Leven - de hommel

Leven Zondagochtend. Het is heerlijk zonnig en uitnodigend weer. Weer om naar buiten te gaan, om de zon en de zondagochtendlucht binnen te laten en te ruiken en te voelen. Het is nog stil en rustig buiten, hoor ik. Ik wil de deur naar het balkon open doen. Er vliegt een hommel voor de deur, hij zoekt vliegend een plekje. Eerst onderzoekt hij alle plekjes op de deur, wil hij er door naar binnen? Weet hij niet dat je niet door glas kunt? Of ruikt hij waar hij wil gaan zitten? Ik wacht even voor ik de deur open doe, want ik wil hem (of is het “haar”) niet storen en ook niet binnen hebben. Hij maakt geen geluid tijdens zijn zoektocht, en steeds lijkt het of hij ergens wil gaan zitten, een beetje lager, dan weer opzij, dan vliegt hij langs de zijkant van het balkon, waar een kast is. Dan zie ik dat de hommel hoger vliegt en hoog op de witte muur neerstrijkt. De zon schijnt op hem, een mooi plekje om te zitten misschien, hij heeft glinsterende deeltjes aan zijn lijf, zijn pootjes denk ik. Ik stap op het balkon en aanschouw het tafereeltje. Hij begint zijn achterpootjes te wassen waarbij hij een rare houding aannneemt. Misschien omdat hij zo’n groot, rond lichaam heeft, misschien omdat hij op een onmogelijke plek zit. Ik heb geen bloemen of planten op mijn balkon, de muur is gewoon wit, op sommige plekken op de rand zit wat mos, mos waar sprietjes uitgroeien, een plantje dus toch zowaar. Maar daar zit de hommel niet. Hij begint ook zijn voorpootjes te wassen. Hoewel zijn lijfje rond is, lijkt het alsof hij zich daarbij in allerlei bochten moet kronkelen. Hij hangt een beetje scheef. Een schrikbeeld schiet door me heen, is hij bezig dood te gaan, zoekt hij een plek voor het einde van zijn leven? want waarom zou hij anders op dit saaie balkon gaan zitten? Terwijl ik dit opschrijf, zie ik hem niet meer, ik sta op om te kijken of hij op de grond is gevallen …… ik zie niets, hij zal weggevlogen zijn. Op zoek naar bloemen. Hoop ik.