewijzigd: 4 juli 2008 15:00
ROME - De Italiaanse politie is een nieuw levensmiddelenschandaal op het spoor: oeroude melkproducten die hooguit nog geschikt waren als diervoeder, zijn in Italiaanse en Duitse supermarkten verkocht.
Een criminele bende bewerkte bedorven en beschimmelde kaas dusdanig dat de kaas weer als nieuw leek. De hoofdverdachte is een 46-jarige ondernemer uit Sicilië, meldde de krant La Repubblica vrijdag.
Wormen
Bij het onderzoek troffen de autoriteiten wormen, muizenkeutels en plastic aan in de kaasresten. Het gaat onder meer om mozarella en gorgonzola. In een koelcel trof de politie kaas uit 1980 aan, klaar om verwerkt te worden.
Omdat voor de productie van de vervuilde kazen bijna geen kosten werden gemaakt, maakten de verdachten tientallen miljoenen euro's winst.
De kaas werd verwerkt in drie fabrieken in Noord-Italië en een bedrijf in de Zuid-Duitse deelstaat Beieren.
Stank
De politie kwam de bende twee jaar geleden op het spoor toen agenten een vrachtwagen aanhielden. Uit de laadruimte drong een ondraaglijke stank naar buiten. De bedorven kaas was op weg naar een fabriek in het dorp Vicolungo om 'bewerkt' te worden.
Door het afluisteren van telefoongesprekken kwam de politie daarna achter het schandaal. Alle arbeiders in de fabrieken waren op de hoogte van zwendel, maar niemand ondernam iets.
Europa
De afgelopen twee jaar is 11.000 ton bedorven kaas veranderd in een vers product en in schappen in heel Europa terechtgekomen.
Bij het bedrog waren ook medewerkers van de lokale gezondheidsautoriteiten betrokken. Zij knepen een oogje dicht en lieten de fabrikanten weten wanneer er controles zouden worden uitgevoerd.
http://www.nu.nl
-->(c) ANP
donderdag 8 mei 2008
Selfhealing
Uitleg volgt ...
http://www.caduceus.nl/Nederlands/pages/basisopleidingen.htm
zomaar een link, is nog door mij in onderzoek,
namasté, Philologia
http://www.caduceus.nl/Nederlands/pages/basisopleidingen.htm
zomaar een link, is nog door mij in onderzoek,
namasté, Philologia
Instinct to heal
Bron: http://www.wijwordenwakker.org/content.asp?m=M4&s=P46&l=NL
Het instinct om te helen
Tijn Touber
Dit verscheen in Ode nummer: 88
Nooit meer Freud. Nooit meer Prozac. De Franse psychiater David Servan-Schreiber weet het zeker: het lichaam kan stress, angst en depressies zelf genezen.
‘Kijk’, zegt David Servan-Schreiber, terwijl hij een blikje sardientjes uit het schap van een Parijse supermarkt trekt, ‘op dit blikje staat dat de inhoud “rijk is aan omega-3 vetzuren”.’ Hij doet twee blikjes in zijn mandje en vervolgt: ‘Voordat mijn boek uitkwam, stond dat er nog niet op.’
Zijn boek Guérir, le stress, l'anxiété, la dépression sans médicament ni psychanalyse (The Instinct to Heal: Curing Depression, Anxiety and Stress Without Drugs and Without Talk Therapy) attendeerde ruim een miljoen Fransen op het belang van omega-3 vetzuren en – belangrijker nog – het rekende af met pillen en praatsessies als dé methode om trauma’s, paniekaanvallen, depressies en stress op te lossen. Servan-Schreiber presenteert een aantal complementaire geneeswijzen die niet alleen vaak goedkoper en eenvoudiger zijn dan de traditionele Westerse behandelmethoden, maar ook effectiever.
Daarmee heeft de 45-jarige psychiater in Frankrijk een kleine revolutie ontketend. Dat is een belangrijke queeste, want nergens ter wereld worden zoveel antidepressiva of kalmeringsmiddelen geslikt. Tweeëntwintig procent van de Fransen lijdt aan depressies en één op de zeven slikt er pillen tegen. Bijna driekwart van alle huisartsbezoeken is direct gerelateerd aan stress. In de meeste gevallen gaat de patiënt met een doosje pillen naar huis. De Fransen zijn niet uniek: stress en depressie zijn in de Westerse wereld grotere bedreigingen voor de volksgezondheid geworden dan roken. Bijna driekwart van alle huisartsbezoeken is direct gerelateerd aan stress.
Als auteur profiteerde Servan-Schreiber van een – voor de meeste Fransen – zeer bekende achternaam. Zijn vader is de beroemde journalist, politicus en ingenieur Jean-Jacques Servan-Schreiber (JJSS), die onder meer het gerenommeerde weekblad L’Express oprichtte en persoonlijk adviseur was van de presidenten Valéry Giscard D’Estaing en Francois Mitterand. David’s oom is eveneens een bekende Fransman: Jean-Louis is hoofdredacteur van het succesvolle maandblad Psychologies.
Maar het feit dat David Servan-Schreiber’s boek ook buiten Frankrijk – het werd in 37 talen vertaald, waaronder Chinees – tot een bestseller werd, geeft aan dat er meer aan de hand is dan een beroemde achternaam. Het boek is niet alleen uitermate toegankelijk, maar ook geloofwaardig, omdat David Servan-Schreiber een traditioneel geschoolde psychiater is met een grote staat van dienst. Hij studeerde medicijnen aan de Carnegie Mellon University in het Amerikaanse stad Pittsburgh, gaf daar vervolgens leiding aan een prestigieus psychiatrisch onderzoekslaboratorium en is nu professor aan dezelfde universiteit evenals aan de Ecole de Médicine in Lyon. In heel Frankrijk is geen psychiater te vinden die vaker publiceerde in gerenomeerde wetenschappelijk vakbladen als Science en Archives of General Psychiatry. Daarbij komt nog eens , dat David Servan-Schreiber net zo sceptisch tegenover ‘alternatieve’ geneesmethoden stond als de gemiddelde Fransman.
Het omslagpunt kwam vijf jaar geleden tijdens een reis naar India voor Artsen zonder Grenzen. In het Himayalyadorp Dharamsala, het centrum van Tibetaanse gemeenschap in ballingschap, liep hij op een dag het plaatselijke ziekenhuis binnen en zag behandelmethoden die volstrekt nieuw voor hem waren. Tibetaanse artsen stelden feilloze diagnoses door slechts de pols te voelen en de tong en de urine te bestuderen. David Servan-Schreiber: ‘Ik begreep er helemaal niets van. Ook zag ik een arts op een bepaald punt tussen duim en wijsvinger drukken, waardoor het angstcentrum in de hersenen werd “uitgezet”.’
Terug in de Verenigde Staten dook hij in de literatuur. En, inderdaad,: vrijwel iedere geneeswijze die hij was tegengekomen, stond duidelijk omschreven. Waarom, zo vroeg hij zich af, wist hij hier niets van? Waarom had hij deze technieken niet op de universiteit geleerd?
In zijn smaakvolle appartement worden de sardientjes, sla, gember, uien en aardbeien op het aanrecht uitgestald en trekken wij ons terug in de werkkamer met uitzicht op een typisch Franse binnenplaats met gietijzeren balkonnetjes en wapperend wasgoed. Na zijn ervaring in India deed Servan-Schreiber wat elke rechtgeaarde wetenschapper zou moeten doen: onderzoek. Hij testte alle bekende ‘alternatieve’ geneeswijzen om psychische problemen op te lossen – van acupunctuur, tot voedingsstoffen; van ademhalingsoefeningen tot lichaamsbeweging en van high-tech computer software tot oeroude meditatietechnieken.
Een van zijn meest interessante ontdekkingen: het emotionele brein – waar onze instinctieve en emotionele reacties vandaan komen – wordt rechtstreeks door het hart beinvloed. Servan-Schreiber: ‘Er is een voortdurende wisselwerking tussen het hart en de hersenen. Uit onderzoek is gebleken dat een coherent hartritme in staat is om het emotionele brein tot rust te brengen. Wanneer je hart op een gezonde manier klopt, kun je stress, depressiviteit, spanning en andere geestelijke aandoeningen genezen.’
Om dat te demonstreren, sluit hij mij via een elektrode op een computer aan. Op het scherm laat een grafiek is niet alleen mijn hartslag te zien, maar ook mijn hartritme – het ritme tussen twee hartslagen. Dat ritme bepaalt de coherentie tussen het hart en de emotionele hersenen. De grafiek toont een redelijk rustige hartslag, totdat de psychiater mij opdracht geeft om van 9573 terug te tellen naar nul. De grafiek laat grote uitschieters in het hartritme zien. Wanneer hij mij vervolgens vraagt om me voor te stellen dat ik ‘door mijn hart ademhaal,’ laat de grafiek een prachtige gelijkmatige curve zien. Wanneer hij mij vraagt om aan iets te denken waarvan ik blij en dankbaar word, wordt de hart-hersen-coherentie optimaal. Servan-Schreiber: ‘De eenvoudigste en snelste manier voor het lichaam om coherentie tussen hart en hersenen te bewerkstelligen, is positieve gevoelens te hebben. Als er een pil zou bestaan met hetzelfde effect, dan zou dat een wonderpil zijn.’
De resultaten van de methode om hart en hersenen op elkaar af te stemmen, zijn verbluffend. Het Amerikaanse instituut HeartMath, een voortrekker op dit gebied (zie ook Ode, juni 2005), biedt een reeks oefeningen. Bij een groep gestresste managers, waarvan 47 procent aangaf last te hebben van hartkloppingen, namen deze na zes weken HeartMath oefeningen tot 30 procent af. Symptomen van fysieke spanning daalden van 41 naar 6 procent, slapeloosheid van 34 naar 6 procent, uitputtingsverschijnselen van 50 naar 12 procent en pijn en steken van 30 naar 6 procent. Niet alleen fysiek, maar ook psychisch had de methode een enorm effect: het percentage managers dat aangaf meestal gespannen te zijn, daalde van 33 naar 5 procent, ontevredenheid daalde van 30 tot 9 procent en boosheid van 20 naar 8 procent.
Servan-Schreiber: ‘De reden waarom je dat niet voor elkaar krijgt met psychoanalyses en praatsessies, is dat deze niet rechtsreeks tot de emotionele hersenen spreken, maar tegen de neo-cortex, het analyserende deel van de hersenen. Maar dat is niet waar angsten, spanningen en onverwerkte trauma’s liggen opgeslagen. Die liggen, net als de instinctieve, natuurlijke vermogens van het lichaam en de geest om te helen, opgeslagen in de emotionele hersenen. De HeartMath methode toont aan dat emoties sneller en krachtiger zijn dan gedachten. En dat het hart – wanneer het om ziekte en gezondheid gaat – belangrijker is dan de hersenen. Positief denken met je hersenen is zinvol, maar positief voelen vanuit je hart geeft een geweldige impuls aan de gezondheid en aan effectief en creatief functioneren.’
Servan-Schreiber kwam ook EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) op het spoor. Deze ontdekking uit 1989 van de Amerikaanse psychologe Francine Shapiro blijkt een van de krachtigste methoden om trauma’s te helen. Servan-Schreiber laat een video zien van een van zijn patiënten. We zien Mary, die zozeer van zichzelf walgt, dat ze niet naakt voor een spiegel kan staan zonder braakneigingen. Tijdens de EMDR-sessie vraagt Servan-Schreiber haar om voor de spiegel te gaan staan. Aan Mary’s gezichtsuitdrukking is duidelijk te zien dat het haar grote moeite kost.
‘Op een schaal van een tot tien,’ vraagt de psychiater, ‘hoe pijnlijk is deze ervaring?’
‘Vijftien!’ snikt Mary.
‘Goed, hou dit beeld vast en kijk naar mijn wijsvinger.’ Mary’s ogen volgen de hand die regelmatig voor haar gezicht heen en weer beweegt, zoals de pendule van een klok. Er komt een reeks pijnlijke herinneringen omhoog, totdat Mary bij de meest traumatische herinnering belandt: het moment waarop haar man, terwijl zij hoogzwanger was, tegen haar zei dat zij ‘het meest afzichtelijke wezen is dat hij ooit heeft gezien.’
Terwijl Mary trilt van woede, schaamte en verdriet blijven haar ogen de hand van de psychiater volgen. Langzaam maar zeker neemt de intensiteit van haar pijn af, totdat die helemaal lijkt te zijn verdwenen. Ze haalt een paar keer diep adem en kijkt nu recht vooruit. We zijn hooguit zes minuten verder als Servan-Schreiber haar opnieuw vraagt om naakt voor de spiegel te gaan staan. Mary doet dit en is stomverbaasd: de emotie is verdwenen.
Servan-Schreiber: ‘Ik moet er nog steeds aan wennen hoe snel en effectief deze methode werkt. In eerste instantie dacht ik: “Dit kan helemaal niet. En áls het werkt, dan zal het effect wel tijdelijk zijn.” Maar patiënten die werden gevolgd, bleken na een jaar nog steeds vrij te zijn van post-traumatische stress symptomen.’
De gedachte achter EMDR is, dat het bewegen van de ogen hetzelfde effect heeft als het heen en weer schieten van de ogen tijdens de REM (Rapid Eye Movement) slaap. In deze slaapfase worden opgedane ervaringen in de hersenen verwerkt door ze een plek te geven in het lange termijn geheugen, waardoor de emotionele lading afneemt.
Servan-Schreiber: ‘Net zoals het lichaam een manier heeft om fysieke trauma’s te verwerken, zoals het helen van wonden, zo hebben de hersenen dat ook. EMDR is een effectieve methode om pijnlijke emoties naar de oppervlakte te brengen, zonder dat de patiënt erin verdrinkt. Omdat je, tijdens het opkomen van de herinnering, met je ogen heen en weer beweegt, behoud je enige afstand. Je zwelgt er niet in, maar drukt ook niets weg. In feite doe je precies hetzelfde als tijdens meditatie, waarvan is aangetoond dat het een krachtig middel is om emotionele pijn te helen.’
Tijd voor de lunch. Terwijl hij de sla wast, begint David Servan-Schreiber over het belang van voeding: ‘Je moet een opleiding tot arts hebben gevolgd om af te leren dat voeding een groot effect heeft op fysieke en emotionele gezondheid. Voor de meeste mensen is dat belang volstrekt vanzelfsprekend. Niettemin heb ik tijdens mijn opleiding eigenlijk maar vier dingen over voeding geleerd: van teveel eten word je dik, van teveel zout krijg je hoge bloeddruk, als je diabetes hebt, moet je minder suiker eten en als je een hoog cholesterolgehalte hebt, moet je minder vet eten. Einde van de voedingsleer. En dat terwijl zelfs de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO) nu stelt dat chronische ziekten wereldwijd de eerste doodsoorzaak zijn . En wat is de voornaamste reden voor chronische ziekte? Slechte voeding.’
Een voorbeeld uit zijn eigen praktijk: ‘Wanneer ik kinderen met leerproblemen essentiële vetten voorschrijf, leren ze twee keer zo snel. Er is geen medicijn op de markt dat dat voor elkaar krijgt. Logisch: de hersenen bestaan voor twintig procent uit essentiële vetzuren die we zelf niet kunnen maken. Als je ze niet eet, heb je ze niet. Not on the plate, not in the brain.’
Hij gooit twee blikjes sardientjes in de slabak en doet een gewaagde voorspelling: ‘Wanneer historici later de geschiedenis van de geneeskunde in de twintigste eeuw analyseren, ben ik ervan overtuigd dat er twee belangrijke omslagpunten zijn. De eerste is de ontdekking van antibiotica en de tweede de ontdekking dat voeding de belangrijkste oorzaak is van ziekten, zeker in de Westerse samenleving.’
Hij is erover in gesprek met het Franse ministerie van gezondheidszorg en probeert de minister ervan te overtuigen, dat het veranderen van voedingspatronen de allerbeste economische investering is: ‘Geen enkele andere methode zal de financiële last op de schouders van de samenleving sterker doen afnemen. Maar als ik daarover met de minister praat, dan belt hij vervolgens met een erkende voedingsexpert die hem ervan overtuigt dat het allemaal wel meevalt. Het punt is dat de meeste onderzoekers – vooral in de Verenigde Staten – op de loonlijst van de farmaceutische industrie staan. Ze hebben er geen belang bij dat gezondheidsproblemen op natuurlijke wijze worden opgelost.’
Hij zet de sla op tafel, schenkt twee glazen wijn in en zegt: ‘Nog zo’n voorbeeld: het is krankzinnig dat er veel en overtuigend onderzoek bestaat dat aangeeft dat lichamelijke oefeningen hetzelfde effect hebben als geneesmiddelen – zonder de bijwerkingen – en dat vrijwel geen arts ze voorschrijft.’
