Laatst gewijzigd: 31 maart 2008 11:16 VOORBURG -
Het aantal paddenstoelen in de Nederlandse bossen blijft dalen. Vooral de soorten die gevoelig zijn voor stikstof zijn sinds 2000 in aantal gedaald, zo meldt het Centraal Bureau van de Statistiek maandag.
De laatste jaren is de neerslag van stikstof en zwavel uit de lucht wel afgenomen, maar dat heeft niet geleid tot een herstel van de paddenstoelen. Er komen in Nederland ongeveer 3500 soorten paddenstoelen voor. Daarvan staan er vijfhonderd op de "rode lijst". Dat betekent dat ze bedreigd of ernstig bedreigd worden. Bijna tweehonderd soorten zijn al verdwenen.
(c) ANP Bron: nu.nl
Ik vraag me af hoe het moet gaan in deze wereld, in dit land, als zelfs de onzichtbare dingen (want wanneer heb jij voor het laatst een paddestoel gezien? eerlijk!) ongemerkt verdwijnen?
Ik weet nog dat paddestoelen een onderdeel van mijn leven uitmaakten, omdat ik altijd in de natuur was, omdat ik buiten speelde als kind, en dat is nogal een poosje geleden.
Binnenkort zal ik het zonder paddestoelen moeten doen als het zo door gaat. En zonder walvissen, die ik ook nog nooit heb gezien.
Dit jaar wou ik naar Indonesië, het land van mijn moeder, door de tsunami een tijd terug, had het ook verdwenen kunnen zijn, en ik wil alles nog zo vreselijk graag zien, nog zo vreselijk graag aan mijn kleinkinderen laten zien. Dat de melk van een koe komt en dan een koe in levende lijve, gewoon in de wei, niet met zijn honderden in een stinkende stal. En dat eieren van kippen komen, gewoon een kakelende kip, die tokkend wegrent als ik in de buurt kom, en niet een die met zijn 16en op een vierkante meter opgehokt zitten en elkaar kapot dreigen te pikken. En dat liefde groter wordt als je je blij en vrij voelt en dat dat gevoed kan worden door je omgeving en dus ook door de mede aardbewoners, de dieren en de planten en de natuur en de bossen en bomen en grassprietjes en het water en de vissen ………………….
Soms maakt het me verdrietig als ik hier dieper over nadenk, want het einde is nabij. Want met ons allen maken we deze wereld kapot. En zullen onze kindskinderen leven in betonnen omgevingen. Zonder groen en zonder levende wezens dan alleen zij zelf, verworden tot robots …. like twelve monkeys??? Slowly going insane?
Twelve Monkeys is een sciencefictionfilm uit 1995 uit de Verenigde Staten van Terry Gilliam met in de hoofdrol acteur Bruce Willis. Het script is gebaseerd op de korte film La Jetée uit 1962 van Chris Marker.
Een onbekend en dodelijk virus heeft bijna de gehele bevolking van de aarde uitgeroeid in het jaar 1996. Tegen 2035 heeft slechts 1 procent het overleefd en deze mensen wonen nu ondergronds. Aan de oppervlakte heersen nu opnieuw de wilde dieren.
De veroordeelde en gevangengenomen sociopaat David Cole (Bruce Willis) wordt vanwege zijn vermogen tot scherp observeren geselecteerd om terug in de tijd te gaan naar het jaar 1996, om de oorzaak van de epidemie te achterhalen. Doel is om het virus te lokaliseren voordat het muteert, zodat wetenschappers het kunnen onderzoeken. Bekend was al wel dat het mysterieuze "Army of the Twelve Monkeys" (Leger van de Twaalf Apen) verantwoordelijk was voor de verspreiding.
Cole wordt echter per ongeluk teruggestuurd naar het jaar 1990, zes jaar te vroeg dus. Hij wordt gearresteerd en opgesloten in een psychiatrisch ziekenhuis waar hij de psychiater Kathryn Railly (Madeleine Stowe) ontmoet. Aan haar probeert hij de situatie uit te leggen, maar zij heeft grote moeite hem te geloven. Eén van zijn mede-patiënten is Jeffrey Goines (Brad Pitt), de gestoorde zoon van een beroemde wetenschapper en virusexpert.
In 1996 ontvoert hij Kathryn Railly en gebruikt haar om de Army of the Twelve Monkeys te vinden. Daardoor krijgt hij de autoriteiten achter zich aan die hem nu verdenken van moord en ontvoering. Terug naar de toekomst ontsnappen is geen optie voor Cole, hij is verliefd geworden op Kathryn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten