Hoofdstuk DRIEENTWINTIG

De journalist van het plaatselijke sufferdje “de dagelijkse gedachten” (wat een naam voor een nieuwsblad!) schreef het verhaal en de volgende uitleg van de afloop:
sinds enige tijd werd het kasteel gekraakt door een nazaat van de graaf, Ludowaxine Fierebol. Omdat hij niet wilde betalen voor het kasteel, leefde hij op kosten van de opbrengsten van de festiviteiten die er werden gehouden. Maar hij hield zich altijd verborgen. Hij zorgde voor al de vreslijke geluiden, voor de rammelende kettingen en de gasbranders waar Clover en Alaïs tussen zaten. Hij had Dragondo geprobeerd om te kopen, en die was blij geweest met het bezoek van de kinderen, want deze waren de erfgenaam van de graaf te slim af geweest, door weg te glippen. En hoewel ze erg geschrokken waren, had Dragondo hen geholpen om op een veilige plek te komen, namelijk daar waar het vuurwerk de lucht in werd geschoten. Toen ontstond er een brand op de plek van de gasbranders.
Op het plateau van de bevoorrading, een soort lift, voor de keuken had Dragondo hen in veiligheid weten te brengen.
Het kasteel brandde tot op de grond toe af. Zwarte resten bleven erover, en toen ik twintig jaar later ging kijken, was het geheel begroeid met klimop en ligusterstruiken.
Ik heb mijn kinderen Ludowine en Axeline nooit meegenomen naar de ruïne……………..

Hoofdstuk TWEEENTWINTIG

Toen ze steeds dichter bij het kasteel kwamen, zagen ze dat de lucht vuurrood kleurde en helverlicht was en na de laatste heuvel zagen ze het kasteel in vuur en vlam staan.
Anthony belde meteen de brandweer en rende hijgend verder achter de anderen aan.
Links van het kasteel hoorden ze het gekrijs van de graaf, ze stevende daar op af bleven plotseling staan.
Voor hen daalde een soort plateau, op het plateau zaten de zes kinderen, helemaal verbouwereerd. Ineengekrompen en bibberend zaten de kinderen dicht tegen elkaar aan.
Op het plateau zat ook Dragondo. Hij suste de kinderen en begon meteen de ouders alles te vertellen.

Hoofdstuk EENENTWINTIG

Sarah en Jason, de ouders van Sofie, en Anthony, de vader van Sjonnie, (die eigenlijk gewoon John heette), en Arthur, de vader van Alaïs, zagen de lichten van de auto dichterbij komen, de auto stopte, maar de lichten waren al uitgedaan. Iemand stapte uit de auto en tergend langzaam kwam deze persoon op de Volvo afgestapt.
Hoewel ze natuurlijk niet bang waren, kregen de ouders toch koude rillingen, en Jason deed zijn portierraampje open. Wachtend op wat er komen zou, werd ineens de lucht helemaal verlicht.
Een prachtig vuurwerk kleurde de lucht en het onweer was er ineens niet meer, het prachtigste vuurwerk dat ze ooit hadden gezien werd de lucht in geblazen, vuurpijl na vuurpijl schoot de lucht en duizenden gekleurde spetters verlichtten de net nog zo donkere lucht.
Met het vuurwerk werden letters gevormd in de donkere lucht en de verlichte letters maakten het woord “regels”. Gealarmeerd keken de ouders elkaar aan, “regels”? Ja dat stond altijd op het bord bij het kasteel. Wat zou er zijn met regels?
Dan verscheen het volgende woord: ”regel acht”..
Een duizend klapper verdoofde hen bijna en Sarah schreeuwde naar Jason: “regel acht is verboden toegang op 30 augustus, welke dag is het vandaag!!!”
Haar stem sloeg over, want ze wist het antwoord al. Arthur riep: “vandaag is 30 augustus, wat is er dan met die datum?”
Sarah werd lijkbleek, ze zei ineens heel kalm “het is de dag dat de graaf is omgekomen”. Ze vertelde aan de anderen dat de graaf dood was gevonden, na een brand in het kasteel, de brand was ontstaan in de keuken, toen er voorbereidingen werden getroffen voor een aantal gasten.
Ze deed haar portier open, stapte uit en begon te rennen in de richting van het kasteel.
De anderen volgden haar meteen.

Hoofdstuk TWINTIG

Clover en Alaïs lagen nog na te sidderen van hun duizelingwekkende tocht omlaag, voor hun gevoel waren ze inmiddels al in het midden van de aarde aangekomen en aan de temperatuur te voelen was dat misschien ook wel zo. Hoewel het geen moderne lift was en zeker niet de lift van Abeltje, want die ging omhoog en was nog bestuurbaar ook, was deze lift van een vernuftig systeem voorzien dat hen ergens had neer gegooid waar ze uit vrije wil nooit naar toe zouden zijn gegaan.
Clover en Alaïs waren meisjes die liever bij H&M gingen shoppen, en oke, ze waren mee gegaan kamperen, maar dat was natuurlijk omdat Thomas en Didier, bijvoorkeer DJ te noemen, er bij waren.
Omdat de beide meisjes zich werkelijk versuft voelden, kwam het niet in hen op te gaan gillen. Onder andere omstandigheden hadden ze zich graag in de armen van Thomas en DJ geworpen, maar waar waren die? Wanhopig om wat hen nu te doen stond, kropen ze dichter tegen elkaar aan.
De vreemde warmte werd erger, en plotseling zagen ze om hen heen allemaal vlammetjes uit de grond komen, in een kring om hen heen, als vlammetjes van een gasfornuis. Want de vlammetjes kwamen uit de grond, uit gaten in de grond.
De vlammetjes waren blauw en geel van kleur en zaten in een kring om hen heen, ze bewogen niet en kwamen niet dichterbij, maar warm was het wel en het leek of ze er ook niet zonder kleerscheuren doorheen konden. Clover en Alaïs keken elkaar aan en hoorden plotseling iets schuiven. Tot hun grote schrik keken ze naar ……..

Twee filmpjes

Lieve lezers, ik heb twee filmpjes op mijn blog gezet, omdat ik moest huilen toen ik het zelf vanmorgen op tv zag, iets zoals die over die zeehondjes.
En ik hoop oprecht dat niemand van mijn lezers Foie Gras eet.
En als dit teveel voor je is, bedenk dan dat jij het niet bent of je kat of je hond of je paard, die dit moet ondergaan en denk alsjeblieft na!!.
Wees bewust wat je eet, en kies eens wat vaker voor biologisch vlees.

Tekst http://www.metrotime.be/nlnewsbelga.html?telexid=23695370

28/03/2008 18:05

Canadese zeehondenjacht van start onder protest van dierenbeschermers

(Belga) In het oosten van Canada is vrijdag de jacht op zeehonden geopend. Dierenrechtenorganisaties beklagen zich erover dat ze de eerste uren van de "jaarlijkse slachtpartij" niet mochten observeren.

Rebecca Aldworth van de Human Society International verklaarde vrijdagmorgen dat het ministerie van Visserij nog niet de nodige toestemming had gegeven voor het observeren van de commerciële jacht. "Er is geen enkel argument om ons niet toe te laten. Het is duidelijk dat dit een poging van de Canadese regering is om te vermijden dat er beelden van de zeehondenjacht verspreid worden nu de Europese Commissie overweegt om producten die afkomstig zijn van zeehonden te verbieden, " aldus Aldworth. Een woordvoerder van het Visserijministerie liet even later weten dat de toelatingen in de loop van vrijdag zullen verdeeld worden. Canada staat dit jaar de jacht op 275.000 zeehondjes toe, dat zijn er meer dan in 2007, toen er 270.000 mochten geslacht worden. (SER)


Als je meer wil weten: (kopieer en plak in je adresbalk)
http://www.bontvoordieren.nl/index.php
http://www.youtube.com/watch?v=0C0QgfJ484I
http://www.bontvoordieren.nl/informatief.php?item=3&sub=6

Tekst van een site van een boze activist, die weliswaar aan Wakker Dier refereert:
FOIE GRAS - GANZENLEVERPATE
De informatie op deze website gaat over de Nederlandse bio-industrie. In Nederland wordt geen foie gras geproduceerd maar omdat het zo gruwelijk is en wel volop verkocht wordt in Nederland volgt hieronder toch het verhaal achter foie gras.
Wakker Dier voert al jaren actie tegen het dwangvoederen van ganzen en eenden voor de productie foie gras. Dit is namelijk een van de ergste vormen van dierenmishandeling. Ook het wetenschappelijk comite van de Europese Commissie concludeerde na onderzoek dat voor de productie van foie gras eenden en ganzen ernstig in hun welzijn worden aangetast . Ganzen en eenden worden de laatste 2 weken van hun leven 2 of 3 maal daags gedwangvoederd: grote hoeveelheden vette maispap wordt met een trechter of slang geforceerd in de maag gepompt. Hierdoor krijgt een dier een tot 10 keer grotere vette lever dan normaal.
De onnatuurlijk opgepompte lever zorgt voor allerlei gezondheid- en welzijnsproblemen. De dieren worden kortademig, de lever functioneert niet meer goed en de dieren kunnen niet meer normaal lopen omdat de lever de poten wegdrukt. Door de trechter krijgen veel dieren last van slokdarmontstekingen. In het slachthuis blijkt dat 30 tot 70% van de dieren botbreuken, ernstige verwondingen of infecties heeft. Driekwart van de dieren zit tijdens deze weken van dwangvoedering in individuele kooitjes opgesloten, waar ze vrijwel niet kunnen bewegen. Foie gras is dus pure dierenmishandeling!
In Duitsland, Denemarken, Noorwegen en Polen is dit dan ook al lang expliciet verboden. Ook In Engeland, Zwitserland en Nederland verbieden algemene dierenwelzijnsregels het dwangvoederen en komt het gelukkig dan ook niet voor. Desondanks wordt nog altijd 22.000 kilo foie gras jaarlijks naar Nederland geimporteerd en vervolgens geserveerd in voornamelijk dure restaurants. Wakker Dier roept iedereen op foie gras gerechten niet te eten.
Nota bene: vaak vertellen mensen dat de foie gras die zij verkopen wel diervriendelijk zou zijn. Dit is niet waar. Een Europese handelsverordening heeft vastgelegd dat de naam foie gras alleen gebruikt mag worden voor levers van meer dan 250 (eenden) of 400 (ganzen) gram. Dit gewicht kan, zo geven wetenschappers aan, alleen bereikt worden met de dieronvriendelijke dwangvoedering. Trap dus niet in deze goedkope verkooppraatjes en eet iets anders!
http://www.kutwereld.nl/ganzen.htm

Snakkend naar adem en vechtend voor het leven

Hoofdstuk NEGENTIEN

Sjonnie en Sofie waren de wenteltrap helemaal omhoog geklommen, er leek geen einde aan te komen, schuifelend en tastend met hun voeten en handen gingen ze verder. Ze konden geen hand voor ogen zien en bleven dicht bij elkaar. En hoewel ze geen verkering hadden hielden ze elkaars handen vast. Plotseling verloor Sjonnie zijn evenwicht en Sofie daardoor ook, ze vielen en met een ijzingwekkende vaart gleden ze via wat een glijbaan leek rond en rond omlaag, het werd heet onder hun broek, zo snel ging het. Aan het einde van de glijbaan belandden ze op iets zachts en stoffigs.
Versuft keken ze om zich heen, veel was er niet te zien dan alleen een lichtpuntje aan de overkant in de muur. Op handen en voeten kropen ze dicht bij elkaar daar naar toe, er zat niets anders op, dan een uitweg te zoeken. Ze hoorden het ijselijke gekrijs dat Thomas en DJ ook hoorden, oorverdovend was het. Toen ze bij licht waren gekomen, bleek het een kiertje te zijn van iets dat op een deur of zo leek, ze duwden er tegen en het gaf mee, voorzichtig probeerden ze of het verder open kom. Het licht werd duidelijker en toen de deur open was keken ze met ogen als schoteltjes zo groot naar …..

Hoofdstuk ACHTTIEN

Thomas en DJ waren opgestaan uit het stof op de grond, het vertrek zag er uit als een keuken, maar hij was in geen eeuwen gebruikt. Ze vroegen zich af waar dan dat eten dat ze in de grote hal hadden gegeten vandaan kwam. Over het antwoord hoefden ze niet lang na te denken, want een luik in de muur ging open en er kwam licht als van vuur uit, bovendien rook het overheerlijk en weer net zo aanlokkelijk als het eten in de hal. Hoewel de jongens genoeg gegeten hadden, konden ze zich niet bedwingen, natuurlijk ook omdat ze nieuwsgierig waren. Ze liepen naar het luik en keken naar binnen, ze konden hun ogen niet geloven, wat ze zagen hadden ze in hun ergste nachtmerries niet nooit gedroomd, een ijselijk gekrijs bereikte hun oren en ze hielden hun handen voor hun oren om niet ter plekke doof te worden.
Met ogen als schoteltjes zo groot keken ze naar …..

Hoofdstuk ZEVENTIEN

Sophie en Sjonnie renden de wenteltrap op, ze renden en renden, alsof de graaf hen vlak op de hielen zat, maar het geluid van zijn krijsende lach stierf weg ............. hijgend stonden ze stil en keken naar boven, er kwam geen eind aan de wenteltrap. Nu iets langzamer liepen ze door.
Beneden had Graaf Infernoluci zijn aandacht nu op de twee overgebleven kinderen Clover en Alaïs gericht, langzaam stapte hij op hen af, met zijn akelige handen als grijpers voor zich uit, zijn gekrijs werd weer harder en scheller.
De kaarsen in de luchter drupten en een paar kaarsen waren al gedoofd. Terwijl de graaf onder de luchter doorliep, droop er hete was van de kaarsen op zijn gezicht, hij krijste en gilde het uit en van die gelegenheid maakten Clover en Alaïs gebruik door langs hem te glippen en op het knopje van de lift te drukken. De deur ging open, ze stapten snel naar binnen, maar toen de deur achter hen weer dicht ging merkten ze dat het in ieder geval geen moderne lift was, het was een gammel houten bak die in een sneltreinvaart omlaag donderde. Daar klapte de deur weer open en werden ze eruit geworpen. Versuft bleven ze liggen.

Hoofdstuk ZESTIEN

Besloten werd, om niet langer meer af te wachten, dus er werd geen wachtdienst ingesteld. Een paar vaders en moeders zouden op onderzoek gaan. Het was inmiddels 20.00 uur 's avonds. Ze bereiden zich voor, met touwen, zaklampen, een EHBO-koffer, gereedschap gingen ze op pad. De andere ouders hiermee nog extra ongerust achterlatend.
In de Volvo XC 90 van Sophie haar vader gingen ze op weg. De auto werd zo dicht mogelijk bij het kasteel geparkeerd, maar dat was nog altijd 25 km er vandaan. Dus vol goede moed gingen ze te voet verder op weg naar het kasteel. De regen sloeg hen in het gezicht en zij baanden zich moeizaam een weg door de glibberende, moerassige en modderige paden naar het kasteel.
Toen zij al 3 uur op weg waren, zagen zij voor zich de Volvo XC 90 staan .............. hadden ze een rondje gelopen, was de auto op onverklaarbare wijze verplaatst?? Het onweer maakte een hels kabaal en verlichtte telkens de lucht met kleuren die door geen penseel te schilderen waren, donkere wolken joegen langs en grauw en nat was de hele omgeving, waardoor het niet duidelijk meer was waar ze zich bevonden. Ze gingen in de auto zitten om te beraadslagen. In de verte doemden er autolichten op. Wie zou dat zijn op dit uur van de nacht. De vader van Sophie kijkt op zijn horloge: het was bijna middernacht.

Hoofdstuk VIJFTIEN

Ondertussen maakten de ouders van de zes kampeerders zich grote zorgen, omdat het zo'n noodweer was geworden. Afgezien van het feit dat de jonge avonturiers zijn gaan kamperen in de buurt van het zo gevreesde zwarte kasteel, waren de ouders meer ongerust over de gevolgen van het weer.
Door de onherbergzaamheid van de landschap was het niet mogelijk om met auto's in de buurt van het kasteel te komen. De ouders van Alaïs en van Thomas riepen de anderen bij elkaar om te overleggen, wat ze het beste konden doen.
De vader van Thomas zei: "ik heb vertrouwen in onze kinderen, maar we zullen paraat moeten staan, om in te grijpen als ze ons nodig hebben. Mijn voorstel is dus om een soort wachtdienst in te stellen. Hebben jullie kinderen allemaal een gsm bij zich?"
Een gemompel volgde, het bleek dat alle kinderen wel hun telefoon bij zich hadden, maar dat er op geen enkele oproep van een van de ouders gereageerd werd. Hierdoor werden de ouders natuurlijk nog ongeruster. Opnieuw werden er pogingen gedaan om de kinderen te bereiken, maar zonder resultaat.

Namasté

Hoofdstuk VEERTIEN

De kinderen stonden als standbeelden in de eetzaal. Alaïs was de eerste die een beetje bij kennis kwam en zodra ze besefte wat er aan de hand was, begon ze te gillen. Haar vriendin Clover zag ze onder de tafel kruipen.
De geest van de graaf kwam langzaam op Sofie en Sjonnie af. Sofie liep een stuk achteruit. De graaf had nu alle aandacht op haar gericht. Hij kwam langzaam haar richting op....
Sjonnie is misschien toch niet zo suf als hij eruit ziet. Hij maakte gebruik van de situatie, rende heel hard langs de graaf de gang op, richting de wenteltrap. Daar aangekomen draaide hij zich om en riep: "Hee lelijkerd! Ik ben hier hoor!". De geest draaide zich om en Sofie maakte dat ze weg kwam. Ze sprong over de tafel, schopte daarbij een gebraden kip weg, en holde zo snel ze kon naar de trap.
Snel klommen ze naar boven.

Hoofdstuk DERTIEN

Sjonnie, die ze meestal Suffie noemden, keek met grote ogen door zijn brillenglazen, hij kuchte even en merkte op, dat praktisch gezien er niets aan de hand kon zijn, dat de wind de deur had dichtgeklapt en dat ze die zo weer open konden maken. Dat alles gewoon uit te leggen was, en ..... hij wilde nog meer zeggen, toen een ijselijke gil hem het praten onmogelijk maakte. Een stem riep weer "DE REGELS VERGETEN!!!!!". Sjonnie's mond bleef halverwege zijn woorden openstaan, zijn brilletje zakte scheef op zijn neus en zijn ogen werden zo groot als schoteltjes van schrik, ook de anderen zagen er ongeveer net zo suf als Sjonnie uit, met grote open monden en ogen als schoteltjes zo groot keken ze voor zich uit: daar stond de geest van graaf Infernoluci in vol ornaat te krijsen van het lachen, onbedaarlijk lachte de graaf en versperde hun de weg, zodat ze niet konden vluchten.

Hoofdstuk TWAALF

Ineens sloeg de deur dicht, en mepte de jongens met veel kracht naar binnen. Het rook er heel erg muf en de jongens hapten naar adem. Een koude windvlaag zorgde ervoor dat hun nekharen recht overeind kwamen te staan.
Een schorre stem fluisterde in hun oren: "Regel acht! Regel acht!!"
De andere vier zaten als vastgenageld op hun stoel en keken verschrikt naar de deur die dicht was geklapt achter Thomas en DJ. Wat nu????
Sophie en Alaïs keken elkaar aan, ze dachten het zelfde, hun vriendjes waren achter die deur verdwenen, en dat was geen goed teken, bij Thomas en DJ voelden ze zich altijd wat zekerder als er enge dingen waren en het koude zweet liep nu langs hun rug. Het huilen stond hen nader dan het lachen, het liefst wilden ze hun vriendjes achterna, maar wat als de deur niet meer open wou, wat moesten ze dan doen. Sophie en Alaïs hadden allang geen trek meer in het eten, ze keken de anderen aan. "Wat zullen we nu doen" vroeg Sophie en keek naar de anderen.

Hoofdstuk ELF

Aan de overkant van de hal zag hij een grote deur, daarop zat een bordje "keuken". Zo'n vijf meter naast die deur zag hij een ijzeren deur, met in de deurstijl knopjes, zou dat een lift zijn?? wat raar, een lift in een kasteel ......
"Kom!" Zei Thomas tegen zijn beste vriend Didier. Didier vindt zijn naam erg bekakt, en heeft er zelf dan ook DJ van gemaakt. DJ is zeker anderhalve kop groter dan Thomas, en met zijn vriend aan zijn zijde, is Thomas ook niet zo bang.
Samen liepen ze naar de grote deur waar keuken op stond. Hij zat dicht. DJ sjorde een keer flink aan de deur, maar kreeg hem niet open. Thomas probeerde het op zijn beurt. En zowaar, de deur vloog open. Nieuwsgierig keken ze om het hoekje. Voorzichtig deden ze een stapje naar binnen.