Servan-Schreiber is eraan gewend geraakt af en toe in zijn eentje tegenover de gevestigde orde te staan. In de praatprogramma’s en panels waarvoor hij wordt gevraagd, is er altijd wel een arts die het niet kan nalaten een spottende opmerking te maken over het feit dat hij liever een huisdier voorschrijft dan Prozac. Zijn streven om geestelijke aandoeningen niet te onderdrukken met medicijnen, maar echt te verhelpen met effectieve behandelingen wordt door veel artsen niet begrepen: ‘De meesten nemen niet de moeite om de onderzoeken erop na te lezen. Het bewijsmateriaal is echter overweldigend. Alleen al het zorgen voor een plant doet het sterftecijfer in bejaardentehuizen met vijftig procent dalen. Toen een groep overspannen makelaars van dokter Karen Allen van de universiteit van Buffalo in de Verenigde Staten geen pillen kreeg voorgeschreven, maar een hond of een poes, was hun bloeddruk na een half jaar niet alleen sterk gedaald, maar reageerden zij ook heel anders op stress. Ze waren beter in staat met hun emoties om te gaan en konden zich beter concentreren.’
Het probleem is dat artsen hun informatie vaak uit dezelfde wetenschappelijke bronnen halen, die allen nauw verbonden zijn met de farmaceutische industrie. Hierdoor weten de meeste artsen niets van zulke simpele en effectieve oplossingen. Onlangs werd dat nog bevestigd, toen Servan-Schreiber op een receptie een bekende collega tegenkwam die zich bezighoudt met de behandeling van angst. Ze hadden elkaar tien jaar niet gezien en raakten in een geanimeerd gesprek. Servan-Schreiber: ‘Totdat ik over alternatieve behandelmethoden voor geestelijke aandoeningen begon. Zijn reactie was: “Zijn die er dan?” Toen ik hem vertelde, dat die er inderdaad zijn en dat ze zelfs beter werken dan conventionele methoden, vroeg hij om voorbeelden. Ik noemde EMDR en vertelde erbij dat tachtig procent van alle patiënten met post-traumatische depressies in drie sessies van anderhalf uur volledig geneest – qua genezingspercentage te vergelijken met antibiotica. Na twee minuten was hij weg, omdat hij “nog wat andere mensen wilde spreken.”’
Soms doet het hem pijn, dat onbegrip van collega’s: ‘Het is toch mijn eigen tribe, mijn eigen stam. Ik voel me zeer verwant met andere wetenschappers, we delen dezelfde waarden en de zelfde nieuwsgierigheid. Daarom vind ik het vaak zo onbegrijpelijk, dat zogenaamd “alternatieve” behandelmethoden die aantoonbaar werken, bij voorbaat van de hand worden gewezen. Dat verontrust me.’
Hij pauzeert even en haalt diep adem. Maakt hij bewust contact met zijn hart en met een prettige ervaring om zijn emoties tot rust te brengen? Het lijkt erop, want op milde toon vervolgt hij: ‘Ik heb niets tegen scepsis. Je hebt dat nodig om geen al te gekke dingen te doen, zeker in de geneeskunde. Maar bekrompenheid is iets anders. Ik ben destijds medicijnen gaan studeren vanwege de wetenschappelijke uitdaging, het avontuur. Je kunt wel steeds de gebaande paden bewandelen, maar ik hou ervan om ook naast het pad te kijken. Daar is het pas echt interessant, al is het er vaak donker. Veel wetenschappers zijn die avontuurlijke geest kwijtgeraakt. Ik snap best dat artsen bang zijn voor hun positie en ik snap ook dat ze nerveus worden van methoden die ze niet begrijpen. Maar ik vind dat geen goede gronden om zulke aanpakken “dus” te verwerpen. Wat veel artsen bovendien vergeten, is dat neurowetenschappers ook nog steeds niet weten hoe Prozac werkt.’
Servan-Schreiber is niet van plan zich stuk te bijten op het systeem. Hij zet zich liever in voor een verdere verspreiding van natuurlijke en effectieve behandelwijzen. Hij werkt aan een website waarop mensen hun ervaringen met andere geneeswijzen kunnen rapporteren. Op die manier kunnen stelselmatig data worden verzameld en vastgelegd. Op den duur ontstaat daarmee een bron van kennis en bewijs die, aldus Servan-Schreiber, evenveel zeggend is als de resultaten van dubbelblind onderzoek.
Volgens Servan-Schreiber kunnen we binnen de geneeskunde grote veranderingen verwachten: ‘Ik voorspel dat het wetenschappelijk landschap in korte tijd onherkenbaar zal veranderen. Nu de verouderende babyboom generatie zich – noodgedwongen – massaal met het medische systeem zal gaan bezighouden, zullen steeds minder mensen zich door een “expert” de les laten lezen. Alleen een witte jas is niet meer genoeg. De regeerperiode van de “experts” is voorbij. Steeds meer mensen zullen hun gezondheid in eigen hand nemen en zelf – op basis van informatie die zij via het internet krijgen – beslissen welke remedies zij nemen.’
Er is één remedie in omloop, die misschien wel het krachtigst is van allemaal. Hij eindigt zijn boek er ook mee: liefde. Niets, zo blijkt uit onderzoek, is zo vitaal voor ons gevoel van welbevinden als het gevoel van verbondenheid, van te worden geliefd en lief te hebben, van ons deel te voelen van een groter geheel. Ook in dit opzicht slaan veel van de hedendaagse psychologische therapieën de plank mis. Servan-Schreiber: ‘Er is een wereldwijde trend die sterk is gericht op het “zelf”. Het draait allemaal om zaken als persoonlijke groei, zelfontwikkeling, autonomie, onafhankelijkheid, individuele vrijheid en zelfexpressie. Heel mooi natuurlijk, maar de prijs die we ervoor betalen, is vaak een brandend gevoel van eenzaamheid, van isolatie en van verlies aan betekenis en zingeving.’
David Servan-Schreiber ziet de effecten op zijn computer en op de hersenscans die hij bestudeert. Hij ziet het effect van echtscheidingen (in Frankrijk en de Verenigde Staten inmiddels bijna vijftig procent) en hij ziet de effect van gevoelens van tederheid voor anderen. Hij ziet ook dat geest en lichaam een natuurlijke neiging hebben zichzelf te helen, wanneer ze daartoe de kans krijgen.
Hij herinnert zich een wandeling die hij als jongetje met zijn vader maakte: ‘We liepen langs de Seine. Mijn vader vertelde dat mijn opa nog in de rivier had gezwommen. “Maar,” zo voegde hij eraan toe, “de rivier is nu zo vervuild, dat niemand erin kan zwemmen. Zelfs de vissen zijn verdwenen.”’ David’s ogen lichten op door de herinnering aan zijn vader, maar ook omdat de Seine tegenwoordig een stuk schoner is. De vissen zijn in ieder geval terug. Hij leunt voorover en zegt: ‘En het enige dat daarvoor nodig was, was te stoppen met het water te vervuilen. De rivier deed de rest. Wanneer je hem de kans en de tijd geeft, reinigt hij zichzelf. Net als wij, bezit hij het instinct om te helen.’
David Servan-Schreiber: Uw brein als medicijn, http://www.instincttoheal.org/
Het instinct om te helen
Tijn Touber
Dit verscheen in Ode nummer: 88
Nooit meer Freud. Nooit meer Prozac. De Franse psychiater David Servan-Schreiber weet het zeker: het lichaam kan stress, angst en depressies zelf genezen.
‘Kijk’, zegt David Servan-Schreiber, terwijl hij een blikje sardientjes uit het schap van een Parijse supermarkt trekt, ‘op dit blikje staat dat de inhoud “rijk is aan omega-3 vetzuren”.’ Hij doet twee blikjes in zijn mandje en vervolgt: ‘Voordat mijn boek uitkwam, stond dat er nog niet op.’
Zijn boek Guérir, le stress, l'anxiété, la dépression sans médicament ni psychanalyse (The Instinct to Heal: Curing Depression, Anxiety and Stress Without Drugs and Without Talk Therapy) attendeerde ruim een miljoen Fransen op het belang van omega-3 vetzuren en – belangrijker nog – het rekende af met pillen en praatsessies als dé methode om trauma’s, paniekaanvallen, depressies en stress op te lossen. Servan-Schreiber presenteert een aantal complementaire geneeswijzen die niet alleen vaak goedkoper en eenvoudiger zijn dan de traditionele Westerse behandelmethoden, maar ook effectiever.
Daarmee heeft de 45-jarige psychiater in Frankrijk een kleine revolutie ontketend. Dat is een belangrijke queeste, want nergens ter wereld worden zoveel antidepressiva of kalmeringsmiddelen geslikt. Tweeëntwintig procent van de Fransen lijdt aan depressies en één op de zeven slikt er pillen tegen. Bijna driekwart van alle huisartsbezoeken is direct gerelateerd aan stress. In de meeste gevallen gaat de patiënt met een doosje pillen naar huis. De Fransen zijn niet uniek: stress en depressie zijn in de Westerse wereld grotere bedreigingen voor de volksgezondheid geworden dan roken. Bijna driekwart van alle huisartsbezoeken is direct gerelateerd aan stress.
Als auteur profiteerde Servan-Schreiber van een – voor de meeste Fransen – zeer bekende achternaam. Zijn vader is de beroemde journalist, politicus en ingenieur Jean-Jacques Servan-Schreiber (JJSS), die onder meer het gerenommeerde weekblad L’Express oprichtte en persoonlijk adviseur was van de presidenten Valéry Giscard D’Estaing en Francois Mitterand. David’s oom is eveneens een bekende Fransman: Jean-Louis is hoofdredacteur van het succesvolle maandblad Psychologies.
Maar het feit dat David Servan-Schreiber’s boek ook buiten Frankrijk – het werd in 37 talen vertaald, waaronder Chinees – tot een bestseller werd, geeft aan dat er meer aan de hand is dan een beroemde achternaam. Het boek is niet alleen uitermate toegankelijk, maar ook geloofwaardig, omdat David Servan-Schreiber een traditioneel geschoolde psychiater is met een grote staat van dienst. Hij studeerde medicijnen aan de Carnegie Mellon University in het Amerikaanse stad Pittsburgh, gaf daar vervolgens leiding aan een prestigieus psychiatrisch onderzoekslaboratorium en is nu professor aan dezelfde universiteit evenals aan de Ecole de Médicine in Lyon. In heel Frankrijk is geen psychiater te vinden die vaker publiceerde in gerenomeerde wetenschappelijk vakbladen als Science en Archives of General Psychiatry. Daarbij komt nog eens , dat David Servan-Schreiber net zo sceptisch tegenover ‘alternatieve’ geneesmethoden stond als de gemiddelde Fransman.
Het omslagpunt kwam vijf jaar geleden tijdens een reis naar India voor Artsen zonder Grenzen. In het Himayalyadorp Dharamsala, het centrum van Tibetaanse gemeenschap in ballingschap, liep hij op een dag het plaatselijke ziekenhuis binnen en zag behandelmethoden die volstrekt nieuw voor hem waren. Tibetaanse artsen stelden feilloze diagnoses door slechts de pols te voelen en de tong en de urine te bestuderen. David Servan-Schreiber: ‘Ik begreep er helemaal niets van. Ook zag ik een arts op een bepaald punt tussen duim en wijsvinger drukken, waardoor het angstcentrum in de hersenen werd “uitgezet”.’
Terug in de Verenigde Staten dook hij in de literatuur. En, inderdaad,: vrijwel iedere geneeswijze die hij was tegengekomen, stond duidelijk omschreven. Waarom, zo vroeg hij zich af, wist hij hier niets van? Waarom had hij deze technieken niet op de universiteit geleerd?
In zijn smaakvolle appartement worden de sardientjes, sla, gember, uien en aardbeien op het aanrecht uitgestald en trekken wij ons terug in de werkkamer met uitzicht op een typisch Franse binnenplaats met gietijzeren balkonnetjes en wapperend wasgoed. Na zijn ervaring in India deed Servan-Schreiber wat elke rechtgeaarde wetenschapper zou moeten doen: onderzoek. Hij testte alle bekende ‘alternatieve’ geneeswijzen om psychische problemen op te lossen – van acupunctuur, tot voedingsstoffen; van ademhalingsoefeningen tot lichaamsbeweging en van high-tech computer software tot oeroude meditatietechnieken.
Een van zijn meest interessante ontdekkingen: het emotionele brein – waar onze instinctieve en emotionele reacties vandaan komen – wordt rechtstreeks door het hart beinvloed. Servan-Schreiber: ‘Er is een voortdurende wisselwerking tussen het hart en de hersenen. Uit onderzoek is gebleken dat een coherent hartritme in staat is om het emotionele brein tot rust te brengen. Wanneer je hart op een gezonde manier klopt, kun je stress, depressiviteit, spanning en andere geestelijke aandoeningen genezen.’
Om dat te demonstreren, sluit hij mij via een elektrode op een computer aan. Op het scherm laat een grafiek is niet alleen mijn hartslag te zien, maar ook mijn hartritme – het ritme tussen twee hartslagen. Dat ritme bepaalt de coherentie tussen het hart en de emotionele hersenen. De grafiek toont een redelijk rustige hartslag, totdat de psychiater mij opdracht geeft om van 9573 terug te tellen naar nul. De grafiek laat grote uitschieters in het hartritme zien. Wanneer hij mij vervolgens vraagt om me voor te stellen dat ik ‘door mijn hart ademhaal,’ laat de grafiek een prachtige gelijkmatige curve zien. Wanneer hij mij vraagt om aan iets te denken waarvan ik blij en dankbaar word, wordt de hart-hersen-coherentie optimaal. Servan-Schreiber: ‘De eenvoudigste en snelste manier voor het lichaam om coherentie tussen hart en hersenen te bewerkstelligen, is positieve gevoelens te hebben. Als er een pil zou bestaan met hetzelfde effect, dan zou dat een wonderpil zijn.’
De resultaten van de methode om hart en hersenen op elkaar af te stemmen, zijn verbluffend. Het Amerikaanse instituut HeartMath, een voortrekker op dit gebied (zie ook Ode, juni 2005), biedt een reeks oefeningen. Bij een groep gestresste managers, waarvan 47 procent aangaf last te hebben van hartkloppingen, namen deze na zes weken HeartMath oefeningen tot 30 procent af. Symptomen van fysieke spanning daalden van 41 naar 6 procent, slapeloosheid van 34 naar 6 procent, uitputtingsverschijnselen van 50 naar 12 procent en pijn en steken van 30 naar 6 procent. Niet alleen fysiek, maar ook psychisch had de methode een enorm effect: het percentage managers dat aangaf meestal gespannen te zijn, daalde van 33 naar 5 procent, ontevredenheid daalde van 30 tot 9 procent en boosheid van 20 naar 8 procent.
Servan-Schreiber: ‘De reden waarom je dat niet voor elkaar krijgt met psychoanalyses en praatsessies, is dat deze niet rechtsreeks tot de emotionele hersenen spreken, maar tegen de neo-cortex, het analyserende deel van de hersenen. Maar dat is niet waar angsten, spanningen en onverwerkte trauma’s liggen opgeslagen. Die liggen, net als de instinctieve, natuurlijke vermogens van het lichaam en de geest om te helen, opgeslagen in de emotionele hersenen. De HeartMath methode toont aan dat emoties sneller en krachtiger zijn dan gedachten. En dat het hart – wanneer het om ziekte en gezondheid gaat – belangrijker is dan de hersenen. Positief denken met je hersenen is zinvol, maar positief voelen vanuit je hart geeft een geweldige impuls aan de gezondheid en aan effectief en creatief functioneren.’
Servan-Schreiber kwam ook EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) op het spoor. Deze ontdekking uit 1989 van de Amerikaanse psychologe Francine Shapiro blijkt een van de krachtigste methoden om trauma’s te helen. Servan-Schreiber laat een video zien van een van zijn patiënten. We zien Mary, die zozeer van zichzelf walgt, dat ze niet naakt voor een spiegel kan staan zonder braakneigingen. Tijdens de EMDR-sessie vraagt Servan-Schreiber haar om voor de spiegel te gaan staan. Aan Mary’s gezichtsuitdrukking is duidelijk te zien dat het haar grote moeite kost.
‘Op een schaal van een tot tien,’ vraagt de psychiater, ‘hoe pijnlijk is deze ervaring?’
‘Vijftien!’ snikt Mary.
‘Goed, hou dit beeld vast en kijk naar mijn wijsvinger.’ Mary’s ogen volgen de hand die regelmatig voor haar gezicht heen en weer beweegt, zoals de pendule van een klok. Er komt een reeks pijnlijke herinneringen omhoog, totdat Mary bij de meest traumatische herinnering belandt: het moment waarop haar man, terwijl zij hoogzwanger was, tegen haar zei dat zij ‘het meest afzichtelijke wezen is dat hij ooit heeft gezien.’
