Hij vroeg wie er een shaggie kon draaien ...

28 mei 1972
Hij vroeg wie er een shaggie kon draaien … Achter in de auto hadden ze het te druk met elkaar, Edith en haar nieuwe vriendje. Ik zei dat ik dat wel kon en draaide een shaggie voor hem. Hij gaf ook zijn portefeuille even bij me in bewaring en ik weet nu nog steeds niet waarom dat was. Misschien dat ik het toen niet vreemd vond, maar ik weet echt de reden niet meer. Hij vergat hem terug te vragen en ik vergat hem te geven. Mijn vergeten was echt. Ik weet niet of het van hem echt was ….
Hij kwam zijn portefeuille de volgende dag halen. We gingen uit eten. Hij boeide me, deze man, hij kon heel onderhoudend praten, intelligent en hij kon heerlijk vertellen, prettig, en hij had aandacht voor me, hij verwende me met zijn woorden en complimentjes en kleine attenties.
Ik werd echt verliefd op hem, op zijn handen, op zijn praten, zijn interesses. Op alles.

Vanaf die eerste dag spraken we vaak af, we hadden heel veel gesprekken, over uiteenlopende onderwerpen, over politiek, maar ook over veel persoonlijkere zaken, hoewel hij meer verhalend vertelde en zo niet echt zijn werkelijke gevoelens en gedachten bloot hoefde te geven.
Met hem heb ik drie geweldige kinderen gekregen. Van geen enkele andere man had ik zulke geweldige kinderen kunnen krijgen, wij waren de perfecte combinatie.
Het is niet van belang dat onze relatie een hele tijd daarna gedoemd was uit te gaan, want wat ik van hem moest leren was veel en hij heeft het me geleerd.
Namasté, vader van mijn kinderen.