Paard

Hij wordt bereden door Anky van Grunsven, en hij heet (wat een prachtige naam!!!) IPS Salinero.
Het is zaterdagmiddag. ik geniet van mijn dag. Van mijn weekend. naar Guppyzwemmen geweest van Naomi, boodschappen gedaan, weer veel te veel meegenomen wat ik lekker vind, zoals chinese kool en paksoi en paprika, en biologische eieren (!!!), langs de videotheek gegaan en een paar weekfilms meegenomen.
En dan vind ik het zo heerlijk om in huis allemaal dingen te doen, een beetje huishouden, een beetje surfen op internet, wat schrijven, ik heb allerlei schriftjes voor verschillende onderwerpen. Want ondanks dat er een pc bestaat, waar je de dingen zo in kan toetsen en voor eeuwig bewaren, schrijf ik heel graag gewoon met een pen op een stuk papier.
Het gevoel is geweldig namelijk.
En ik zat even op mijn rode bankje en de tv stond aan, op nederland 1, de NOS. En daar zag ik het!
De elegantie, de sierlijke kracht van dat paard, hij glansde in de zon of het licht en Anky bereed hem vol respect vond ik. Wat een prachtige combinatie van sierlijkheid en kracht, van natuurlijke schoonheid met door mensen geënsceneerde kunst.
IPS Salinero, hij bewoog als een God, zijn glans was nu al verdiend. Het ritme van zijn bewegingen maaken de dans als een euforie. Schielijk keek hij af en toe op, terwijl het schoonrijden maakte dat hij nederig zijn hoofd omlaag had. Dit paard had karakter en keek, hij had een eigen wil, en deed wat er gevraagd werd omdat hij het zelf ook wilde.
Ik zag hem de wissel doen, het gemak waarmee hij versprong, ik kreeg kippevel en tranen in mijn ogen van ontroering bij de aanblik.
IPS Salinero moet gevoeld hebben hoe deze samenwerking tussen een mens en hemzelf moest zijn.
Ik zoek net op Youtube een filmpje over hen beiden, en ik kom bij de “Jumping Amsterdam 2008 Jumping Amsterdam 2008”.
Salinero is ook weer zo mooi. De samensmelting van ruiter en paard geeft me kippevel. Ik hou van wat ik zie, op de muziek van Wibi Soerjadi.

Hoe krijg je het voor elkaar om een paard zoiets te laten doen, een paard heeft zoveel eigen wil, en dit paard had er zoveel plezier in om te deze passen te maken.
Ik ben er echt helemaal stil van.
Anky en Salinero: gefeliciteerd!

*

http://www.youtube.com/watch?v=XYO9A9t0mmI

Volgorde

Zoals je wel begrijpt, is de volgorde hier op dit weblog van oud naar nieuw, dus alles wat ik vandaag of gisteren heb geschreven vindt je direct in beeld en alles wat al wat ouder is, staat in de rechtkantlijn onder Blogarchief.

Waarom ik dit nog eens extra erbij vermeld, vermoedelijk ten overvloede en totaal overbodig, is omdat het verhaal "De regels" dus ergens in het archief is begonnen, heel lastig misschien wel??
Nou, ik hoop dat je het in ieder geval toch met veel plezier en met nieuwsgierigheid leest.
Wat jij Renée???
Nog een aantal hoofdstukken te gaan ....

Hoofdstuk TIEN

Maar verleid door de uitnodigend gedekte tafel, met al dat lekkers, vermanden ze zich, en stootten elkaar aan, zo van "kom op joh, niets aan de hand". Nog altijd een beetje onzeker liepen ze naar de tafel en namen plaats. Thomas en Sophie waren de eersten die iets te eten pakten. En toen de anderen dat zagen, hielden ze zich ook niet meer in en vulden ze hun borden met het heerlijke eten, en deden ze zich tegoed aan het drinken en de overdaad.
Thomas keek eens om zich heen, terwijl hij zijn mond weer volpropte met een lekker stuk chocoladetaart, rechts achter in de hoek van de hal was het een beetje donkerder, de hal zelf was verlicht met houten luchters aan het plafond, waarop grote druipende kaarsen stonden te branden. Het licht van de kaarsen gaf vreemde schaduwen op het plafond en de muren, de hoeken werden extra mysterieus.
In de donkere hoek zag Thomas een wenteltrap van ijzer, die er vrij gammel uitzag. Het wekte wel zijn nieuwsgierigheid en hij wees Sophie waar de trap was. Het leek of de trap oneindig hoog reikte, waardoor je geen einde kon zien.

Hoofdstuk NEGEN

De kinderen stonden te bibberen in de hal. Ze wisten niet wat ze zagen! De trap naar boven was wit als ivoor, met sierlijke spijlen. Een rode loper verwelkomde de binnenkomende gasten, en leidde ze de trap op.
De geur van brandend hout en het geluid van een knisperend vuur, bracht de kinderen naar een grote zaal. Hier stond een gedekte tafel met het lekkerste eten.
Ergens klopte er iets niet. Het was net alsof dit allemaal niet echt was. Hoe sfeervol het ook leek, zodra je het kasteel binnen kwam, was er het gevoel dat je in de gaten gehouden werd.
Er waren stemmen die leken te fluisteren vanuit het openhaardvuur.
De stemmen in het vuur leken te zeggen "de regels vergeten" ; "de regels vergeten" ; "de regels vergeten" ; "de regels vergeten", fluisterend, en toch klonk het zo dreigend, en de zes hoorden het aan.

Hoofdstuk ACHT

Dicht bij elkaar liepen ze de grote trap op die naar de toegangsdeur van het kasteel leidde. De grote zware eiken deuren, met het ijzeren beslag dook dreigend voor hen op. De rechterdeur stond op een kier. Thomas duwde de deur een beetje verder open, de deur bewoog krakend en met een snerpend geluid week de deur zodat zij naar binnen konden, een voor een, achter elkaar als ganzen in de pas, schuifelden ze naar binnen. Er vloog iets langs hun hoofd, een vleermuis misschien. Toen stonden ze naast elkaar in de grote hal van het kasteel.

Hoofdstuk ZEVEN

De kinderen doken in elkaar van schrik. Eén jongen keek om. Hij zag nog net zijn tent geplet worden door een vallende tak. Doorlopen maar. Tanden op elkaar! Een meisje met de naam Alaïs riep: "Hou maar op Dragondo! Jij wint!" Dit werd beantwoord met een krijsend gelach.
Snel holden de kinderen naar de ingang.
Een bordje: REGELS.
1. Niet hollen op de gang
2. Niet fluisteren in gezelschap
3. Geen toegang voor kinderen van 14.... …..
Zo volgde er een hele waslijst van regels. De een nog vreemder en onzinniger dan de ander.

Hoofdstuk ZES

Klappertandend en bibberend van kou en angst besloten de zes kampeerdertjes schoorvoetend om naar het kasteel te gaan en een droge plek op te zoeken, beschutting tegen regen en wind, maar ook tegen het onweer dat inmiddels in alle hevigheid was losgebarsten. Het vuur was uitgegaan, overal was het aardedonker, de zaklampen waren natgeregend en gaven nog maar een schril straaltje licht. Overal om hen heen lagen de afgebroken takken. Langzaam en schoorvoetend liepen de zes naar het kasteel. De wind loeide steeds harder, het onweer verlichtte de lucht in een kleurenspel van paars, zwart grijs, blauw, oranje en even later was het weer aardedonker.
Een treiterende stem begon plotseling repeterend te roepen: "de regels vergeten" ; "de regels vergeten" ; "de regels vergeten" ; "de regels vergeten", in een aanzwellend volume. Het zestal werd lijkbleek, ze waren de regels vergeten, waren ze de regels wel vergeten? Wat waren de regels, waar ging het over?? Waar bleef Dragondo nou toch? Wat gebeurde er???