Terwijl Mary trilt van woede, schaamte en verdriet blijven haar ogen de hand van de psychiater volgen. Langzaam maar zeker neemt de intensiteit van haar pijn af, totdat die helemaal lijkt te zijn verdwenen. Ze haalt een paar keer diep adem en kijkt nu recht vooruit. We zijn hooguit zes minuten verder als Servan-Schreiber haar opnieuw vraagt om naakt voor de spiegel te gaan staan. Mary doet dit en is stomverbaasd: de emotie is verdwenen.
Servan-Schreiber: ‘Ik moet er nog steeds aan wennen hoe snel en effectief deze methode werkt. In eerste instantie dacht ik: “Dit kan helemaal niet. En áls het werkt, dan zal het effect wel tijdelijk zijn.” Maar patiënten die werden gevolgd, bleken na een jaar nog steeds vrij te zijn van post-traumatische stress symptomen.’
De gedachte achter EMDR is, dat het bewegen van de ogen hetzelfde effect heeft als het heen en weer schieten van de ogen tijdens de REM (Rapid Eye Movement) slaap. In deze slaapfase worden opgedane ervaringen in de hersenen verwerkt door ze een plek te geven in het lange termijn geheugen, waardoor de emotionele lading afneemt.
Servan-Schreiber: ‘Net zoals het lichaam een manier heeft om fysieke trauma’s te verwerken, zoals het helen van wonden, zo hebben de hersenen dat ook. EMDR is een effectieve methode om pijnlijke emoties naar de oppervlakte te brengen, zonder dat de patiënt erin verdrinkt. Omdat je, tijdens het opkomen van de herinnering, met je ogen heen en weer beweegt, behoud je enige afstand. Je zwelgt er niet in, maar drukt ook niets weg. In feite doe je precies hetzelfde als tijdens meditatie, waarvan is aangetoond dat het een krachtig middel is om emotionele pijn te helen.’
Tijd voor de lunch. Terwijl hij de sla wast, begint David Servan-Schreiber over het belang van voeding: ‘Je moet een opleiding tot arts hebben gevolgd om af te leren dat voeding een groot effect heeft op fysieke en emotionele gezondheid. Voor de meeste mensen is dat belang volstrekt vanzelfsprekend. Niettemin heb ik tijdens mijn opleiding eigenlijk maar vier dingen over voeding geleerd: van teveel eten word je dik, van teveel zout krijg je hoge bloeddruk, als je diabetes hebt, moet je minder suiker eten en als je een hoog cholesterolgehalte hebt, moet je minder vet eten. Einde van de voedingsleer. En dat terwijl zelfs de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO) nu stelt dat chronische ziekten wereldwijd de eerste doodsoorzaak zijn . En wat is de voornaamste reden voor chronische ziekte? Slechte voeding.’
Een voorbeeld uit zijn eigen praktijk: ‘Wanneer ik kinderen met leerproblemen essentiële vetten voorschrijf, leren ze twee keer zo snel. Er is geen medicijn op de markt dat dat voor elkaar krijgt. Logisch: de hersenen bestaan voor twintig procent uit essentiële vetzuren die we zelf niet kunnen maken. Als je ze niet eet, heb je ze niet. Not on the plate, not in the brain.’
Hij gooit twee blikjes sardientjes in de slabak en doet een gewaagde voorspelling: ‘Wanneer historici later de geschiedenis van de geneeskunde in de twintigste eeuw analyseren, ben ik ervan overtuigd dat er twee belangrijke omslagpunten zijn. De eerste is de ontdekking van antibiotica en de tweede de ontdekking dat voeding de belangrijkste oorzaak is van ziekten, zeker in de Westerse samenleving.’
Hij is erover in gesprek met het Franse ministerie van gezondheidszorg en probeert de minister ervan te overtuigen, dat het veranderen van voedingspatronen de allerbeste economische investering is: ‘Geen enkele andere methode zal de financiële last op de schouders van de samenleving sterker doen afnemen. Maar als ik daarover met de minister praat, dan belt hij vervolgens met een erkende voedingsexpert die hem ervan overtuigt dat het allemaal wel meevalt. Het punt is dat de meeste onderzoekers – vooral in de Verenigde Staten – op de loonlijst van de farmaceutische industrie staan. Ze hebben er geen belang bij dat gezondheidsproblemen op natuurlijke wijze worden opgelost.’
Hij zet de sla op tafel, schenkt twee glazen wijn in en zegt: ‘Nog zo’n voorbeeld: het is krankzinnig dat er veel en overtuigend onderzoek bestaat dat aangeeft dat lichamelijke oefeningen hetzelfde effect hebben als geneesmiddelen – zonder de bijwerkingen – en dat vrijwel geen arts ze voorschrijft.’
Servan-Schreiber is eraan gewend geraakt af en toe in zijn eentje tegenover de gevestigde orde te staan. In de praatprogramma’s en panels waarvoor hij wordt gevraagd, is er altijd wel een arts die het niet kan nalaten een spottende opmerking te maken over het feit dat hij liever een huisdier voorschrijft dan Prozac. Zijn streven om geestelijke aandoeningen niet te onderdrukken met medicijnen, maar echt te verhelpen met effectieve behandelingen wordt door veel artsen niet begrepen: ‘De meesten nemen niet de moeite om de onderzoeken erop na te lezen. Het bewijsmateriaal is echter overweldigend. Alleen al het zorgen voor een plant doet het sterftecijfer in bejaardentehuizen met vijftig procent dalen. Toen een groep overspannen makelaars van dokter Karen Allen van de universiteit van Buffalo in de Verenigde Staten geen pillen kreeg voorgeschreven, maar een hond of een poes, was hun bloeddruk na een half jaar niet alleen sterk gedaald, maar reageerden zij ook heel anders op stress. Ze waren beter in staat met hun emoties om te gaan en konden zich beter concentreren.’
Het probleem is dat artsen hun informatie vaak uit dezelfde wetenschappelijke bronnen halen, die allen nauw verbonden zijn met de farmaceutische industrie. Hierdoor weten de meeste artsen niets van zulke simpele en effectieve oplossingen. Onlangs werd dat nog bevestigd, toen Servan-Schreiber op een receptie een bekende collega tegenkwam die zich bezighoudt met de behandeling van angst. Ze hadden elkaar tien jaar niet gezien en raakten in een geanimeerd gesprek. Servan-Schreiber: ‘Totdat ik over alternatieve behandelmethoden voor geestelijke aandoeningen begon. Zijn reactie was: “Zijn die er dan?” Toen ik hem vertelde, dat die er inderdaad zijn en dat ze zelfs beter werken dan conventionele methoden, vroeg hij om voorbeelden. Ik noemde EMDR en vertelde erbij dat tachtig procent van alle patiënten met post-traumatische depressies in drie sessies van anderhalf uur volledig geneest – qua genezingspercentage te vergelijken met antibiotica. Na twee minuten was hij weg, omdat hij “nog wat andere mensen wilde spreken.”’
Soms doet het hem pijn, dat onbegrip van collega’s: ‘Het is toch mijn eigen tribe, mijn eigen stam. Ik voel me zeer verwant met andere wetenschappers, we delen dezelfde waarden en de zelfde nieuwsgierigheid. Daarom vind ik het vaak zo onbegrijpelijk, dat zogenaamd “alternatieve” behandelmethoden die aantoonbaar werken, bij voorbaat van de hand worden gewezen. Dat verontrust me.’
Hij pauzeert even en haalt diep adem. Maakt hij bewust contact met zijn hart en met een prettige ervaring om zijn emoties tot rust te brengen? Het lijkt erop, want op milde toon vervolgt hij: ‘Ik heb niets tegen scepsis. Je hebt dat nodig om geen al te gekke dingen te doen, zeker in de geneeskunde. Maar bekrompenheid is iets anders. Ik ben destijds medicijnen gaan studeren vanwege de wetenschappelijke uitdaging, het avontuur. Je kunt wel steeds de gebaande paden bewandelen, maar ik hou ervan om ook naast het pad te kijken. Daar is het pas echt interessant, al is het er vaak donker. Veel wetenschappers zijn die avontuurlijke geest kwijtgeraakt. Ik snap best dat artsen bang zijn voor hun positie en ik snap ook dat ze nerveus worden van methoden die ze niet begrijpen. Maar ik vind dat geen goede gronden om zulke aanpakken “dus” te verwerpen. Wat veel artsen bovendien vergeten, is dat neurowetenschappers ook nog steeds niet weten hoe Prozac werkt.’
Servan-Schreiber is niet van plan zich stuk te bijten op het systeem. Hij zet zich liever in voor een verdere verspreiding van natuurlijke en effectieve behandelwijzen. Hij werkt aan een website waarop mensen hun ervaringen met andere geneeswijzen kunnen rapporteren. Op die manier kunnen stelselmatig data worden verzameld en vastgelegd. Op den duur ontstaat daarmee een bron van kennis en bewijs die, aldus Servan-Schreiber, evenveel zeggend is als de resultaten van dubbelblind onderzoek.
Volgens Servan-Schreiber kunnen we binnen de geneeskunde grote veranderingen verwachten: ‘Ik voorspel dat het wetenschappelijk landschap in korte tijd onherkenbaar zal veranderen. Nu de verouderende babyboom generatie zich – noodgedwongen – massaal met het medische systeem zal gaan bezighouden, zullen steeds minder mensen zich door een “expert” de les laten lezen. Alleen een witte jas is niet meer genoeg. De regeerperiode van de “experts” is voorbij. Steeds meer mensen zullen hun gezondheid in eigen hand nemen en zelf – op basis van informatie die zij via het internet krijgen – beslissen welke remedies zij nemen.’
Er is één remedie in omloop, die misschien wel het krachtigst is van allemaal. Hij eindigt zijn boek er ook mee: liefde. Niets, zo blijkt uit onderzoek, is zo vitaal voor ons gevoel van welbevinden als het gevoel van verbondenheid, van te worden geliefd en lief te hebben, van ons deel te voelen van een groter geheel. Ook in dit opzicht slaan veel van de hedendaagse psychologische therapieën de plank mis. Servan-Schreiber: ‘Er is een wereldwijde trend die sterk is gericht op het “zelf”. Het draait allemaal om zaken als persoonlijke groei, zelfontwikkeling, autonomie, onafhankelijkheid, individuele vrijheid en zelfexpressie. Heel mooi natuurlijk, maar de prijs die we ervoor betalen, is vaak een brandend gevoel van eenzaamheid, van isolatie en van verlies aan betekenis en zingeving.’
David Servan-Schreiber ziet de effecten op zijn computer en op de hersenscans die hij bestudeert. Hij ziet het effect van echtscheidingen (in Frankrijk en de Verenigde Staten inmiddels bijna vijftig procent) en hij ziet de effect van gevoelens van tederheid voor anderen. Hij ziet ook dat geest en lichaam een natuurlijke neiging hebben zichzelf te helen, wanneer ze daartoe de kans krijgen.
Hij herinnert zich een wandeling die hij als jongetje met zijn vader maakte: ‘We liepen langs de Seine. Mijn vader vertelde dat mijn opa nog in de rivier had gezwommen. “Maar,” zo voegde hij eraan toe, “de rivier is nu zo vervuild, dat niemand erin kan zwemmen. Zelfs de vissen zijn verdwenen.”’ David’s ogen lichten op door de herinnering aan zijn vader, maar ook omdat de Seine tegenwoordig een stuk schoner is. De vissen zijn in ieder geval terug. Hij leunt voorover en zegt: ‘En het enige dat daarvoor nodig was, was te stoppen met het water te vervuilen. De rivier deed de rest. Wanneer je hem de kans en de tijd geeft, reinigt hij zichzelf. Net als wij, bezit hij het instinct om te helen.’
David Servan-Schreiber: Uw brein als medicijn, http://www.instincttoheal.org/
vrijdag 2 mei 2008
Lecithine
Goed voor het geheugen en bij ouderdomsverschijnselen.Lecithine is zeer goed voor het geheugen en kan helpen bij ouderdomsverschijnselen. Lecithine past in een cholesterolverlagend dieet en kan het lichaam ondersteunen bij het leveren van sportprestaties en bij vermoeidheid. Ook helpt lecithine het concentratievermogen verbeteren.
Product Informatie
Als voedingssupplement is Lecithine een natuurlijke bron van vele voedingsfactoren zoals fosfatidyl-choline, fosfatidyl-inositol en andere fosfatiden. Choline en inositol behoren tot de groep van B-vitamines. Choline is een voorloper van acetylcholine, een stof die de prikkeloverdracht tussen zenuwcellen verbetert. Choline en inositol helpen het vet en cholesterol in het lichaam afbreken. De meest belangrijke rol van lecithine in het lichaam speelt zich af bij de chemische processen bij de celmembranen, de mitrochondria en het plasma. Lecithine heeft een regulerende werking op de bloedvaten, heeft een positief effect op het zenuwstelsel, en kan de reinigende functie van de lever ondersteunen.
Hoofdingrediënt
Lecithine extract uit sojabonen, een bron van choline, inositol, fosfaat, linolzuur, linoleenzuur en oliezuur.
Product Informatie
Als voedingssupplement is Lecithine een natuurlijke bron van vele voedingsfactoren zoals fosfatidyl-choline, fosfatidyl-inositol en andere fosfatiden. Choline en inositol behoren tot de groep van B-vitamines. Choline is een voorloper van acetylcholine, een stof die de prikkeloverdracht tussen zenuwcellen verbetert. Choline en inositol helpen het vet en cholesterol in het lichaam afbreken. De meest belangrijke rol van lecithine in het lichaam speelt zich af bij de chemische processen bij de celmembranen, de mitrochondria en het plasma. Lecithine heeft een regulerende werking op de bloedvaten, heeft een positief effect op het zenuwstelsel, en kan de reinigende functie van de lever ondersteunen.
Hoofdingrediënt
Lecithine extract uit sojabonen, een bron van choline, inositol, fosfaat, linolzuur, linoleenzuur en oliezuur.
donderdag 1 mei 2008
Armoede 1
Sneller arm bij sociale uitsluiting.
Nibud en Eén: Vandaag onderzoek naar armoede. Geen verwarmd huis, niet iedere dag een warme maaltijd, en niet of nauwelijks op vakantie kunnen of lid van een sportclub zijn. Voor mensen die zich arm voelen is dit de dagelijkse realiteit. Van deze groep zit 70% vaak in de kou, en heeft de helft niet iedere dag een warme maaltijd. Sporten of op vakantie gaan is voor hen bijna onmogelijk. Dit blijkt uit een onderzoek van het Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting (Nibud) in samenwerking met het actualiteitenprogramma EénVandaag. Vijftien procent van de bijna twintigduizend deelnemers voelt zich arm. Onder alleenstaande ouders is de armoede het hoogst, 44% voelt zich arm.Verband tussen niet kunnen mee doen en arm gevoel. Uit het onderzoek blijkt dat mensen zich sneller arm voelen als ze geen geld hebben voor sociale activiteiten. Niet lid kunnen zijn van een sportclub, niet kunnen uitgaan of niet op vakantie kunnen, zorgt ervoor dat mensen zich arm voelen. Vaak wordt als armoedegrens 105% van het sociaal minimum gehanteerd, voor alleenstaanden is dit ongeveer negenhonderd euro. Van de deelnemers aan de enquête die volgens deze grens arm zouden zijn, voelt 60% zich ook arm. De overige 40% voelt zich ondanks het lage inkomen niet arm. Uit de analyse blijkt dat deze mensen vaker aangeven sociaal actief te zijn. Wanneer vinden anderen iemand arm? Bijna iedereen in Nederland is het erover eens dat men in bezit moet kunnen zijn van een goed verwarmde woning, dagelijks een warme maaltijd en een telefoon. Mensen die zich niet én die zich wel arm voelen beschouwen deze goederen als noodzakelijk.
Top vijf noodzakelijke bezittingen: 1) Woning warm stoken 2) Dagelijks warme maaltijd 3) Vaste telefoon 4) Lid van sport/hobbyclub 5) Jaarlijks nieuwe kleding Vrijwel niemand geeft aan iemand arm te vinden als diegene niet kan roken of niet in bezit is van een auto, vaatwasser of dvd-recorder. Wel belangrijk, niet bezitten. Opmerkelijk is dat hoewel de meeste mensen bovenstaande zaken belangrijk vinden, zij er niet altijd voor kiezen hun geld ook aan die zaken te besteden. Mensen die zich arm voelen kiezen vaker voor een mobiele telefoon, een huisdier en een dvd-recorder dan voor het warm stoken van de woning, of iedere dag een warme maaltijd. Volgens het Nibud laten deze cijfers opnieuw zien dat goed kunnen rondkomen met een laag inkomen erg moeilijk is. Dagelijks staan mensen voor de ingewikkelde keuze meer te willen dan te kunnen. Meer nadruk op sociale participatie.
