Lust wakkert het verlangen naar bezitten aan

Lust wakkert het verlangen naar bezitten aan.

Na een telefoongesprek van meer dan twee uur met een vriendin over allerlei onderwerpen, bleef ik nog even zitten. We hadden het over relaties gehad, over een psychologisch model, waarin je je relaties kunt indelen naar belangrijkheid, of beter gezegd naar hoe dicht je ze bij je voelt staan, ingedeeld in ringen om je heen. Wanneer staat iemand in je tweede ring, er van uit gaande dat je zelf helemaal alleen in de binnenste ring zit. En is het mogelijk dat je kinderen weleens naar een derde of misschien zelfs wel naar een vierde ring verplaatsen? En als dat al zo is, wie bepaalt dan dat deze verplaatsing gebeurt, want is het een wisselwerking van beiden of is het altijd alleen een “beoordeling” vanuit degene die in de binnenste ring zit? Vanuit een liefhebbende moeder kan je kind natuurlijk nooit verder van je af zijn, je houdt van je kind en uit dat oogpunt gezien en van die gevoelens uitgaande is je kind een van de belangrijkste mensen in je leven en zal je liefde vooral nooit veranderen. Maar dan nog zou het mogelijk kunnen zijn dat ook qua intensiteit en frequentie misschien, je kind toch iets verder van je af staat. Is het dan dus mogelijk dat iemand in je liefde wel heel dicht bij staat, maar misschien in dit model toch verder in de ringen staat?
We hebben het nog wel over meer dingen gehad, bijvoorbeeld of het kan dat je iets van de ander wil, omdat je deze beter wil leren kennen, omdat je het nodig hebt vanuit je liefde voor die persoon. Kun je van de ander verwachten dat deze zich kwetsbaar opstelt, omdat jij het nodig hebt omdat je alleen dan je dichter bij die persoon kunt voelen?
Ik denk dat je op het moment dat je iets van de ander verwacht of nodig hebt, je niet meer in de onvoorwaardelijke liefde zit. En op dat moment kun je je afvragen of er zoiets bestaat als onvoorwaardelijke liefde. Want verwacht je niet altijd iets van de ander, verwacht je niet altijd iets terug, iets waarmee de ander jou bevestigt, of te wel, hebben we altijd antwoord nodig?
Op beide stellingen laten we het antwoord open, omdat dit waarschijnlijk voor iedereen anders kan voelen. Ik geloof niet dat hierin een norm is te benoemen.