Hoofdstuk VIJF

Het was op een herfstachtige nazomeravond, de zomervakantie was nog niet ten einde, maar door het weer leek het alsof de warme dag en de vochtige regen met elkaar in botsing zouden komen in een hemelbrekend onweer. Het zestal zat bij een kampvuurtje dat flikkerde en vonkenspattend, grillige figuren maakte in de avondzon. Er stak een briesje op, en het zestal kroop wat dichter bij elkaar. Stilzwijgend aten ze hun macaroni op. Plotseling schrokken ze op door een ijselijke schreeuw, die rochelend overging in een oorverdovend gebrul, die weer eindigde in een soort triomfantelijk gekrijs. Toen was het stil ..... op het waaien van de wind na, de wind zwol aan in kracht en takken braken af en waaiden door de lucht. Het zestal moest uitkijken en bukken om niet geraakt te worden.
Waar bleef hij toch? Dragondo zou alleen marshmallows halen en direct terug komen. Het was nu al een half uur geleden dat hij naar binnen gegaan was. De wind loeide naargeestig en achter hen hoorden ze de bomen kreunen. Toen de hemel intens werd verlicht door een lichtflits, werd het de kampeerders teveel. Ze kropen nog iets verder onder hun dekens. Ze moesten kiezen, hier blijven en nat regenen, of dat enge huis binnen...

Film - Het nieuwsgierig aapje

Het nieuwsgierig aapje.

Deze film is een lievelingsfilm van mijn lieve kleindochter van inmiddels 22 maanden (maart 2008 is het nu). Zie favoriet beeldmateriaal.

Daarom heb ik de omschrijving opgezocht en hieronder geplaatst:

Tekenfilm naar de kinderboeken over een nieuwsgierige aap die allerlei streken uithaalt zodra de Man met de Gele Hoed hem uit het oog verliest.

Plot

Het aapje George is een van de meest nieuwsgierige en ontdeugende dieren uit de jungle. Op een dag krijgt hij bezoek van de Man met de Gele Hoed. George is altijd in voor een avontuur, en hij reist de man helemaal achterna naar het verre Amerika, om hem zijn hoed terug te geven. In de grote stad valt er genoeg voor George te beleven, maar zijn nieuwsgierigheid brengen hem en zijn nieuwe baasje vaak in de problemen.

Plus

De Amerikaanse tekenfilm 'Curious George', in Nederland uitgebracht als 'Nieuwsgierig aapje', is gebaseerd op een reeks kinderboeken van H.A. Rey die al meer dan 65 jaar oud zijn. Deze bioscoopfilm laat zien hoe het nieuwsgierige aapje en de Man met de Gele Hoed bij elkaar zijn gekomen. De stemmen in de originele versie komen onder meer van Will Ferrell ('Elf') en Drew Barrymore ('Charlie's Angels').

Alphagolven

Alphagolven (groen) treden in de regel op tijdens een ontspannen toestand waarbij iemand zich kalm en evenwichtig voelt. Alphagolven vormen een brug tussen het bewuste en onbewuste.
In de ontspannen alphasfeer neemt men makkelijker informatie op, terwijl de toegang tot het geheugen verbetert.

Zijn er vijf niet alledaagse redenen te noemen om te zwemmen?

1. Je voelt je er beter door. Alphagolven treden op.
Zwemmen verhoogt prethormonen zoals:
• Dopamine
• Norepinefrine
• Serotonine
2. De warmte die er door vrij komt, werkt net zo ontspannend als een hete douche.
3. Bewegen in water verhoogt de alphagolven in de hersenen wat ontspannend werkt.
4. Er komen endorfinen vrij die kalmerend werken, ook op de eetlust.
5. De spieren gaan efficiënter werken onder invloed van norepinefrine en epinefrine. Dat betekent betere vetverbranding en een snellere stofwisseling. Bewegen in water is dus ook een uitstekend "aquaslank" product.
*

Hoofdstuk VIER

De beheerder van het zwarte kasteel was niet wijlen de graaf, die woonde er toendertijd alleen maar en genoot van de angstige mensen om hem heen. Zijn geest dook op onverwachte momenten op de meest ongelegen gelegenheden uit een donkere hoek uit het niets en joeg de gasten de stuipen op het lijf. De graaf had vreemde handen, op de rug van zijn handen leek de huid zwart geschubd, zijn nagels waren lang en spits en zwart, zijn ogen waren als van een krokodil, ..... of was het meer als van een draak? Zijn grijze haren gloeiden als verbrande kooltjes. Zijn lach was krijsend, en hij lachte vaak.
De beheerder was een gemoedelijke dikke kalende man. Hij heette Dragondo Sovtski. Het was vreemd dat Dragondo geen last had van de vreemde gebeurtenissen in het zwarte kasteel.
Dragondo was een man die heel erg van lezen hield. Vooral van griezelverhalen. Hij hield ook erg van kinderen. Eén keer per jaar in de zomer nodigde hij de kinderen van het dorp uit om te kamperen in de kasteeltuin. Dan vertelde hij verhalen. Hij zei altijd dat hij ze zelf bedacht. Zijn inspiratie kwam van het huis en van de graaf.
De kinderen waren altijd erg onder de indruk, maar hun ouders kenden de geruchten over de Regels, dus hun ouders verboden hun te gaan.
Elk jaar kwamen er minder kinderen kamperen. Een vast kliekje van ongeveer 6 kinderen wist elk jaar een smoes te verzinnen en ging stiekem toch.

Hoofdstuk DRIE

Ondanks deze gruwelijke en sadistische praktijken van de graaf werd het kasteel geëxploiteerd als restaurant en zalenaccommodatie. Regelmatig werden er dus grote feesten gehouden en van heinde en verre kwamen de gasten, enerzijds uit nieuwsgierigheid en anderzijds omdat zij wel eens iets spannends en engs wilden meemaken. Maar tot nu toe was er nog steeds niet veel gebeurd, wel hoorde ze kettingen rammelen uit diepe spelonken in het kasteel, en de ondergrondse rivier kon je horen bruisen en stromen alsof er een kokende waterval onder doorliep. Soms rond middernacht hoorden de gasten een oorverdovend rochelend geluid en een vreselijk hard griezelig lachen. Vaker nog hoorden de gasten het keiharde grommen en brullen van een onbekend monster, niemand had het ooit gezien, alleen de geluiden hadden de meeste mensen wel gehoord. Hoewel de kinderen nog nooit ook maar iets hadden gehoord.
Er is een bruidspaar geweest dat na de ceremonie er stilletjes naar boven in het kasteel was geglipt. Ze wilden de meute even ontwijken en wat tijd voor zichzelf hebben.
Na een half uur gingen een aantal mensen op zoek naar het paar. Ze werden in shock teruggevonden, met haar dat spontaan grijs geworden was van angst.
Deze mensen hebben nooit meer een zinnig woord kunnen uitbrengen. Bij het zien van het kasteel, gingen ze heel hard krijsen en gillen. Tot de dag van vandaag weet niemand wat er is gebeurd.