Het Nibud adviseert mensen goed bij zichzelf na te gaan wat zij absoluut noodzakelijk vinden en daar hun uitgavenpatroon op te baseren. Hierbij moet ook goed in de gaten worden gehouden of er voldoende geld is voor de sociale participatie. Het Nibud zal in zijn voorlichtingsactiviteiten hier ook nadrukkelijker op gaan wijzen. Veel gemeenten ondersteunen mensen met een laag inkomen financieel om toch aan sociale activiteiten te kunnen meedoen. Het Nibud raadt mensen aan na te gaan bij de eigen gemeente welke regelingen voor hen van toepassing zijn. Gemeenten kunnen ook ondersteuning bieden bij andere noodzakelijke, bijzondere kosten die rondkomen van een laag inkomen moeilijk maken.
EénVandaag Opiniepanel.
Het onderzoek is gehouden onder 18.832 leden van het EénVandaag Opiniepanel die zelfstandig een huishouden voeren. Dit is een internetpanel van het actualiteitenprogramma EénVandaag. De leden zijn per email gevraagd mee te doen aan deze enquête over armoede. Door herweging op leeftijd, opleiding, geslacht, provincie en politieke voorkeur is deze peiling representatief voor heel Nederland. Het totale rapport kunt u downloaden. Op www.eenvandaag.nl vindt u de enquête met de vragen en gegeven antwoorden en de daarbij horende televisiereportage. Datum: 02-05-2007 *
Nibud en Eén: Vandaag onderzoek naar armoede. Geen verwarmd huis, niet iedere dag een warme maaltijd, en niet of nauwelijks op vakantie kunnen of lid van een sportclub zijn. Voor mensen die zich arm voelen is dit de dagelijkse realiteit. Van deze groep zit 70% vaak in de kou, en heeft de helft niet iedere dag een warme maaltijd. Sporten of op vakantie gaan is voor hen bijna onmogelijk. Dit blijkt uit een onderzoek van het Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting (Nibud) in samenwerking met het actualiteitenprogramma EénVandaag. Vijftien procent van de bijna twintigduizend deelnemers voelt zich arm. Onder alleenstaande ouders is de armoede het hoogst, 44% voelt zich arm.Verband tussen niet kunnen mee doen en arm gevoel. Uit het onderzoek blijkt dat mensen zich sneller arm voelen als ze geen geld hebben voor sociale activiteiten. Niet lid kunnen zijn van een sportclub, niet kunnen uitgaan of niet op vakantie kunnen, zorgt ervoor dat mensen zich arm voelen. Vaak wordt als armoedegrens 105% van het sociaal minimum gehanteerd, voor alleenstaanden is dit ongeveer negenhonderd euro. Van de deelnemers aan de enquête die volgens deze grens arm zouden zijn, voelt 60% zich ook arm. De overige 40% voelt zich ondanks het lage inkomen niet arm. Uit de analyse blijkt dat deze mensen vaker aangeven sociaal actief te zijn. Wanneer vinden anderen iemand arm? Bijna iedereen in Nederland is het erover eens dat men in bezit moet kunnen zijn van een goed verwarmde woning, dagelijks een warme maaltijd en een telefoon. Mensen die zich niet én die zich wel arm voelen beschouwen deze goederen als noodzakelijk.
Top vijf noodzakelijke bezittingen: 1) Woning warm stoken 2) Dagelijks warme maaltijd 3) Vaste telefoon 4) Lid van sport/hobbyclub 5) Jaarlijks nieuwe kleding Vrijwel niemand geeft aan iemand arm te vinden als diegene niet kan roken of niet in bezit is van een auto, vaatwasser of dvd-recorder. Wel belangrijk, niet bezitten. Opmerkelijk is dat hoewel de meeste mensen bovenstaande zaken belangrijk vinden, zij er niet altijd voor kiezen hun geld ook aan die zaken te besteden. Mensen die zich arm voelen kiezen vaker voor een mobiele telefoon, een huisdier en een dvd-recorder dan voor het warm stoken van de woning, of iedere dag een warme maaltijd. Volgens het Nibud laten deze cijfers opnieuw zien dat goed kunnen rondkomen met een laag inkomen erg moeilijk is. Dagelijks staan mensen voor de ingewikkelde keuze meer te willen dan te kunnen. Meer nadruk op sociale participatie.
Het Nibud adviseert mensen goed bij zichzelf na te gaan wat zij absoluut noodzakelijk vinden en daar hun uitgavenpatroon op te baseren. Hierbij moet ook goed in de gaten worden gehouden of er voldoende geld is voor de sociale participatie. Het Nibud zal in zijn voorlichtingsactiviteiten hier ook nadrukkelijker op gaan wijzen. Veel gemeenten ondersteunen mensen met een laag inkomen financieel om toch aan sociale activiteiten te kunnen meedoen. Het Nibud raadt mensen aan na te gaan bij de eigen gemeente welke regelingen voor hen van toepassing zijn. Gemeenten kunnen ook ondersteuning bieden bij andere noodzakelijke, bijzondere kosten die rondkomen van een laag inkomen moeilijk maken.
EénVandaag Opiniepanel.
Het onderzoek is gehouden onder 18.832 leden van het EénVandaag Opiniepanel die zelfstandig een huishouden voeren. Dit is een internetpanel van het actualiteitenprogramma EénVandaag. De leden zijn per email gevraagd mee te doen aan deze enquête over armoede. Door herweging op leeftijd, opleiding, geslacht, provincie en politieke voorkeur is deze peiling representatief voor heel Nederland. Het totale rapport kunt u downloaden. Op www.eenvandaag.nl vindt u de enquête met de vragen en gegeven antwoorden en de daarbij horende televisiereportage. Datum: 02-05-2007 *
Loving Annabelle
Ik keek net een film, ik hou van sommige films.
Door deze film werd ik een beetje weemoedig, omdat vooroordelen een liefde kapot kunnen maken, of niet de liefde, maar het leven van de twee geliefden ....
Het is een weemoed die ik voel naar situaties van mij van eerder, vroeger, en naar situaties elders, van anderen, zoals het verhaal van de West Side Story; Brokeback Mountain; of het verhaal van een paar lieve mensen die ik gekend heb .....
Het is een gevoel van verontschuldigen dat ik meen te moeten voelen voor mensen die vooroordelen hebben, dat ze zo dom zijn om een andere mens zijn of haar liefde te misgunnen .... Deze film is van Amerika, het land met de vele mogelijkheden, en met zijn bekrompen geest! Grow up, country of rigide people!
Voor de recensie van de film verwijs ik je naar mijn andere blog.
Namasté.
Door deze film werd ik een beetje weemoedig, omdat vooroordelen een liefde kapot kunnen maken, of niet de liefde, maar het leven van de twee geliefden ....
Het is een weemoed die ik voel naar situaties van mij van eerder, vroeger, en naar situaties elders, van anderen, zoals het verhaal van de West Side Story; Brokeback Mountain; of het verhaal van een paar lieve mensen die ik gekend heb .....
Het is een gevoel van verontschuldigen dat ik meen te moeten voelen voor mensen die vooroordelen hebben, dat ze zo dom zijn om een andere mens zijn of haar liefde te misgunnen .... Deze film is van Amerika, het land met de vele mogelijkheden, en met zijn bekrompen geest! Grow up, country of rigide people!
Voor de recensie van de film verwijs ik je naar mijn andere blog.
Namasté.
zaterdag 19 april 2008
Lente
Ik heb een paar stukjes die ik in maart heb geplaatst, opnieuw geplaatst. Niet omdat ze niet goed waren, maar omdat lang geleden, vaak gewoon vergeten wordt en het misschien leuk is om toch te lezen, zonder dat je op al die links hiernaast moet klikken. En niet dat maart lang geleden is, maar vandaag is vandaag, en vandaag is het lente, en ik had even besloten om de stukjes bij vandaag te zetten, of bij gisteren.
Ik snak naar de lente, ik snak er naar dat de temperatuur buiten een beetje hoger is en dat ik mijn jas mag thuis laten op basis van temperatuur, ik hou namelijk niet van jassen. Ja, wel om naar te kijken en ook als mode-object, maar niet omdat ik er een aan moet in verband met het weer.
Ik ga ook niet zeggen dat ik een zonaanbidder bent in hart en ziel, maar de zon is het waard aanbeden te worden, omdat we daar nou eenmaal licht en warmte vandaan krijgen. Dus lente, ja heerlijk, ik zie het met open armen tegemoet.
Tijd om verliefd te zijn!!
Ik snak naar de lente, ik snak er naar dat de temperatuur buiten een beetje hoger is en dat ik mijn jas mag thuis laten op basis van temperatuur, ik hou namelijk niet van jassen. Ja, wel om naar te kijken en ook als mode-object, maar niet omdat ik er een aan moet in verband met het weer.
Ik ga ook niet zeggen dat ik een zonaanbidder bent in hart en ziel, maar de zon is het waard aanbeden te worden, omdat we daar nou eenmaal licht en warmte vandaan krijgen. Dus lente, ja heerlijk, ik zie het met open armen tegemoet.
Tijd om verliefd te zijn!!
Leven - de hommel
Leven Zondagochtend. Het is heerlijk zonnig en uitnodigend weer. Weer om naar buiten te gaan, om de zon en de zondagochtendlucht binnen te laten en te ruiken en te voelen. Het is nog stil en rustig buiten, hoor ik. Ik wil de deur naar het balkon open doen. Er vliegt een hommel voor de deur, hij zoekt vliegend een plekje. Eerst onderzoekt hij alle plekjes op de deur, wil hij er door naar binnen? Weet hij niet dat je niet door glas kunt? Of ruikt hij waar hij wil gaan zitten? Ik wacht even voor ik de deur open doe, want ik wil hem (of is het “haar”) niet storen en ook niet binnen hebben. Hij maakt geen geluid tijdens zijn zoektocht, en steeds lijkt het of hij ergens wil gaan zitten, een beetje lager, dan weer opzij, dan vliegt hij langs de zijkant van het balkon, waar een kast is. Dan zie ik dat de hommel hoger vliegt en hoog op de witte muur neerstrijkt. De zon schijnt op hem, een mooi plekje om te zitten misschien, hij heeft glinsterende deeltjes aan zijn lijf, zijn pootjes denk ik. Ik stap op het balkon en aanschouw het tafereeltje. Hij begint zijn achterpootjes te wassen waarbij hij een rare houding aannneemt. Misschien omdat hij zo’n groot, rond lichaam heeft, misschien omdat hij op een onmogelijke plek zit. Ik heb geen bloemen of planten op mijn balkon, de muur is gewoon wit, op sommige plekken op de rand zit wat mos, mos waar sprietjes uitgroeien, een plantje dus toch zowaar. Maar daar zit de hommel niet. Hij begint ook zijn voorpootjes te wassen. Hoewel zijn lijfje rond is, lijkt het alsof hij zich daarbij in allerlei bochten moet kronkelen. Hij hangt een beetje scheef. Een schrikbeeld schiet door me heen, is hij bezig dood te gaan, zoekt hij een plek voor het einde van zijn leven? want waarom zou hij anders op dit saaie balkon gaan zitten? Terwijl ik dit opschrijf, zie ik hem niet meer, ik sta op om te kijken of hij op de grond is gevallen …… ik zie niets, hij zal weggevlogen zijn. Op zoek naar bloemen. Hoop ik.
vrijdag 18 april 2008
Een huis?
Onzeker reed ze over de dijk, zoekend tuurde ze door de dichte mist, het was al donker, en dat maakte het zoeken nog moeilijker. Blijkbaar reed ze de oprit voorbij want op het bordje langs de weg stond een heel ander huisnummer, te ver, de huisnummers waren te laag. Terug, keren op de donkere mistige dijk, ze zou te laat komen, en daar hield ze niet van. Het maakte haar nog onzekerder. Voorzichtig stak ze heen en weer om de auto te keren, zonder meteen de dijk omlaag te rollen en ze reed zoekend terug, auto’s raasden haar voorbij alsof er helemaal geen mist was, alsof de dijk niet smal was en het donker hen niet kon deren. Toen ze het eindelijk gevonden had, draaide ze de oprit af en reed stapvoets het erf op. Een man kwam haar tegemoet, onderweg had ze al gebeld dat ze later zou komen, het was niet erg. Ze werd ontvangen door een stel van in de 60. Het was een heel gezellig gesprek, haar cognitief aangeleerde sociale gedrag hielp haar door het gesprek. De man nodigde haar uit om het huis te bezichtigen. En haar bevindingen waren, dat zij dit hele aardige en vriendelijke mensen vond, en dat zij daar wel naast wilde wonen. De man leek behulpzaam en mensvriendelijk, en de vrouw knoopte een gesprek met haar aan over haar liefde voor boeken (altijd een goed onderwerp). Ze werd rondgeleid door het huisje, dat de woning naast die van hen was. Het huisje grensde rechtstreeks aan hun huis, het leek een verbouwde en gesplitste boerderij, die zij in 1998 hadden gekocht, zo vertelden ze en waarvan haar gedeelte links was, als je voor het huis stond. Het huisje had een heerlijke uitstraling. Daarvoor had er een gezin gewoond, waarvan oma, in de naastwoning woonde. Dus twee zelfstandige ingangen in een verbouwde boerderij. Het erf bevat allerlei stallen en loodsen, deze mensen hadden uit diverse activiteiten hun inkomen, hadden vroeger een manege en paardenstallen en de zoons hebben die nu. Genoeg plek, genoeg heerlijke ruimte, een hond (waar ze ook zo van hield) en paarden en koeien en kippen en fazanten. Misschien zou ze wel een moestuintje kunnen aanleggen, zo dacht ze. De omgeving was om verliefd op te worden en daar was ze dus wederom ingetrapt, haar eigen verliefdheid. Helemaal gelukkig waagde ze zich weer de dijk op, de mist en de donkerte in. Terug naar haar kamertje waar ze nou al drie maanden zat, met niets anders dan een bed een een tafel. De poezen wachtten haar knorrend op.
Soms
Soms staat je hoofd nergens naar, of op zijn minst naar andere zaken. Mijn hoofd staat naar andere zaken. Belangrijke dingen die me in beslag nemen, waar ik me graag door in beslag laat nemen.
Op het werk is me een verlenging van de opdracht aangeboden, plus een auto, zie foto hiervoor. De auto is van de werkgever, de verlenging van de opdrachtgever. het voelt goed, het geeft me een tevreden glimlach om mijn mond, of misschien ook wel iets triomfantelijks, want vergeet niet dat ik volgende maand een niet nader aan te duiden, zeer respectabele leeftijd heb, een zeg maar "oma-leeftijd", en zie hier iemand die nog carriëre maakt (of is het carrière, ja).
Ik was bezig met mijn boek, pagina's, goed geschreven, vol gedrevenheid, goed leesbaar, al zeg ik het zelf. Maar mijn hoofd staat er even niet naar.
Woorden komen in een flow, je hebt er een gemoedsrust, of gemoedsonrust voor nodig om ze te schrijven, al naar waar het bij hoort, al naar gelang het onderwerp.
En om maar een voorbeeld te noemen: als ik over iets in de geest van een thriller schrijf en mijn bui staat meer naar een liefdesverhaal, ja, waar haal ik dan de inspriratie vandaan om de thriller af te schrijven?
Zie hier mijn dilemma. Maar niet getreurd, het komt ooit af, want ik kan ook heel goed een schildpad zijn en ik trek me dan terug in mijn schild, mijn huisje, in mijzelf, en schrijf en schrijf.
Namasté, Philologia
dinsdag 15 april 2008
Spring, summer, fall, winter, spring ....
De televisie stond nog aan op nederland 2. Het was al laat die zaterdagnacht. Er begon een Zuid-Koreaanse film, “Spring, summer, winter, fall”. Bij mij staat de tv soms aan, omdat ik in het voorbijgaan meestal de meest verrassende beelden opvang (na middernacht staat de tv dan ook niet op een commerciele zender, want die beelden zijn niet verrassend, op zondagochtend staat de tv vaak aan op nederland 3, want de kindertv is verrassend, ik hou van films zoals Polleke, Marieken en Scandinavische kinderfilms enzo, de Vrije geluiden of de Boeddhistische omroep zendt iets interessants uit). De Zuid-Koreaanse film was heel verrassend en hij was pas om 2 uur afgelopen, ik was ontzettend gefascineerd door wat ik zag. De eerste beelden maakten me vol afgrijzen nieuwsgierig naar de afloop van de scene. Ik zag een jongetje van een jaar of zeven, hij liep in een prachtige omgeving, een mooie natuur, zoals die in Zuid-Korea te vinden zal zijn. Hij liep een ondiep vijvertje in en ving een visje, even later zag ik hem vol leedvermaak lachend een touwtje om het lijf van de vis binden. Hij liet de vis met het touwtje weer vrij in het water, en toen zag ik tot mijn schrik dat er een steen aan het touwtje vastzat, de vis kwam maar moeizaam vooruit. Mijn eerste neiging was om het beeld weg te zappen, voor mij als vegetarier en iemand die actief anti dierenleed is, was het te erg om naar te kijken, toch werd ik geprikkeld om te willen zien waarom deze scene was gemaakt, wat was de bedoeling hiervan? Het jongetje, gekleed in een grijze pij, liep verder en ik zag hem zoekend rondkijken, plotseling glimlachte hij, hij dook ergens op af en ik zag dat hij een kikker had gevangen. Even later zag ik dat hij een touwtje om het lijf van de kikker bond, en hij liet de kikker vrij in het water en ook aan het touwtje om de kikker zat een steen, waardoor de kikker maar langzaam vooruit kwam, hij kon nergens opspringen of weer uit het water komen. Toen liep het jongetje weer op het land en keek zoekend rond, hij ving een slang, bond er een touwtje om met een steen. De slang wilde snel wegkruipen, maar door de steen ging dit niet goed, de steen bleef achter andere steentjes haken en trok de slang dan weer terug. Het volgende beeld was dat ik zag dat er een man naar het jongetje had staan kijken. Bij wat hun huis was, volgde een gesprek tussen de man en het jongetje. Er was weinig geluid in de film tot nu toe, dan alleen een achtergrondmuziekje. Het jongetje had op zijn rug een steen die was vastgebonden met een touw. Hij huilde en zei dat het erg zwaar was, dat hij zo niet kon lopen. De man zei: is het niet zo dat je een vis hebt gevangen en een touw met een steen aan hem hebt bevestigd, waardoor de vis niet goed vooruit komt? Ja meneer, zei het jongetje in het Zuid-Koreaans. En is het niet zo, dat je een kikker een touw met een steen hebt omgebonden, waardoor hij niet gemakkelijke vooruit komt? Ja meneer, antwoordde het jongetje. En heb je ook bij een slang een steen vastgebonden, waardoor die niet vooruit komt? Ja meneer. De man zei daarop: ga deze dieren verlossen, en als je dat hebt gedaan, zal ik jou verlossen. En als een van hen dood zal zijn gegaan, zal je een steen voor hem dragen in je hart voor de rest van je leven. Het jongetje ging op zoek naar de dieren, hij vond ze stuk voor stuk en zag dat ze dood waren gegaan, hij huilde bij elk van hen. Hij groeide op. Toen kwam er een vrouw bij hen logeren in deze natuurlijk rustige omgeving om beter te worden van de een of andere ziekte. Hij werd verliefd op de vrouw, en zij op hem, ze hadden sex met elkaar en hij vroeg zich af en sprak dat uit, wat dit was dat er met hem was gebeurd, want hij vreesde niet meer te kunnen leven als hij haar niet zou blijven zien. De oude man kwam er achter dat zij met elkaar gingen, hij vroeg: ben je beter geworden, waarop zij antwoordde dat zij inderdaad hersteld was van haar ziekte. De oude man zei: dan is het een goed medicijn geweest. Hierop stuurde hij weer terug naar waar ze vandaan was gekomen. De jongen, die inmiddels een jongeman was geworden, huilde en bad. Maar hij kon het niet verdragen en reisde achter haar aan. Midden in de nacht verdween hij. Het was zomer. Een tijd later las de oude man een berichtje in de krant, er stond een foto bij. Het berichtje ging over een man die op de vlucht was, omdat hij zijn vrouw had vermoord. De oude man bereidde zich voor op de ontvangst van de jongeman. Een dag later arriveerde hij. De oude man zei: waarom ben je weggegaan? De jonge man antwoordde: ik hield van haar. De oude man vroeg: waarom heb je haar gedood? De jonge man antwoordde: ze verliet mij voor een andere man. Hij werd heel kwaad, toen er hij alles weer in gedachten kreeg. De oude man zei: Wat ons dierbaar is, is ook dierbaar voor anderen. Hij droeg de jonge man op te boeten, zij wisten beiden dat hij door de politie gehaald zou worden en dat hij de doodstraf zou kunnen krijgen. De oude man beval hem te bidden, tijdens zijn bidden sloeg de oude man de jongen met een stok, net zolang tot de jongen niet meer kon staan, toen bond hij hem met een touw dusdanig dat de jongen met vastgebonden handen en benen in een gebogen houding aan het plafond hing. Het touw was verder vastgemaakt van het plafond naar beneden en onder het touw brandde een kaars, waardoor het touw zou worden doorgebrand. Toen dat gebeurde viel de jongen op de grond. De oude man zei: je doodt makkelijk, maar bent moeilijk te doden. Toen schilderde de oude man tekens op het houten terras, heel veel Koreaanse tekens. Hij droeg de jongen op om deze met het mes, het moordwapen, uit te kerven. In de verte kwamen twee mannen van de politie aan, de oude man liet hen naderen, de jongen wilde zich gaan verdedigen, maar de oude man, zei: waar wacht je op? Ga door met je opdracht. Dus de jongen ging door met het uitkerven van de tekens. De mannen vroegen: hoelang gaat het duren? En de oude man antwoordde: tot morgenvroeg. De jonge man ging de hele nacht door, bij het licht van een kaars, kerfde hij alle tekens uit in het hout. Toen hij klaar was viel hij om, in slaap. Terwijl hij sliep verfden de oude man en de twee politiemannen alle tekens in kleuren, en toen dat klaar was, maakte de oude man de jongen wakker. Hij zei: het is tijd. Hij werd meegenomen. Het werd winter. De oude man leefde alleen verder. Toen zijn tijd gekomen was, maakte hij een brandstapeltje op zijn boot, haalde de stop uit de bodem van de boot, hij ging op de brandstapel zitten en stak deze aan en zo stierf hij. Toen de jongeman zijn tijd had uitgezeten, kam hij terug, hij trof niemand aan, met een heleboel rituelen leek het alsof hij afscheid nam van de oude man, hoewel die er niet meer was. Op een dag kwam er een vrouw met een huilend klein jongetje. De vrouw had haar gzicht verborgen in een doek, ze huilde. Het jongetje bleef bij de man. De vrouw vluchtte over het ijs en viel in een wak en verdronk. De man deed weer boete, hij had een boeddhabeeld en een kleine molensteen, de molensteen bond hij aan een touw en deed dat om zijn middel. Met deze twee zware dingen maakte hij een lange tocht, hij sleepte de steen achter zich aan. Het was lente. Toen eindigde de film.
Golf
Het leven is een grote golf
slaat soms kapot op een rots.
Wordt herboren uit de ziel van een wilde zee
....................................
slaat soms kapot op een rots.
Wordt herboren uit de ziel van een wilde zee
....................................
woensdag 9 april 2008
Lust wakkert het verlangen naar bezitten aan
Lust wakkert het verlangen naar bezitten aan.
Na een telefoongesprek van meer dan twee uur met een vriendin over allerlei onderwerpen, bleef ik nog even zitten. We hadden het over relaties gehad, over een psychologisch model, waarin je je relaties kunt indelen naar belangrijkheid, of beter gezegd naar hoe dicht je ze bij je voelt staan, ingedeeld in ringen om je heen. Wanneer staat iemand in je tweede ring, er van uit gaande dat je zelf helemaal alleen in de binnenste ring zit. En is het mogelijk dat je kinderen weleens naar een derde of misschien zelfs wel naar een vierde ring verplaatsen? En als dat al zo is, wie bepaalt dan dat deze verplaatsing gebeurt, want is het een wisselwerking van beiden of is het altijd alleen een “beoordeling” vanuit degene die in de binnenste ring zit? Vanuit een liefhebbende moeder kan je kind natuurlijk nooit verder van je af zijn, je houdt van je kind en uit dat oogpunt gezien en van die gevoelens uitgaande is je kind een van de belangrijkste mensen in je leven en zal je liefde vooral nooit veranderen. Maar dan nog zou het mogelijk kunnen zijn dat ook qua intensiteit en frequentie misschien, je kind toch iets verder van je af staat. Is het dan dus mogelijk dat iemand in je liefde wel heel dicht bij staat, maar misschien in dit model toch verder in de ringen staat?
We hebben het nog wel over meer dingen gehad, bijvoorbeeld of het kan dat je iets van de ander wil, omdat je deze beter wil leren kennen, omdat je het nodig hebt vanuit je liefde voor die persoon. Kun je van de ander verwachten dat deze zich kwetsbaar opstelt, omdat jij het nodig hebt omdat je alleen dan je dichter bij die persoon kunt voelen?
Ik denk dat je op het moment dat je iets van de ander verwacht of nodig hebt, je niet meer in de onvoorwaardelijke liefde zit. En op dat moment kun je je afvragen of er zoiets bestaat als onvoorwaardelijke liefde. Want verwacht je niet altijd iets van de ander, verwacht je niet altijd iets terug, iets waarmee de ander jou bevestigt, of te wel, hebben we altijd antwoord nodig?
Op beide stellingen laten we het antwoord open, omdat dit waarschijnlijk voor iedereen anders kan voelen. Ik geloof niet dat hierin een norm is te benoemen.
Na een telefoongesprek van meer dan twee uur met een vriendin over allerlei onderwerpen, bleef ik nog even zitten. We hadden het over relaties gehad, over een psychologisch model, waarin je je relaties kunt indelen naar belangrijkheid, of beter gezegd naar hoe dicht je ze bij je voelt staan, ingedeeld in ringen om je heen. Wanneer staat iemand in je tweede ring, er van uit gaande dat je zelf helemaal alleen in de binnenste ring zit. En is het mogelijk dat je kinderen weleens naar een derde of misschien zelfs wel naar een vierde ring verplaatsen? En als dat al zo is, wie bepaalt dan dat deze verplaatsing gebeurt, want is het een wisselwerking van beiden of is het altijd alleen een “beoordeling” vanuit degene die in de binnenste ring zit? Vanuit een liefhebbende moeder kan je kind natuurlijk nooit verder van je af zijn, je houdt van je kind en uit dat oogpunt gezien en van die gevoelens uitgaande is je kind een van de belangrijkste mensen in je leven en zal je liefde vooral nooit veranderen. Maar dan nog zou het mogelijk kunnen zijn dat ook qua intensiteit en frequentie misschien, je kind toch iets verder van je af staat. Is het dan dus mogelijk dat iemand in je liefde wel heel dicht bij staat, maar misschien in dit model toch verder in de ringen staat?
We hebben het nog wel over meer dingen gehad, bijvoorbeeld of het kan dat je iets van de ander wil, omdat je deze beter wil leren kennen, omdat je het nodig hebt vanuit je liefde voor die persoon. Kun je van de ander verwachten dat deze zich kwetsbaar opstelt, omdat jij het nodig hebt omdat je alleen dan je dichter bij die persoon kunt voelen?
Ik denk dat je op het moment dat je iets van de ander verwacht of nodig hebt, je niet meer in de onvoorwaardelijke liefde zit. En op dat moment kun je je afvragen of er zoiets bestaat als onvoorwaardelijke liefde. Want verwacht je niet altijd iets van de ander, verwacht je niet altijd iets terug, iets waarmee de ander jou bevestigt, of te wel, hebben we altijd antwoord nodig?
Op beide stellingen laten we het antwoord open, omdat dit waarschijnlijk voor iedereen anders kan voelen. Ik geloof niet dat hierin een norm is te benoemen.
Hij vroeg wie er een shaggie kon draaien ...
28 mei 1972
Hij vroeg wie er een shaggie kon draaien … Achter in de auto hadden ze het te druk met elkaar, Edith en haar nieuwe vriendje. Ik zei dat ik dat wel kon en draaide een shaggie voor hem. Hij gaf ook zijn portefeuille even bij me in bewaring en ik weet nu nog steeds niet waarom dat was. Misschien dat ik het toen niet vreemd vond, maar ik weet echt de reden niet meer. Hij vergat hem terug te vragen en ik vergat hem te geven. Mijn vergeten was echt. Ik weet niet of het van hem echt was ….
Hij kwam zijn portefeuille de volgende dag halen. We gingen uit eten. Hij boeide me, deze man, hij kon heel onderhoudend praten, intelligent en hij kon heerlijk vertellen, prettig, en hij had aandacht voor me, hij verwende me met zijn woorden en complimentjes en kleine attenties.
Ik werd echt verliefd op hem, op zijn handen, op zijn praten, zijn interesses. Op alles.
Vanaf die eerste dag spraken we vaak af, we hadden heel veel gesprekken, over uiteenlopende onderwerpen, over politiek, maar ook over veel persoonlijkere zaken, hoewel hij meer verhalend vertelde en zo niet echt zijn werkelijke gevoelens en gedachten bloot hoefde te geven.
Met hem heb ik drie geweldige kinderen gekregen. Van geen enkele andere man had ik zulke geweldige kinderen kunnen krijgen, wij waren de perfecte combinatie.
Het is niet van belang dat onze relatie een hele tijd daarna gedoemd was uit te gaan, want wat ik van hem moest leren was veel en hij heeft het me geleerd.
Namasté, vader van mijn kinderen.
Hij vroeg wie er een shaggie kon draaien … Achter in de auto hadden ze het te druk met elkaar, Edith en haar nieuwe vriendje. Ik zei dat ik dat wel kon en draaide een shaggie voor hem. Hij gaf ook zijn portefeuille even bij me in bewaring en ik weet nu nog steeds niet waarom dat was. Misschien dat ik het toen niet vreemd vond, maar ik weet echt de reden niet meer. Hij vergat hem terug te vragen en ik vergat hem te geven. Mijn vergeten was echt. Ik weet niet of het van hem echt was ….
Hij kwam zijn portefeuille de volgende dag halen. We gingen uit eten. Hij boeide me, deze man, hij kon heel onderhoudend praten, intelligent en hij kon heerlijk vertellen, prettig, en hij had aandacht voor me, hij verwende me met zijn woorden en complimentjes en kleine attenties.
Ik werd echt verliefd op hem, op zijn handen, op zijn praten, zijn interesses. Op alles.
Vanaf die eerste dag spraken we vaak af, we hadden heel veel gesprekken, over uiteenlopende onderwerpen, over politiek, maar ook over veel persoonlijkere zaken, hoewel hij meer verhalend vertelde en zo niet echt zijn werkelijke gevoelens en gedachten bloot hoefde te geven.
Met hem heb ik drie geweldige kinderen gekregen. Van geen enkele andere man had ik zulke geweldige kinderen kunnen krijgen, wij waren de perfecte combinatie.
Het is niet van belang dat onze relatie een hele tijd daarna gedoemd was uit te gaan, want wat ik van hem moest leren was veel en hij heeft het me geleerd.
Namasté, vader van mijn kinderen.
zaterdag 5 april 2008
In de binnenste ring sta je zelf
In de binnenste ring sta je zelf, je IK, je EGO, je ziel, alles wat jij bent, en je bent alleen in die ring.
De ring daarom heen, daar zitten je allerliefste en meest dichtbije mensen. Zij staan je na, en je kunt hen kiezen, maar meer nog wordt hun plaats bepaald doordat zij ook werkelijk iets voor jou betekenen, dus van hen uit. En niet doordat jij dat vindt.
In ring drie zijn de mensen die weleens in ring twee hebben gezeten, maar ook die van ring vier een plaatsje zijn opgeschoven naar dichterbij jou.
En in ring vier zit iedereen waar je meer of minder weleens iets mee te maken hebt (gehad).
Soms verplaatst je partner naar ring drie dat is wanneer de relatie afloopt en daarna verdwijnt een partner vanzelf naar ring vier. Zo hoort het, want anders heb je in ring twee geen plek voor nieuwe mensen.
Soms zitten je kinderen in ring drie, dat is wanneer de relatie met hen gewoon een periode minder is.
Deze ringen zijn puur gevoelsmatig, nooit heeft iemand een vaste plek, dan alleen jij.
Je kunt dus niet zeggen dat iemand in ring twee zit, omdat jij dat zo graag wil. Het wordt bepaald door de energieen. En zo simpel is het.
De ring daarom heen, daar zitten je allerliefste en meest dichtbije mensen. Zij staan je na, en je kunt hen kiezen, maar meer nog wordt hun plaats bepaald doordat zij ook werkelijk iets voor jou betekenen, dus van hen uit. En niet doordat jij dat vindt.
In ring drie zijn de mensen die weleens in ring twee hebben gezeten, maar ook die van ring vier een plaatsje zijn opgeschoven naar dichterbij jou.
En in ring vier zit iedereen waar je meer of minder weleens iets mee te maken hebt (gehad).
Soms verplaatst je partner naar ring drie dat is wanneer de relatie afloopt en daarna verdwijnt een partner vanzelf naar ring vier. Zo hoort het, want anders heb je in ring twee geen plek voor nieuwe mensen.
Soms zitten je kinderen in ring drie, dat is wanneer de relatie met hen gewoon een periode minder is.
Deze ringen zijn puur gevoelsmatig, nooit heeft iemand een vaste plek, dan alleen jij.