Hoofdstuk TWEE “De regels”

De omgeving daarentegen was des te lieflijker. Het kasteel was gelegen aan een meer, met in de omtrek niks dan een glooiend heuvellandschap. In de wijde omtrek zag je groen en bloemen en was het heerlijk wandelen in de zon. De kinderen uit het dichtbijgelegen dorp, maakten het er een sport van om elkaar uit te dagen het kasteel binnen te gaan. Op de enkele keren na dat er rijke landheren en dames een feest organiseerden, was het niet door mensen bewoond. De kinderen hadden zomervakantie en speelden in het bos en op de heuvels van het terrein dat het zwarte kasteel omringde. Ze kwamen soms dichterbij en tegen dat het avond was, gingen ze toch weer naar huis, zonder dat er iets gebeurd was of dat een van de kinderen binnen de hekken van de kasteeltuin was geweest. Van een afstandje hadden de kinderen wel gezien dat het bord weer verdwenen was. Het hele dorp was nieuwsgierig wat er op het bord stond, omdat de tekst steeds weer wijzigde. Meestal stonden er geboden en verboden op geschreven, hoe het kasteel betreden moet worden en onderhouden moet worden. De regels leken afkomstig van de slechte graaf Infernoluci, die daar eeuwen geleden gewoond en geleefd had, en die op mysterieuze wijze verdwenen was. Soms kon je zijn geschreeuw nog horen, zo leek het. Deze graaf stond bekend om zijn wreedheid. Zijn bedienden schold hij uit, en voor zijn plezier schoot hij jonge vogeltjes uit nestjes in de kasteeltuin.Met kerst nodigde hij arme kinderen uit. Hij liet ze toekijken hoe hij schransde, en gooide de afgekloven botjes naar de kinderen.

Hoofdstuk EEN van het spannende verhaal “De regels”

In een ruïneachtig zwart kasteel, op een berg, omgeven door mist gaat het verhaal dat in de wandelgangen boven in het kasteel, op de zolder, een monster huist, die, indien je je niet aan de regels van het kasteel houdt, je onverwacht bespringt. Waarschijnlijk in opdracht van de graaf van het zwarte kasteel. Iedereen in de wijde omtrek heeft enorm ontzag voor dit gebouw. Ondanks haar reputatie, is het kasteel een geliefde locatie voor feesten. Bij de ingang hangt een bord. Dit bord hangt hier al zo lang men zich kan herinneren. Meer dan eens is dit bord door mensen weggehaald. Maar als er weer iemand kwam, hing het er weer.Zodra je het kasteel naderde leek het of het in de mist als een dreigende berg zwarte stenen met diepe geluiden van kerkers en instortende muren, voor je opdoemde. Automatisch zou je langzamer gaan lopen, uit eerbied, of was het angst.

"De Regels" - door Renée en Sonja

We schrijven 2006.
Mijn zeer gewaardeerde en lieve collega Renée van toen, en ik zijn een keer samen een verhaaltje gaan schrijven, ieder schreef telkens een stukje. Om en om.
Technisch zal het dus niet zo ontzettend super in elkaar zitten, maar als je er iets over wil zeggen, schroom dan niet en schrijf!!!
Renée kan je ook in mijn digitale vriendenboekje de bijenkorf vinden (hyves), zie link.
Ik zal steeds een hoofdstuk plaatsen. Veel leesplezier.

Een gordiaanse knoop

Wat gebeurt er allemaal? Dat is wat ik me vaak afvraag. Waarom gaan de dingen zoals ze gaan? Hoe kan dat nou, dat ik niet meer invloed heb op de dingen die mij aangaan? Ik bedoel niet dat ik anderen wil veranderen, (hooguit misschien mijzelf een beetje), en dat betekent ook niet dat ik mensen hun eigenheid wil afpakken, maar dat ik in de communicatie zou willen en willen proberen, om meer te begrijpen, van elkaar en ik van de anderen.
Het leven is voor mij soms een groot vraagteken……

Eigenlijk ben ik al jaren met dit vraagstuk aan mezelf bezig. En als ik onder de douche sta, heb ik vaak alle antwoorden. Maar zodra ik me weer heb afgedroogd en aangekleed, komen de twijfels en de vraagtekens allemaal weer terug.
Ik heb op het gymnasium gezeten. Ik wilde wel arts of psycholoog worden. Ik zit niet meer op het gymnasium, ik heb het niet afgemaakt. Maar ik zou nog steeds wel psycholoog willen worden.
Ik weet alleen niet meer zo goed waarom. Dat is ook een vraagteken. En ik ga mijn vraagtekens maar weer eens oplossen, ik ga mijn levensvraagstukken uitpluizen, ontrafelen, ontknopen. Het is voor mij als een Gordiaanse knoop. Maar ik ga hem niet doorhakken, ik ga hem echt ontwarren. Een kloek besluit, maar met weloverwogen handelingen .............

Gordias
Gordias volgens de sage een Phrygische boer, op wiens ploeg een adelaar neerstreek, een teken dat hij eens koning zou zijn. Later wees een orakel hem inderdaad als koning aan en Gordias werd de legendarische stichter van Gordium. Van zijn strijdwagen was de dissel vastgemaakt met een band van kornoeljebast in een kunstig gevlochten knoop. Volgens het orakel kon slechts een toekomstig wereldheerser hem losmaken. Alexander de Grote zou bij zijn komst in Gordium (334 v.C.) de knoop hebben doorgehakt of losgemaakt door de stang die door juk en disselboom liep en met de band was omwonden, eruit te trekken. ‘De gordiaanse knoopdoorhakken’ heeft dan ook thans de betekenis: een probleem door een kloek besluit op simpele wijze oplossen.
*

Ik timmer aan de weg

Ja, ik timmer aan de weg.
Het heeft te maken met mijn projecten.
Ik heb een paar websites, zoals die over voeding en gezondheid, ik heb die website al heel lang en ik ben nu bezig om alle teksten te herzien.
Ik vind het erg leuk als de ontwikkelingen gevolgd worden, door jou, die dit nu leest.
Ik vind het ook erg leuk als er commentaar op komt, als er gereageerd wordt, want je kunt op deze blog reageren, maar ook op "een leven lang gezond" (zie de link) een topic plaatsen op het forum, of gewoon een e-mail schrijven, dat kan ook natuurlijk.