Je kunt dus niet zeggen dat iemand in ring twee zit, omdat jij dat zo graag wil. Het wordt bepaald door de energieen. En zo simpel is het.
vrijdag 4 april 2008
Art of Life by Consciousness
Bewust ZIJN en bewustzijn. Bewustzijn is de kennis en de ervaring van de omgeving en zichzelf. Het bewustzijn kun je herkennen aan gedragingen van een persoon, (want in bewusteloosheid zijn er geen gedragingen, en is er dus ook geen bewustzijn) en bewustzijn maakt het mogelijk dat zenuwstelsel en hormonen reageren op de prikkels uit de omgeving. Bij de mens is er daarnaast nog het zelfbewustzijn: hiermee wordt bedoeld de vorm van bewustzijn, die het gevolg is van nadenken over het eigen ik.
woensdag 2 april 2008
Vandaag 02-04-08
Vandaag even geen moeilijke capriolen. Geen verhaal of iets dat af moet.
Dus even pauze. Ik heb net gestudeerd, psychologie dus. Het is heerlijk om de stof tot me te nemen. En ik ben benieuwd hoe het zich allemaal zal ontwikkelen. gezegd moet worden dat ik geen haast heb, dat ik van mezelf er eeuwen over mag doen. Dat ik er gewoon alleen maar van hoef te genieten, en dat doe ik.
Inmiddels ben ik in contact met mensen die de studie ook volgen, en binnenkort zal er wel een bijeenkomst worden georganiseerd, van uit de opleiding.
Praktijkdagen noemen ze dat. Nou kom maar op ;-)
En morgen weer oppassen op Naomi.
Wat kan een mens zich nog meer wensen?
Wens je een fijne dag, namasté,
Philologia
Aantal paddenstoelen blijft dalen
Uitgegeven: 31 maart 2008 11:08
Laatst gewijzigd: 31 maart 2008 11:16 VOORBURG -
Het aantal paddenstoelen in de Nederlandse bossen blijft dalen. Vooral de soorten die gevoelig zijn voor stikstof zijn sinds 2000 in aantal gedaald, zo meldt het Centraal Bureau van de Statistiek maandag.
De laatste jaren is de neerslag van stikstof en zwavel uit de lucht wel afgenomen, maar dat heeft niet geleid tot een herstel van de paddenstoelen. Er komen in Nederland ongeveer 3500 soorten paddenstoelen voor. Daarvan staan er vijfhonderd op de "rode lijst". Dat betekent dat ze bedreigd of ernstig bedreigd worden. Bijna tweehonderd soorten zijn al verdwenen.
(c) ANP Bron: nu.nl
Ik vraag me af hoe het moet gaan in deze wereld, in dit land, als zelfs de onzichtbare dingen (want wanneer heb jij voor het laatst een paddestoel gezien? eerlijk!) ongemerkt verdwijnen?
Ik weet nog dat paddestoelen een onderdeel van mijn leven uitmaakten, omdat ik altijd in de natuur was, omdat ik buiten speelde als kind, en dat is nogal een poosje geleden.
Binnenkort zal ik het zonder paddestoelen moeten doen als het zo door gaat. En zonder walvissen, die ik ook nog nooit heb gezien.
Dit jaar wou ik naar Indonesië, het land van mijn moeder, door de tsunami een tijd terug, had het ook verdwenen kunnen zijn, en ik wil alles nog zo vreselijk graag zien, nog zo vreselijk graag aan mijn kleinkinderen laten zien. Dat de melk van een koe komt en dan een koe in levende lijve, gewoon in de wei, niet met zijn honderden in een stinkende stal. En dat eieren van kippen komen, gewoon een kakelende kip, die tokkend wegrent als ik in de buurt kom, en niet een die met zijn 16en op een vierkante meter opgehokt zitten en elkaar kapot dreigen te pikken. En dat liefde groter wordt als je je blij en vrij voelt en dat dat gevoed kan worden door je omgeving en dus ook door de mede aardbewoners, de dieren en de planten en de natuur en de bossen en bomen en grassprietjes en het water en de vissen ………………….
Soms maakt het me verdrietig als ik hier dieper over nadenk, want het einde is nabij. Want met ons allen maken we deze wereld kapot. En zullen onze kindskinderen leven in betonnen omgevingen. Zonder groen en zonder levende wezens dan alleen zij zelf, verworden tot robots …. like twelve monkeys??? Slowly going insane?
Twelve Monkeys is een sciencefictionfilm uit 1995 uit de Verenigde Staten van Terry Gilliam met in de hoofdrol acteur Bruce Willis. Het script is gebaseerd op de korte film La Jetée uit 1962 van Chris Marker.
Een onbekend en dodelijk virus heeft bijna de gehele bevolking van de aarde uitgeroeid in het jaar 1996. Tegen 2035 heeft slechts 1 procent het overleefd en deze mensen wonen nu ondergronds. Aan de oppervlakte heersen nu opnieuw de wilde dieren.
De veroordeelde en gevangengenomen sociopaat David Cole (Bruce Willis) wordt vanwege zijn vermogen tot scherp observeren geselecteerd om terug in de tijd te gaan naar het jaar 1996, om de oorzaak van de epidemie te achterhalen. Doel is om het virus te lokaliseren voordat het muteert, zodat wetenschappers het kunnen onderzoeken. Bekend was al wel dat het mysterieuze "Army of the Twelve Monkeys" (Leger van de Twaalf Apen) verantwoordelijk was voor de verspreiding.
Cole wordt echter per ongeluk teruggestuurd naar het jaar 1990, zes jaar te vroeg dus. Hij wordt gearresteerd en opgesloten in een psychiatrisch ziekenhuis waar hij de psychiater Kathryn Railly (Madeleine Stowe) ontmoet. Aan haar probeert hij de situatie uit te leggen, maar zij heeft grote moeite hem te geloven. Eén van zijn mede-patiënten is Jeffrey Goines (Brad Pitt), de gestoorde zoon van een beroemde wetenschapper en virusexpert.
In 1996 ontvoert hij Kathryn Railly en gebruikt haar om de Army of the Twelve Monkeys te vinden. Daardoor krijgt hij de autoriteiten achter zich aan die hem nu verdenken van moord en ontvoering. Terug naar de toekomst ontsnappen is geen optie voor Cole, hij is verliefd geworden op Kathryn.
Laatst gewijzigd: 31 maart 2008 11:16 VOORBURG -
Het aantal paddenstoelen in de Nederlandse bossen blijft dalen. Vooral de soorten die gevoelig zijn voor stikstof zijn sinds 2000 in aantal gedaald, zo meldt het Centraal Bureau van de Statistiek maandag.
De laatste jaren is de neerslag van stikstof en zwavel uit de lucht wel afgenomen, maar dat heeft niet geleid tot een herstel van de paddenstoelen. Er komen in Nederland ongeveer 3500 soorten paddenstoelen voor. Daarvan staan er vijfhonderd op de "rode lijst". Dat betekent dat ze bedreigd of ernstig bedreigd worden. Bijna tweehonderd soorten zijn al verdwenen.
(c) ANP Bron: nu.nl
Ik vraag me af hoe het moet gaan in deze wereld, in dit land, als zelfs de onzichtbare dingen (want wanneer heb jij voor het laatst een paddestoel gezien? eerlijk!) ongemerkt verdwijnen?
Ik weet nog dat paddestoelen een onderdeel van mijn leven uitmaakten, omdat ik altijd in de natuur was, omdat ik buiten speelde als kind, en dat is nogal een poosje geleden.
Binnenkort zal ik het zonder paddestoelen moeten doen als het zo door gaat. En zonder walvissen, die ik ook nog nooit heb gezien.
Dit jaar wou ik naar Indonesië, het land van mijn moeder, door de tsunami een tijd terug, had het ook verdwenen kunnen zijn, en ik wil alles nog zo vreselijk graag zien, nog zo vreselijk graag aan mijn kleinkinderen laten zien. Dat de melk van een koe komt en dan een koe in levende lijve, gewoon in de wei, niet met zijn honderden in een stinkende stal. En dat eieren van kippen komen, gewoon een kakelende kip, die tokkend wegrent als ik in de buurt kom, en niet een die met zijn 16en op een vierkante meter opgehokt zitten en elkaar kapot dreigen te pikken. En dat liefde groter wordt als je je blij en vrij voelt en dat dat gevoed kan worden door je omgeving en dus ook door de mede aardbewoners, de dieren en de planten en de natuur en de bossen en bomen en grassprietjes en het water en de vissen ………………….
Soms maakt het me verdrietig als ik hier dieper over nadenk, want het einde is nabij. Want met ons allen maken we deze wereld kapot. En zullen onze kindskinderen leven in betonnen omgevingen. Zonder groen en zonder levende wezens dan alleen zij zelf, verworden tot robots …. like twelve monkeys??? Slowly going insane?
Twelve Monkeys is een sciencefictionfilm uit 1995 uit de Verenigde Staten van Terry Gilliam met in de hoofdrol acteur Bruce Willis. Het script is gebaseerd op de korte film La Jetée uit 1962 van Chris Marker.
Een onbekend en dodelijk virus heeft bijna de gehele bevolking van de aarde uitgeroeid in het jaar 1996. Tegen 2035 heeft slechts 1 procent het overleefd en deze mensen wonen nu ondergronds. Aan de oppervlakte heersen nu opnieuw de wilde dieren.
De veroordeelde en gevangengenomen sociopaat David Cole (Bruce Willis) wordt vanwege zijn vermogen tot scherp observeren geselecteerd om terug in de tijd te gaan naar het jaar 1996, om de oorzaak van de epidemie te achterhalen. Doel is om het virus te lokaliseren voordat het muteert, zodat wetenschappers het kunnen onderzoeken. Bekend was al wel dat het mysterieuze "Army of the Twelve Monkeys" (Leger van de Twaalf Apen) verantwoordelijk was voor de verspreiding.
Cole wordt echter per ongeluk teruggestuurd naar het jaar 1990, zes jaar te vroeg dus. Hij wordt gearresteerd en opgesloten in een psychiatrisch ziekenhuis waar hij de psychiater Kathryn Railly (Madeleine Stowe) ontmoet. Aan haar probeert hij de situatie uit te leggen, maar zij heeft grote moeite hem te geloven. Eén van zijn mede-patiënten is Jeffrey Goines (Brad Pitt), de gestoorde zoon van een beroemde wetenschapper en virusexpert.
In 1996 ontvoert hij Kathryn Railly en gebruikt haar om de Army of the Twelve Monkeys te vinden. Daardoor krijgt hij de autoriteiten achter zich aan die hem nu verdenken van moord en ontvoering. Terug naar de toekomst ontsnappen is geen optie voor Cole, hij is verliefd geworden op Kathryn.
maandag 31 maart 2008
Hoofdstuk DRIEENTWINTIG
De journalist van het plaatselijke sufferdje “de dagelijkse gedachten” (wat een naam voor een nieuwsblad!) schreef het verhaal en de volgende uitleg van de afloop:
sinds enige tijd werd het kasteel gekraakt door een nazaat van de graaf, Ludowaxine Fierebol. Omdat hij niet wilde betalen voor het kasteel, leefde hij op kosten van de opbrengsten van de festiviteiten die er werden gehouden. Maar hij hield zich altijd verborgen. Hij zorgde voor al de vreslijke geluiden, voor de rammelende ketti
ngen en de gasbranders waar Clover en Alaïs tussen zaten. Hij had Dragondo geprobeerd om te kopen, en die was blij geweest met het bezoek van de kinderen, want deze waren de erfgenaam van de graaf te slim af geweest, door weg te glippen. En hoewel ze erg geschrokken waren, had Dragondo hen geholpen om op een veilige plek te komen, namelijk daar waar het vuurwerk de lucht in werd geschoten. Toen ontstond er een brand op de plek van de gasbranders.Op het plateau van de bevoorrading, een soort lift, voor de keuken had Dragondo hen in veiligheid weten te brengen.
Het kasteel brandde tot op de grond toe af. Zwarte resten bleven erover, en toen ik twintig jaar later ging kijken, was het geheel begroeid met klimop en ligusterstruiken.
Ik heb mijn kinderen Ludowine en Axeline nooit meegenomen naar de ruïne……………..
Hoofdstuk TWEEENTWINTIG
Toen ze steeds dichter bij het kasteel kwamen, zagen ze dat de lucht vuurrood kleurde en helverlicht was en na de laatste heuvel zagen ze het kasteel in vuur en vlam staan.
Anthony belde meteen de brandweer en rende hijgend verder achter de anderen aan.
Links van het kasteel hoorden ze het gekrijs van de graaf, ze stevende daar op af bleven plotseling staan.
Voor hen daalde een soort plateau, op het plateau zaten de zes kinderen, helemaal verbouwereerd. Ineengekrompen en bibberend zaten de kinderen dicht tegen elkaar aan.
Op het plateau zat ook Dragondo. Hij suste de kinderen en begon meteen de ouders alles te vertellen.
Anthony belde meteen de brandweer en rende hijgend verder achter de anderen aan.
Links van het kasteel hoorden ze het gekrijs van de graaf, ze stevende daar op af bleven plotseling staan.
Voor hen daalde een soort plateau, op het plateau zaten de zes kinderen, helemaal verbouwereerd. Ineengekrompen en bibberend zaten de kinderen dicht tegen elkaar aan.
Op het plateau zat ook Dragondo. Hij suste de kinderen en begon meteen de ouders alles te vertellen.
Hoofdstuk EENENTWINTIG
Sarah en Jason, de ouders van Sofie, en Anthony, de vader van Sjonnie, (die eigenlijk gewoon John heette), en Arthur, de vader van Alaïs, zagen de lichten van de auto dichterbij komen, de auto stopte, maar de lichten waren al uitgedaan. Iemand stapte uit de auto en tergend langzaam kwam deze persoon op de Volvo afgestapt.
Hoewel ze natuurlijk niet bang waren, kregen de ouders toch koude rillingen, en Jason deed zijn portierraampje open. Wachtend op wat er komen zou, werd ineens de lucht helemaal verlicht.
Een prachtig vuurwerk kleurde de lucht en het onweer was er ineens niet meer, het prachtigste vuurwerk dat ze ooit hadden gezien werd de lucht in geblazen, vuurpijl na vuurpijl schoot de lucht en duizenden gekleurde spetters verlichtten de net nog zo donkere lucht.
Met het vuurwerk werden letters gevormd in de donkere lucht en de verlichte letters maakten het woord “regels”. Gealarmeerd keken de ouders elkaar aan, “re
gels”? Ja dat stond altijd op het bord bij het kasteel. Wat zou er zijn met regels?
Dan verscheen het volgende woord: ”regel acht”..
Een duizend klapper verdoofde hen bijna en Sarah schreeuwde naar Jason: “regel acht is verboden toegang op 30 augustus, welke dag is het vandaag!!!”
Haar stem sloeg over, want ze wist het antwoord al. Arthur riep: “vandaa
g is 30 augustus, wat is er dan met die datum?”
Sarah werd lijkbleek, ze zei ineens heel kalm “het is de dag dat de graaf is omgekomen”. Ze vertelde aan de anderen dat de graaf dood was gevonden, na een brand in het kasteel, de brand was ontstaan in de keuken, toen er voorbereidingen werden getroffen voor een aantal gasten.
Ze deed haar portier open, stapte uit en begon te rennen in de richting van het kasteel.
De anderen volgden haar meteen.
Hoewel ze natuurlijk niet bang waren, kregen de ouders toch koude rillingen, en Jason deed zijn portierraampje open. Wachtend op wat er komen zou, werd ineens de lucht helemaal verlicht.
Een prachtig vuurwerk kleurde de lucht en het onweer was er ineens niet meer, het prachtigste vuurwerk dat ze ooit hadden gezien werd de lucht in geblazen, vuurpijl na vuurpijl schoot de lucht en duizenden gekleurde spetters verlichtten de net nog zo donkere lucht.
Met het vuurwerk werden letters gevormd in de donkere lucht en de verlichte letters maakten het woord “regels”. Gealarmeerd keken de ouders elkaar aan, “re
gels”? Ja dat stond altijd op het bord bij het kasteel. Wat zou er zijn met regels?Dan verscheen het volgende woord: ”regel acht”..
Een duizend klapper verdoofde hen bijna en Sarah schreeuwde naar Jason: “regel acht is verboden toegang op 30 augustus, welke dag is het vandaag!!!”
Haar stem sloeg over, want ze wist het antwoord al. Arthur riep: “vandaa
g is 30 augustus, wat is er dan met die datum?”Sarah werd lijkbleek, ze zei ineens heel kalm “het is de dag dat de graaf is omgekomen”. Ze vertelde aan de anderen dat de graaf dood was gevonden, na een brand in het kasteel, de brand was ontstaan in de keuken, toen er voorbereidingen werden getroffen voor een aantal gasten.
Ze deed haar portier open, stapte uit en begon te rennen in de richting van het kasteel.
De anderen volgden haar meteen.
Hoofdstuk TWINTIG
Clover en Alaïs lagen nog na te sidderen van hun duizelingwekkende tocht omlaag, voor hun gevoel waren ze inmiddels al in het midden van de aarde aangekomen en aan de temperatuur te voelen was dat misschien ook wel zo. Hoewel het geen moderne lift was en zeker niet de lift van Abeltje, want die ging omhoog en was nog bestuurbaar ook, was deze lift van een vernuftig systeem voorzien dat hen ergens had neer gegooid waar ze uit vrije wil nooit naar toe zouden zijn gegaan.
Clover en Alaïs waren meisjes die liever bij H&M gingen shoppen, en oke, ze waren mee gegaan kamperen, maar dat was natuurlijk omdat Thomas en Didier, bijvoorkeer DJ te noemen, er bij waren.
Omdat de beide meisjes zich werkelijk versuft voelden, kwam het niet in hen op te gaan gillen. Onder andere omstandigheden hadden ze zich graag in de armen van Thomas en DJ geworpen, maar waar waren die? Wanhopig om wat hen nu te doen stond, kropen ze dichter tegen elkaar aan.
De vreemde warmte werd erger, en plotseling zagen ze om hen heen allemaal vlammetjes uit de grond komen, in een kring om hen heen, als vlammetjes van een gasfornuis. Want de vlammetjes kwamen uit de grond, uit gaten in de grond.
De vlammetjes waren blauw en geel van kleur en zaten in een kring om hen heen, ze bewogen niet en kwamen niet dichterbij, maar warm was het wel en het leek of ze er ook niet zonder kleerscheuren doorheen konden. Clover en Alaïs keken elkaar aan en hoorden plotseling iets schuiven. Tot hun grote schrik keken ze naar ……..
Clover en Alaïs waren meisjes die liever bij H&M gingen shoppen, en oke, ze waren mee gegaan kamperen, maar dat was natuurlijk omdat Thomas en Didier, bijvoorkeer DJ te noemen, er bij waren.
Omdat de beide meisjes zich werkelijk versuft voelden, kwam het niet in hen op te gaan gillen. Onder andere omstandigheden hadden ze zich graag in de armen van Thomas en DJ geworpen, maar waar waren die? Wanhopig om wat hen nu te doen stond, kropen ze dichter tegen elkaar aan.
De vreemde warmte werd erger, en plotseling zagen ze om hen heen allemaal vlammetjes uit de grond komen, in een kring om hen heen, als vlammetjes van een gasfornuis. Want de vlammetjes kwamen uit de grond, uit gaten in de grond.
De vlammetjes waren blauw en geel van kleur en zaten in een kring om hen heen, ze bewogen niet en kwamen niet dichterbij, maar warm was het wel en het leek of ze er ook niet zonder kleerscheuren doorheen konden. Clover en Alaïs keken elkaar aan en hoorden plotseling iets schuiven. Tot hun grote schrik keken ze naar ……..
Twee filmpjes
Lieve lezers, ik heb twee filmpjes op mijn blog gezet, omdat ik moest huilen toen ik het zelf vanmorgen op tv zag, iets zoals die over die zeehondjes.
En ik hoop oprecht dat niemand van mijn lezers Foie Gras eet.
En als dit teveel voor je is, bedenk dan dat jij het niet bent of je kat of je hond of je paard, die dit moet ondergaan en denk alsjeblieft na!!.
Wees bewust wat je eet, en kies eens wat vaker voor biologisch vlees.
Tekst http://www.metrotime.be/nlnewsbelga.html?telexid=23695370
28/03/2008 18:05
Canadese zeehondenjacht van start onder protest van dierenbeschermers
(Belga) In het oosten van Canada is vrijdag de jacht op zeehonden geopend. Dierenrechtenorganisaties beklagen zich erover dat ze de eerste uren van de "jaarlijkse slachtpartij" niet mochten observeren.
Rebecca Aldworth van de Human Society International verklaarde vrijdagmorgen dat het ministerie van Visserij nog niet de nodige toestemming had gegeven voor het observeren van de commerciële jacht. "Er is geen enkel argument om ons niet toe te laten. Het is duidelijk dat dit een poging van de Canadese regering is om te vermijden dat er beelden van de zeehondenjacht verspreid worden nu de Europese Commissie overweegt om producten die afkomstig zijn van zeehonden te verbieden, " aldus Aldworth. Een woordvoerder van het Visserijministerie liet even later weten dat de toelatingen in de loop van vrijdag zullen verdeeld worden. Canada staat dit jaar de jacht op 275.000 zeehondjes toe, dat zijn er meer dan in 2007, toen er 270.000 mochten geslacht worden. (SER)
Als je meer wil weten: (kopieer en plak in je adresbalk)
http://www.bontvoordieren.nl/index.php
http://www.youtube.com/watch?v=0C0QgfJ484I
http://www.bontvoordieren.nl/informatief.php?item=3&sub=6
Tekst van een site van een boze activist, die weliswaar aan Wakker Dier refereert:
FOIE GRAS - GANZENLEVERPATE
De informatie op deze website gaat over de Nederlandse bio-industrie. In Nederland wordt geen foie gras geproduceerd maar omdat het zo gruwelijk is en wel volop verkocht wordt in Nederland volgt hieronder toch het verhaal achter foie gras.
Wakker Dier voert al jaren actie tegen het dwangvoederen van ganzen en eenden voor de productie foie gras. Dit is namelijk een van de ergste vormen van dierenmishandeling. Ook het wetenschappelijk comite van de Europese Commissie concludeerde na onderzoek dat voor de productie van foie gras eenden en ganzen ernstig in hun welzijn worden aangetast . Ganzen en eenden worden de laatste 2 weken van hun leven 2 of 3 maal daags gedwangvoederd: grote hoeveelheden vette maispap wordt met een trechter of slang geforceerd in de maag gepompt. Hierdoor krijgt een dier een tot 10 keer grotere vette lever dan normaal.
De onnatuurlijk opgepompte lever zorgt voor allerlei gezondheid- en welzijnsproblemen. De dieren worden kortademig, de lever functioneert niet meer goed en de dieren kunnen niet meer normaal lopen omdat de lever de poten wegdrukt. Door de trechter krijgen veel dieren last van slokdarmontstekingen. In het slachthuis blijkt dat 30 tot 70% van de dieren botbreuken, ernstige verwondingen of infecties heeft. Driekwart van de dieren zit tijdens deze weken van dwangvoedering in individuele kooitjes opgesloten, waar ze vrijwel niet kunnen bewegen. Foie gras is dus pure dierenmishandeling!
In Duitsland, Denemarken, Noorwegen en Polen is dit dan ook al lang expliciet verboden. Ook In Engeland, Zwitserland en Nederland verbieden algemene dierenwelzijnsregels het dwangvoederen en komt het gelukkig dan ook niet voor. Desondanks wordt nog altijd 22.000 kilo foie gras jaarlijks naar Nederland geimporteerd en vervolgens geserveerd in voornamelijk dure restaurants. Wakker Dier roept iedereen op foie gras gerechten niet te eten.
Nota bene: vaak vertellen mensen dat de foie gras die zij verkopen wel diervriendelijk zou zijn. Dit is niet waar. Een Europese handelsverordening heeft vastgelegd dat de naam foie gras alleen gebruikt mag worden voor levers van meer dan 250 (eenden) of 400 (ganzen) gram. Dit gewicht kan, zo geven wetenschappers aan, alleen bereikt worden met de dieronvriendelijke dwangvoedering. Trap dus niet in deze goedkope verkooppraatjes en eet iets anders!
http://www.kutwereld.nl/ganzen.htm
En ik hoop oprecht dat niemand van mijn lezers Foie Gras eet.
En als dit teveel voor je is, bedenk dan dat jij het niet bent of je kat of je hond of je paard, die dit moet ondergaan en denk alsjeblieft na!!.
Wees bewust wat je eet, en kies eens wat vaker voor biologisch vlees.
Tekst http://www.metrotime.be/nlnewsbelga.html?telexid=23695370
28/03/2008 18:05
Canadese zeehondenjacht van start onder protest van dierenbeschermers
(Belga) In het oosten van Canada is vrijdag de jacht op zeehonden geopend. Dierenrechtenorganisaties beklagen zich erover dat ze de eerste uren van de "jaarlijkse slachtpartij" niet mochten observeren.
Rebecca Aldworth van de Human Society International verklaarde vrijdagmorgen dat het ministerie van Visserij nog niet de nodige toestemming had gegeven voor het observeren van de commerciële jacht. "Er is geen enkel argument om ons niet toe te laten. Het is duidelijk dat dit een poging van de Canadese regering is om te vermijden dat er beelden van de zeehondenjacht verspreid worden nu de Europese Commissie overweegt om producten die afkomstig zijn van zeehonden te verbieden, " aldus Aldworth. Een woordvoerder van het Visserijministerie liet even later weten dat de toelatingen in de loop van vrijdag zullen verdeeld worden. Canada staat dit jaar de jacht op 275.000 zeehondjes toe, dat zijn er meer dan in 2007, toen er 270.000 mochten geslacht worden. (SER)
Als je meer wil weten: (kopieer en plak in je adresbalk)
http://www.bontvoordieren.nl/index.php
http://www.youtube.com/watch?v=0C0QgfJ484I
http://www.bontvoordieren.nl/informatief.php?item=3&sub=6
Tekst van een site van een boze activist, die weliswaar aan Wakker Dier refereert:
FOIE GRAS - GANZENLEVERPATE
De informatie op deze website gaat over de Nederlandse bio-industrie. In Nederland wordt geen foie gras geproduceerd maar omdat het zo gruwelijk is en wel volop verkocht wordt in Nederland volgt hieronder toch het verhaal achter foie gras.
Wakker Dier voert al jaren actie tegen het dwangvoederen van ganzen en eenden voor de productie foie gras. Dit is namelijk een van de ergste vormen van dierenmishandeling. Ook het wetenschappelijk comite van de Europese Commissie concludeerde na onderzoek dat voor de productie van foie gras eenden en ganzen ernstig in hun welzijn worden aangetast . Ganzen en eenden worden de laatste 2 weken van hun leven 2 of 3 maal daags gedwangvoederd: grote hoeveelheden vette maispap wordt met een trechter of slang geforceerd in de maag gepompt. Hierdoor krijgt een dier een tot 10 keer grotere vette lever dan normaal.
De onnatuurlijk opgepompte lever zorgt voor allerlei gezondheid- en welzijnsproblemen. De dieren worden kortademig, de lever functioneert niet meer goed en de dieren kunnen niet meer normaal lopen omdat de lever de poten wegdrukt. Door de trechter krijgen veel dieren last van slokdarmontstekingen. In het slachthuis blijkt dat 30 tot 70% van de dieren botbreuken, ernstige verwondingen of infecties heeft. Driekwart van de dieren zit tijdens deze weken van dwangvoedering in individuele kooitjes opgesloten, waar ze vrijwel niet kunnen bewegen. Foie gras is dus pure dierenmishandeling!
In Duitsland, Denemarken, Noorwegen en Polen is dit dan ook al lang expliciet verboden. Ook In Engeland, Zwitserland en Nederland verbieden algemene dierenwelzijnsregels het dwangvoederen en komt het gelukkig dan ook niet voor. Desondanks wordt nog altijd 22.000 kilo foie gras jaarlijks naar Nederland geimporteerd en vervolgens geserveerd in voornamelijk dure restaurants. Wakker Dier roept iedereen op foie gras gerechten niet te eten.
Nota bene: vaak vertellen mensen dat de foie gras die zij verkopen wel diervriendelijk zou zijn. Dit is niet waar. Een Europese handelsverordening heeft vastgelegd dat de naam foie gras alleen gebruikt mag worden voor levers van meer dan 250 (eenden) of 400 (ganzen) gram. Dit gewicht kan, zo geven wetenschappers aan, alleen bereikt worden met de dieronvriendelijke dwangvoedering. Trap dus niet in deze goedkope verkooppraatjes en eet iets anders!
http://www.kutwereld.nl/ganzen.htm
zondag 30 maart 2008
Hoofdstuk NEGENTIEN
Sjonnie en Sofie waren de wenteltrap helemaal omhoog geklommen, er leek geen einde aan te komen, schuifelend en tastend met hun voeten en handen gingen ze verder. Ze konden geen hand voor ogen zien en bleven dicht bij elkaar. En hoewel ze geen verkering hadden hielden ze elkaars handen vast. Plotseling verloor Sjonnie zijn evenwicht en Sofie daardoor ook, ze vielen en met een ijzingwekkende vaart gleden ze via wat een glijbaan leek rond en rond omlaag, het werd heet onder hun broek, zo snel ging het. Aan het einde van de glijbaan belandden ze op iets zachts en stoffigs.
Versuft keken ze om zich heen, veel was er niet te zien dan alleen een lichtpuntje aan de overkant in de muur. Op handen en voeten kropen ze dicht bij elkaar daar naar toe, er zat niets anders op, dan een uitweg te zoeken. Ze hoorden het ijselijke gekrijs dat Thomas en DJ ook hoorden, oorverdovend was het. Toen ze bij licht waren gekomen, bleek het een kiertje te zijn van iets dat op een deur of zo leek, ze duwden er tegen en het gaf mee, voorzichtig probeerden ze of het verder open kom. Het licht werd duidelijker en toen de deur open was keken ze met ogen als schoteltjes zo groot naar …..
Versuft keken ze om zich heen, veel was er niet te zien dan alleen een lichtpuntje aan de overkant in de muur. Op handen en voeten kropen ze dicht bij elkaar daar naar toe, er zat niets anders op, dan een uitweg te zoeken. Ze hoorden het ijselijke gekrijs dat Thomas en DJ ook hoorden, oorverdovend was het. Toen ze bij licht waren gekomen, bleek het een kiertje te zijn van iets dat op een deur of zo leek, ze duwden er tegen en het gaf mee, voorzichtig probeerden ze of het verder open kom. Het licht werd duidelijker en toen de deur open was keken ze met ogen als schoteltjes zo groot naar …..
Hoofdstuk ACHTTIEN
Thomas en DJ waren opgestaan uit het stof op de grond, het vertrek zag er uit als een keuken, maar hij was in geen eeuwen gebruikt. Ze vroegen zich af waar dan dat eten dat ze in de grote hal hadden gegeten vandaan kwam. Over het antwoord hoefden ze niet lang na te denken, want een luik in de muur ging open en er kwam licht als van vuur uit, bovendien rook het overheerlijk en weer net zo aanlokkelijk als het eten in de hal. Hoewel de jongens genoeg gegeten hadden, konden ze zich niet bedwingen, natuurlijk ook omdat ze nieuwsgierig waren. Ze liepen naar het luik en keken naar binnen, ze konden hun ogen niet geloven, wat ze zagen hadden ze in hun ergste nachtmerries niet nooit gedroomd, een ijselijk gekrijs bereikte hun oren en ze hielden hun handen voor hun oren om niet ter plekke doof te worden.
Met ogen als schoteltjes zo groot keken ze naar …..
Hoofdstuk ZEVENTIEN
Sophie en Sjonnie renden de wenteltrap op, ze renden en renden, alsof de graaf hen vlak op de hielen zat, maar het geluid van zijn krijsende lach stierf weg ............. hijgend stonden ze stil en keken naar boven, er kwam geen eind aan de wenteltrap. Nu iets langzamer liepen ze door.
Beneden had Graaf Infernoluci zijn aandacht nu op de twee overgebleven kinderen Clover en Alaïs gericht, langzaam stapte hij op hen af, met zijn akelige handen als grijpers voor zich uit, zijn gekrijs werd weer harder en scheller.
De kaarsen in de luchter drupten en een paar kaarsen waren al gedoofd. Terwijl de graaf onder de luchter doorliep, droop er hete was van de kaarsen op zijn gezicht, hij krijste en gilde het uit en van die gelegenheid maakten Clover en Alaïs gebruik door langs hem te glippen en op het knopje van de lift te drukken. De deur ging open, ze stapten snel naar binnen, maar toen de deur achter hen weer dicht ging merkten ze dat het in ieder geval geen moderne lift was, het was een gammel houten bak die in een sneltreinvaart omlaag donderde. Daar klapte de deur weer open en werden ze eruit geworpen. Versuft bleven ze liggen.
Beneden had Graaf Infernoluci zijn aandacht nu op de twee overgebleven kinderen Clover en Alaïs gericht, langzaam stapte hij op hen af, met zijn akelige handen als grijpers voor zich uit, zijn gekrijs werd weer harder en scheller.
De kaarsen in de luchter drupten en een paar kaarsen waren al gedoofd. Terwijl de graaf onder de luchter doorliep, droop er hete was van de kaarsen op zijn gezicht, hij krijste en gilde het uit en van die gelegenheid maakten Clover en Alaïs gebruik door langs hem te glippen en op het knopje van de lift te drukken. De deur ging open, ze stapten snel naar binnen, maar toen de deur achter hen weer dicht ging merkten ze dat het in ieder geval geen moderne lift was, het was een gammel houten bak die in een sneltreinvaart omlaag donderde. Daar klapte de deur weer open en werden ze eruit geworpen. Versuft bleven ze liggen.