Tot lezens, namasté,
Philologia
*
Alles zelf doen is optellen. Samenwerken is vermenigvuldigen.
(- E.Th. Fentener van Vlissingen)

Karel

Het was een mooie zomer, zoals alle zomers als ik er aan terugdenk. Ik was toevallig een zomer veel thuis en dat was ook al heerlijk. Ik zie een blauwe lucht en groene velden en allemaal bomen, slootjes en madeliefjes. Ik zie mezelf met stokken gooien en tennisballen, want ik had Aïda toen, mijn Duitse herdershond. De kinderen in de buurt kwamen altijd aanbellen om te spelen met mijn kids, maar ook om gewonde en zieke dieren bij me te brengen en dan moest ik een oplossing verzinnen. Zo heb ik eens een muisje dood moeten maken, omdat die al helemaal uit elkaar lag, doordat een kat hem gebeten had. Vreselijk was het, maar ja het moest. Op de school van mijn kids hielp ik als ouderraadlid, leesmoeder, en voor allerlei andere hand- en spandiensten was ik ook altijd te vinden. Ik “ging“ een poosje met meester Henk, de liefste meester van de school. Henk had ook een hond, Vodje, een schat van een bouvier. Op een dag kwam Henk naar mijn huis, hij had een vogel in een kooitje bij zich. De vogel was in het park gevonden, zwaar geblesseerd. Op school kon hij de vogel niet houden, het was een kauwtje, nog niet zo heel oud trouwens, zo te zien. Henk vroeg of de kauw bij mij kon herstellen, omdat ik een tuin had. Er werd gezorgd voor een grotere kooi, een papegaaienkooi. En het geheel werd in de tuin op tafel gezet. Uit de wind en uit de zon. In de dierenwinkel heb ik maden en wormen gehaald, en ander vogelvoer. Karel, zoals het kauwtje heb genoemd, knapte heel snel op, hij was oersterk zo te merken. En hij hechtte heel snel aan mij en ik ook aan hem. De kooi liet ik open vanaf dat hij al aardig geheeld was, zodat hij zelf uit de kooi kon gaan en wegvliegen als hij dat wilde. Wanneer ik zijn kooi verschoonde of hem voerde deed hij me niets. Een kauw is nogal intelligent en ondanks dat het best agressieve vogels zijn, had deze goed door dat ik geen kwaad in de zin had, en zo werden we echt vriendjes. Op een ochtend vond ik de kooi inderdaad leeg. De vogel was gevlogen, het gaf me een snik in mijn hart, maar ik wist dat het het beste was. Het was weer zo heerlijk zonnige zomerdag en zoals gewoonlijk liep ik graag in het park met mijn hond Aïda. Plotseling hoorde ik het geluid van een kauwtje, tsjak-tsjak, en hij fladderde om me heen, voorzichtig kwam hij dichterbij gevlogen en hij ging op mijn schouder zitten. Vanaf dat moment deed hij dat steeds als ik in het park wandelde of de kinderen naar school bracht, ik vond het echt leuk en ik had er nogal wat bekijks mee. Ik werd natuurlijk al vergeleken met een heks. Ook als ik met de fiets was, kwam Karel er aan gevlogen en dan ging hij op het stuur zitten, ik moest dan wel voorzichtiger fietsen, maar het was wel erg leuk, dat vogelvriendje. Elke dag kwam hij me wormen brengen die hij speciaal voor mij had gevonden, ook lepeltjes en dubbeltjes (die waren er toen nog) bracht hij bij me en die legde hij op het muurtje naast de tuin. De wormen hing hij aan de spijlen van zijn kooi. Ik hoefde geen eten meer voor hem te kopen, daar zorgde hij zelf voor. Maar van de meegebrachte wormen heb ik niet gesnoept, die hingen daar te drogen in de zon. Karel wist niet dat ik ze niet lustte. Maar hij leek het me ook niet kwalijk te nemen. Ik draaide in die tijd veel de muziek van Dire Straits, Brothers in arms, en altijd als ik dat nummer liet horen kwam Karel er aan gevlogen. Later zelfs als ik het floot. Karel had een vriendje met wie hij de buurt onveilig maakte, dat was een zwart-witte specht, ik zag ze vaak samen. Maar naar mij toe kwam Karel altijd alleen. Op een avond, ik had de tuindeur en de gordijnen al dicht, hoorde ik gefladder en lawaai tegen de tuindeur. Ik deed open en Karel vloog tegen me aan en klampte zich aan mijn kleren vast, hij bloedde hevig en was blijkbaar aan zijn vleugel en schouder geblesseerd. Ik pakte zijn kooi en heb die in de kamer gezet, de katten moesten even uit de kamer, deur achter hen dicht. Aïda deed niets, die was Karel gewend, Aïda was alle dieren gewend, de schat. Ik pakte handdoeken en legde Karel daarop, met lauw water heb ik hem een beetje gewassen, en gezocht naar zijn verwondingen. Achteraf viel het nogal mee, maar hij kon toch niet echt goed vliegen. Dus weer mocht hij bij me revalideren. In de buurt was Karel al erg bekend, beroemd en berucht. De collega-moeders hingen de was weleens buiten en Karel ging altijd op de wasrekken zitten en kneep de knijpers dan open, waardoor de was op de grond viel, de ondeugd. De moeders kwamen bij mij klagen. Op zondag als de buren in de omgeving visite kregen en lekker in de tuin wilden zitten, met een kopje koffie en taart of andere versnaperingen, dan kwam nieuwsgierige Karel er ook aan, hij was voor niets of niemand bang en een geweldige entertainer. Iedereen zei dat Karel van mij was. Ik sprak dat tegen, ik vond niet dat hij van iemand was, maar dat ik hem alleen maar had opgelapt. Maar Karel was een vrijbuiter en sprong op de tuintafels en jatte de lekkere dingen, hij gooide de kopjes om en pikte de lepeltjes. Ik weet dat hij, omdat hij zo grappig is, gelokt werd met lekkers, hij kon er dus ook echt niks aan doen, dat hij voor de omgeving steeds vervelender werd. Ik moest dus echt een oplossing verzinnen, want omdat hij nergens bang voor was, liep hij ook veel op de grond te huppen (weleens een kraai zien lopen, dat is zo grappig!!!). Hij zou zo aangevallen kunnen worden door katten en honden, wat waarschijnlijk ook al gebeurd was, omdat hij weer gewond was. In Rotterdam Zuid was een vogelklas van Karel Schot waar iemand me over vertelde en ik heb toen daarnaar gebeld. Ik kon Karel komen brengen, hij zou dan eerst in een klasje komen, waar hij weer aan andere vogels moest wennen, dan kon hij naar een klas (en de klas is natuurlijk een geweldig grote kooi, of volière) waar hij ook zelf voor zijn eten moest leren zorgen, en als laatste zou hij uitgezet worden in Rockanje, in de vrije natuur, weer verwilderd, want bij mij was hij toch voor een groot deel tam geworden. Dus dat heb ik gedaan. Vanmiddag kwam ik thuis en ik hoorde aan de overkant van mijn huis de kauwtjes tegen elkaar lawaaien, het geluid is me nog altijd even lief, omdat het me aan Karel doet denken, elke keer weer, en aan de mooie zomers toen. Karel zal allang niet meer leven, een kauwtje wordt ongeveer 10 jaar, maar nog altijd zou ik willen dat een kauwtje op mijn schouder komt zitten.

www.vogelklas.nl
http://nl.wikipedia.org/wiki/Kauw

Loslaten betekent niet laten vallen, maar iemand de kans geven om op eigen benen te staan.
*