Hoofdstuk ZESTIEN
Besloten werd, om niet langer meer af te wachten, dus er werd geen wachtdienst ingesteld. Een paar vaders en moeders zouden op onderzoek gaan. Het was inmiddels 20.00 uur 's avonds. Ze bereiden zich voor, met touwen, zaklampen, een EHBO-koffer, gereedschap gingen ze op pad. De andere ouders hiermee nog extra ongerust achterlatend.
In de Volvo XC 90 van Sophie haar vader gingen ze op weg. De auto werd zo dicht mogelijk bij het kasteel geparkeerd, maar dat was nog altijd 25 km er vandaan. Dus vol goede moed gingen ze te voet verder op weg naar het kasteel. De regen sloeg hen in het gezicht en zij baanden zich moeizaam een weg door de glibberende, moerassige en modderige paden naar het kasteel.
Toen zij al 3 uur op weg waren, zagen zij voor zich de Volvo XC 90 staan .............. hadden ze een rondje gelopen, was de auto op onverklaarbare wijze verplaatst?? Het onweer maakte een hels kabaal en verlichtte telkens de lucht met kleuren die door geen penseel te schilderen waren, donkere wolken joegen langs en grauw en nat was de hele omgeving, waardoor het niet duidelijk meer was waar ze zich bevonden. Ze gingen in de auto zitten om te beraadslagen. In de verte doemden er autolichten op. Wie zou dat zijn op dit uur van de nacht. De vader van Sophie kijkt op zijn horloge: het was bijna middernacht.
In de Volvo XC 90 van Sophie haar vader gingen ze op weg. De auto werd zo dicht mogelijk bij het kasteel geparkeerd, maar dat was nog altijd 25 km er vandaan. Dus vol goede moed gingen ze te voet verder op weg naar het kasteel. De regen sloeg hen in het gezicht en zij baanden zich moeizaam een weg door de glibberende, moerassige en modderige paden naar het kasteel.
Toen zij al 3 uur op weg waren, zagen zij voor zich de Volvo XC 90 staan .............. hadden ze een rondje gelopen, was de auto op onverklaarbare wijze verplaatst?? Het onweer maakte een hels kabaal en verlichtte telkens de lucht met kleuren die door geen penseel te schilderen waren, donkere wolken joegen langs en grauw en nat was de hele omgeving, waardoor het niet duidelijk meer was waar ze zich bevonden. Ze gingen in de auto zitten om te beraadslagen. In de verte doemden er autolichten op. Wie zou dat zijn op dit uur van de nacht. De vader van Sophie kijkt op zijn horloge: het was bijna middernacht.
Hoofdstuk VIJFTIEN
Ondertussen maakten de ouders van de zes kampeerders zich grote zorgen, omdat het zo'n noodweer was geworden. Afgezien van het feit dat de jonge avonturiers zijn gaan kamperen in de buurt van het zo gevreesde zwarte kasteel, waren de ouders meer ongerust over de gevolgen van het weer.
Door de onherbergzaamheid van de landschap was het niet mogelijk om met auto's in de buurt van het kasteel te komen. De ouders van Alaïs en van Thomas riepen de anderen bij elkaar om te overleggen, wat ze het beste konden doen.
De vader van Thomas zei: "ik heb vertrouwen in onze kinderen, maar we zullen paraat moeten staan, om in te grijpen als ze ons nodig hebben. Mijn voorstel is dus om een soort wachtdienst in te stellen. Hebben jullie kinderen allemaal een gsm bij zich?"
Een gemompel volgde, het bleek dat alle kinderen wel hun telefoon bij zich hadden, maar dat er op geen enkele oproep van een van de ouders gereageerd werd. Hierdoor werden de ouders natuurlijk nog ongeruster. Opnieuw werden er pogingen gedaan om de kinderen te bereiken, maar zonder resultaat.
Door de onherbergzaamheid van de landschap was het niet mogelijk om met auto's in de buurt van het kasteel te komen. De ouders van Alaïs en van Thomas riepen de anderen bij elkaar om te overleggen, wat ze het beste konden doen.
De vader van Thomas zei: "ik heb vertrouwen in onze kinderen, maar we zullen paraat moeten staan, om in te grijpen als ze ons nodig hebben. Mijn voorstel is dus om een soort wachtdienst in te stellen. Hebben jullie kinderen allemaal een gsm bij zich?"
Een gemompel volgde, het bleek dat alle kinderen wel hun telefoon bij zich hadden, maar dat er op geen enkele oproep van een van de ouders gereageerd werd. Hierdoor werden de ouders natuurlijk nog ongeruster. Opnieuw werden er pogingen gedaan om de kinderen te bereiken, maar zonder resultaat.
Hoofdstuk VEERTIEN
De kinderen stonden als standbeelden in de eetzaal. Alaïs was de eerste die een beetje bij ken
nis kwam en zodra ze besefte wat er aan de hand was, begon ze te gillen. Haar vriendin Clover zag ze onder de tafel kruipen.De geest van de graaf kwam langzaam op Sofie en Sjonnie af. Sofie liep een stuk achteruit. De graaf had nu alle aandacht op haar gericht. Hij kwam langzaam haar richting op....
Sjonnie is misschien toch niet zo suf als hij eruit ziet. Hij maakte gebruik van de situatie, rende heel hard langs de graaf de gang op, richting de wenteltrap. Daar aangekomen draaide hij zich om en riep: "Hee lelijkerd! Ik ben hier hoor!". De geest draaide zich om en Sofie maakte dat ze weg kwam. Ze sprong over de tafel, schopte daarbij een gebraden kip weg, en holde zo snel ze kon naar de trap.
Snel klommen ze naar boven.
Hoofdstuk DERTIEN
Sjonnie, die ze meestal Suffie noemden, keek met grote ogen door zijn brillenglazen, hij kucht
e even en merkte op, dat praktisch gezien er niets aan de hand kon zijn, dat de wind de deur had dichtgeklapt en dat ze die zo weer open konden maken. Dat alles gewoon uit te leggen was, en ..... hij wilde nog meer zeggen, toen een ijselijke gil hem het praten onmogelijk maakte. Een stem riep weer "DE REGELS VERGETEN!!!!!". Sjonnie's mond bleef halverwege zijn woorden openstaan, zijn brilletje zakte scheef op zijn neus en zijn ogen werden zo groot als schoteltjes van schrik, ook de anderen zagen er ongeveer net zo suf als Sjonnie uit, met grote open monden en ogen als schoteltjes zo groot keken ze voor zich uit: daar stond de geest van graaf Infernoluci in vol ornaat te krijsen van het lachen, onbedaarlijk lachte de graaf en versperde hun de weg, zodat ze niet konden vluchten.
e even en merkte op, dat praktisch gezien er niets aan de hand kon zijn, dat de wind de deur had dichtgeklapt en dat ze die zo weer open konden maken. Dat alles gewoon uit te leggen was, en ..... hij wilde nog meer zeggen, toen een ijselijke gil hem het praten onmogelijk maakte. Een stem riep weer "DE REGELS VERGETEN!!!!!". Sjonnie's mond bleef halverwege zijn woorden openstaan, zijn brilletje zakte scheef op zijn neus en zijn ogen werden zo groot als schoteltjes van schrik, ook de anderen zagen er ongeveer net zo suf als Sjonnie uit, met grote open monden en ogen als schoteltjes zo groot keken ze voor zich uit: daar stond de geest van graaf Infernoluci in vol ornaat te krijsen van het lachen, onbedaarlijk lachte de graaf en versperde hun de weg, zodat ze niet konden vluchten.Hoofdstuk TWAALF
Ineens sloeg de deur dicht, en mepte de jongens met veel kracht naar binnen. Het rook er heel erg muf en de jongens hapten naar adem. Een koude windvlaag zorgde ervoor dat hun nekharen recht overeind kwamen te staan.
Een schorre stem fluisterde in hun oren: "Regel acht! Regel acht!!"
De andere vier zaten als vastgenageld op hun stoel en keken verschrikt naar de deur die dicht was geklapt achter Thomas en DJ. Wat nu????
Sophie en Alaïs keken elkaar aan, ze dachten het zelfde, hun vriendjes waren achter die deur verdwenen, en dat was geen goed teken, bij Thomas en DJ voelden ze zich altijd wat zekerder als er enge dingen waren en het koude zweet liep nu langs hun rug. Het huilen stond hen nader dan het lachen, het liefst wilden ze hun vriendjes achterna, maar wat als de deur niet meer open wou, wat moesten ze dan doen. Sophie en Alaïs hadden allang geen trek meer in het eten, ze keken de anderen aan. "Wat zullen we nu doen" vroeg Sophie en keek naar de anderen.
Hoofdstuk ELF
Aan de overkant van de hal zag hij een grote deur, daarop zat een bordje "keuken". Zo'n vijf meter naast die deur zag hij een ijzeren deur, met in de deurstijl knopjes, zou dat een lift zijn?? wat raar, een lift in een kasteel ......
"Kom!" Zei Thomas tegen zijn beste vriend Didier. Didier vindt zijn naam erg bekakt, en heeft er zelf dan ook DJ van gemaakt. DJ is zeker anderhalve kop groter dan Thomas, en met zijn vriend aan zijn zijde, is Thomas ook niet zo bang.
Samen liepen ze naar de grote deur waar keuken op stond. Hij zat dicht. DJ sjorde een keer flink aan de deur, maar kreeg hem niet open. Thomas probeerde het op zijn beurt. En zowaar, de deur vloog open. Nieuwsgierig keken ze om het hoekje. Voorzichtig deden ze een stapje naar binnen.
"Kom!" Zei Thomas tegen zijn beste vriend Didier. Didier vindt zijn naam erg bekakt, en heeft er zelf dan ook DJ van gemaakt. DJ is zeker anderhalve kop groter dan Thomas, en met zijn vriend aan zijn zijde, is Thomas ook niet zo bang.
Samen liepen ze naar de grote deur waar keuken op stond. Hij zat dicht. DJ sjorde een keer flink aan de deur, maar kreeg hem niet open. Thomas probeerde het op zijn beurt. En zowaar, de deur vloog open. Nieuwsgierig keken ze om het hoekje. Voorzichtig deden ze een stapje naar binnen.
zaterdag 29 maart 2008
Paard
Hij wordt bereden door Anky van Grunsven, en hij heet (wat een prachtige naam!!!) IPS Salinero.
Het is zaterdagmiddag. ik geniet van mijn dag. Van mijn weekend. naar Guppyzwemmen geweest van Naomi, boodschappen gedaan, weer veel te veel meegenomen wat ik lekker vind, zoals chinese kool en paksoi en paprika, en biologische eieren (!!!), langs de videotheek gegaan en een paar weekfilms meegenomen.
En dan vind ik het zo heerlijk om in huis allemaal dingen te doen, een beetje huishouden, een beetje surfen op internet, wat schrijven, ik heb allerlei schriftjes voor verschillende onderwerpen. Want ondanks dat er een pc bestaat, waar je de dingen zo in kan toetsen en voor eeuwig bewaren, schrijf ik heel graag gewoon met een pen op een stuk papier.
Het gevoel is geweldig namelijk.
En ik zat even op mijn rode bankje en de tv stond aan, op nederland 1, de NOS. En daar zag ik het!
De elegantie, de sierlijke kracht van dat paard, hij glansde in de zon of het licht en Anky bereed hem vol respect vond ik. Wat een prachtige combinatie van sierlijkheid en kracht, van natuurlijke schoonheid met door mensen geënsceneerde kunst.
IPS Salinero, hij bewoog als een God, zijn glans was nu al verdiend. Het ritme van zijn bewegingen maaken de dans als een euforie. Schielijk keek hij af en toe op, terwijl het schoonrijden maakte dat hij nederig zijn hoofd omlaag had. Dit paard had karakter en keek, hij had een eigen wil, en deed wat er gevraagd werd omdat hij het zelf ook wilde.
Ik zag hem de wissel doen, het gemak waarmee hij versprong, ik kreeg kippevel en tranen in mijn ogen van ontroering bij de aanblik.
IPS Salinero moet gevoeld hebben hoe deze samenwerking tussen een mens en hemzelf moest zijn.
Ik zoek net op Youtube een filmpje over hen beiden, en ik kom bij de “Jumping Amsterdam 2008 Jumping Amsterdam 2008”.
Salinero is ook weer zo mooi. De samensmelting van ruiter en paard geeft me kippevel. Ik hou van wat ik zie, op de muziek van Wibi Soerjadi.
Hoe krijg je het voor elkaar om een paard zoiets te laten doen, een paard heeft zoveel eigen wil, en dit paard had er zoveel plezier in om te deze passen te maken.
Ik ben er echt helemaal stil van.
Anky en Salinero: gefeliciteerd!
*
Volgorde
Zoals je wel begrijpt, is de volgorde hier op dit weblog van oud naar nieuw, dus alles wat ik vandaag of gisteren heb geschreven vindt je direct in beeld en alles wat al wat ouder is, staat in de rechtkantlijn onder Blogarchief.
Waarom ik dit nog eens extra erbij vermeld, vermoedelijk ten overvloede en totaal overbodig, is omdat het verhaal "De regels" dus ergens in het archief is begonnen, heel lastig misschien wel??
Nou, ik hoop dat je het in ieder geval toch met veel plezier en met nieuwsgierigheid leest.
Wat jij Renée???
Nog een aantal hoofdstukken te gaan ....
Nou, ik hoop dat je het in ieder geval toch met veel plezier en met nieuwsgierigheid leest.
Wat jij Renée???
Nog een aantal hoofdstukken te gaan ....
Hoofdstuk TIEN
Maar verleid door de uitnodigend gedekte tafel, met al dat lekkers, vermanden ze zich, en stootten elkaar aan, zo van "kom op joh, niets aan de hand". Nog altijd een beetje onzeker liepen ze naar de tafel en namen plaats. Thomas en Sophie waren de eersten die iets te eten pakten. En toen de anderen dat zagen, hielden ze zich ook niet meer in en vulden ze hun borden met het heerlijke eten, en 
deden ze zich tegoed aan het drinken en de overdaad.
Thomas keek eens om zich heen, terwijl hij zijn mond weer volpropte met een lekker stuk chocoladetaart, rechts achter in de hoek van de hal was het een beetje donkerder, de hal zelf was verlicht met houten luchters aan het plafond, waarop grote druipende kaarsen stonden te branden. Het licht van de kaarsen gaf vreemde schaduwen op het plafond en de muren, de hoeken werden extra mysterieus.
In de donkere hoek zag Thomas een wenteltrap van ijzer, die er vrij gammel uitzag. Het wekte wel zijn nieuwsgierigheid en hij wees Sophie waar de trap was. Het leek of de trap oneindig hoog reikte, waardoor je geen einde kon zien.
deden ze zich tegoed aan het drinken en de overdaad.Thomas keek eens om zich heen, terwijl hij zijn mond weer volpropte met een lekker stuk chocoladetaart, rechts achter in de hoek van de hal was het een beetje donkerder, de hal zelf was verlicht met houten luchters aan het plafond, waarop grote druipende kaarsen stonden te branden. Het licht van de kaarsen gaf vreemde schaduwen op het plafond en de muren, de hoeken werden extra mysterieus.
In de donkere hoek zag Thomas een wenteltrap van ijzer, die er vrij gammel uitzag. Het wekte wel zijn nieuwsgierigheid en hij wees Sophie waar de trap was. Het leek of de trap oneindig hoog reikte, waardoor je geen einde kon zien.
vrijdag 28 maart 2008
Hoofdstuk NEGEN
De kinderen stonden te bibberen in de hal. Ze wisten niet wat ze zagen! De trap naar boven was wit als ivoor, met sierlijke spijlen. Een rode loper verwelkomde de binnenkomende gasten, en leidde ze de trap op.
De geur van brandend hout en het geluid van een knisperend vuur, bracht de kinderen naar een grote zaal. Hier stond een gedekte tafel met het lekkerste eten.
Ergens klopte er iets niet. Het was net alsof dit allemaal niet echt was. Hoe sfeervol het ook leek, zodra je het kasteel binnen kwam, was er het gevoel dat je in de gaten gehouden werd.
Er waren stemmen die leken te fluisteren vanuit het openhaardvuur.
De stemmen in het vuur leken te zeggen "de regels vergeten" ; "de regels vergeten" ; "de regels vergeten" ; "de regels vergeten", fluisterend, en toch klonk het zo dreigend, en de zes hoorden het aan.
De geur van brandend hout en het geluid van een knisperend vuur, bracht de kinderen naar een grote zaal. Hier stond een gedekte tafel met het lekkerste eten.
Ergens klopte er iets niet. Het was net alsof dit allemaal niet echt was. Hoe sfeervol het ook leek, zodra je het kasteel binnen kwam, was er het gevoel dat je in de gaten gehouden werd.
Er waren stemmen die leken te fluisteren vanuit het openhaardvuur.
De stemmen in het vuur leken te zeggen "de regels vergeten" ; "de regels vergeten" ; "de regels vergeten" ; "de regels vergeten", fluisterend, en toch klonk het zo dreigend, en de zes hoorden het aan.
Abonneren op:
Posts (Atom)