Armoede 2

Ik werk sinds december 2006 via WVS bij Woonbron Dordrecht. Ik ben daar eerst ingezet bij de klantenservice/balie. Er was structurele onderbezetting door zwangerschapsverlof. Men zocht naar een permanente kracht en ter overbrugging werd ik aangesteld. Eerst voor een maand, dat werden twee maanden en ten slotte zou ik in ieder geval blijven tot eind mei 2007. Aldus geschiede. Ik heb aan de balie erg veel geleerd over de vestiging van Woonbron in Dordrecht. Al mijn kennis en ervaring van voorheen kon ik toepassen, (ik heb ervaring in de makelaardij als binnendienstmedewerker, hoofd verhuur, klantadviseur bij Nuon, management-assistente van diverse profit en non-profit bedrijven) bij mijn duik in de diepte van een wooncorporatie die oorspronkelijk een gemeentelijke sociale woningbouwvereniging was. Ik hou van de contacten met mensen, of dat nou aan de andere kant van de balie, van een tafel, of informeel bij een lekker etentje is. Het waren af en toe hoge golven, maar ook weleens kabbelende golfjes daar bij de confrontaties met de huurders aan de balie. Toch is de balie niet echt de plek voor mij. Dus ik stak mijn licht op, hield ogen en oren (en mind) open.
Intern werd er een Fte geformeerd, omdat de afdeling huurincasso met een pilot zou gaan beginnen, om huurachterstanden terug te dringen en woningontruimingen te voorkomen. Ik heb mijn diensten aangeboden en heb deze functie mogen invullen, dat was op 1 juni 2007. De werkzaamheden van de vaste medewerkers werden verdeeld, en een deel kwam op mijn bordje, of bureautje, terecht. Door deze verdeling werd de tijdsruimte gecreëerd om huisbezoeken te gaan afleggen en meer tijd te steken in een dossier van een huurder.
Vol enthousiasme vertelde ik tijdens de vakgroepbijeenkomst van WVS Consulting. dat 12 maart 2008 een convenant is ondertekend door de directeuren van Woonbron Dordrecht en Sociale Dienst Drechtsteden (SDD) voor een samenwerking om problematisch huurachterstanden sneller te signaleren en de huurders daarvan door te verwijzen naar de SDD. Ik ben persoonlijk blij met deze ontwikkeling, met dit convenant en mijn positie daarin. Ik ben van mening dat een dak boven je hoofd een primaire levensbehoefte is. En hoewel ik wel inzie dat er altijd mensen zullen zijn die misbruik van de sociale voorzieningen maken, zullen de welwillenden niet moeten lijden onder de nietwillenden. Want doordat wij op huisbezoek gaan samen met iemand van Sociaal Beheer, bij iemand van wie we een huurachterstand constateren die ongewoon is, leren we de huurders kennen, en omdat we op hun eigen terrein komen, zijn ze sneller bereid om eventueel andere problemen te vertellen, waardoor de combinatie van een huurachterstand met een sociaal of psychisch probleem boven water komt en er doorverwezen kan worden naar hulpverlenende instanties. Het is inmiddels gebleken, dat er al ontruimingen zijn voorkomen, en er zijn huurders door andere instanties geholpen, doordat wij ze hebben doorverwezen.
Deze convenanten en samenwerkingsverbanden zijn landelijk waar te nemen, en ik vind het goede ontwikkelingen in de strijd tegen verborgen armoede.
*

Er is niets belangrijker in de wereld dan vrijheid. Vrijheid is het waard om opofferingen voor te doen, het is het waard om er je baan voor te verliezen, het is het waard om er voor in de gevangenis te zitten. Ik ben liever een vrije pauper dan een rijke slaaf. Ik zou liever sterven in bittere armoede met mijn overtuigingen, dan leven in weelde zonder zelfrespect.

-King, Martin Luther

*

Projecten

Projecten

Ik werk graag in projecten. Zowel voor mijn werk als thuis, houd ik er van om de dingen in te delen naar onderwerp of noem het “opdracht”.
Ik ben in dienst bij een detacheringsbureau, WVS-consulting, en voor hen ben ik uitgezonden naar Woonbron Dordrecht, de wooncorporatie waar ik nu dagelijks mijn werkzaamheden uitvoer.
In mijn privé deel ik vaak mijn onderwerpen van belangstelling ook in projecten in. Zo wil ik naar Indonesië, dit jaar of begin volgend jaar, en de voorbereidingen daarvoor en alles uitzoeken en er naar toe leven, is een project, dat is dus het project Indonesië. Indonesië heeft mijn belangstelling omdat mijn moeder daar is geboren, misschien zie ik gebieden terug waar mijn moeder is opgegroeid, ik heb er zelfs nog wel familie, die ik nooit spreek of die ik helemaal niet ken.
Ik heb nog wel een project en dat is een project dat een hele lange periode kan bestrijken, namelijk het beoordelen van films, gewoon voor mijn hobby. Ik schrijf zelf recensies voor de films die ik heb gezien. Ik geef ze ook een beoordeling, een cijfer. Dit project deel ik een beetje met een vriendin van me, we zijn hier samen aan begonnen. Ik wil het best ook met anderen delen. De film “As it is in heaven” is een van de films die ik beoordeeld heb in dit project.
Nog een project is armoedebestrijding. Dit is ook zoiets dat heel mijn ziel en zaligheid kan krijgen en dat heel lang kan duren. Ik doe onderzoek, ik lees er heel veel over, ik schrijf politieke vooraanstaanden aan, ik participeer in een gemeentelijk proces, bijvoorbeeld De Voedselbank als vrijwilliger. Ik heb me hier voor opgegeven. Ik wil me gaan aansluiten bij een politieke partij.

Iets wat nooit een project kan zijn, heeft betrekking op mensen, op een mens. Mensen hebben mijn onverdeelde aandacht, ik hou van mensen, ik vind hen interessant, meer nog dan welk project ook, kan ik me totaal verdiepen in een mens en wil ik soms veel of alles van iemand weten. Vraag ik dingen en hoop ik dat er respons komt, omdat ik dan hoop dat ze mij ook willen leren kennen.
Het is nooit mijn vooropgezette idee om met een mens te leren of van een mens te leren, maar onwillekeurig zal dat zo gaan. Wat ik dan hoop is dat het ongedwongen gaat, in vrolijkheid, en harmonie, dat de ander en ik, lachend samen optrekken en verder trekken in ons leven, een stukje samen oplopend, genietend van de zon en de omgeving, maar nooit met een reden, nooit om iets.
Ik hou van mensen, ik hou van jou en jou en jou. Gewoon om wie je bent, om wat je doet en wat je gaat doen. Ik hou er van je aan te kijken en dat we dan soms al genoeg gezegd hebben. En ik hou er van om aan je lippen te hangen als je vertelt.
Nee, je zult nooit een project zijn. Maar omdat je nu niet bij me bent, heb ik dit geschreven, want ook dit blog is een project.
*

Over bewust ZIJN

Over bewustzijn. Er is al veel over gezegd.
Heel veel dingen doen we allemaal vanuit een onbewust iets, met andere woorden (en “correct me if i’m wrong”) zonder er bij na te denken. Maar zoals ik al eens eerder hebt gezegd is het zo belangrijk dat we de dingen alleen nog maar vanuit ons bewuste doen.

Art of life by Consciousness. Het is een hele zin. De kunst van leven door bewustzijn. En ik zal dit stukje altijd blijven benadrukken. De bedoeling is om met totale toewijding in het leven te staan. In de komende tijd zal duidelijk worden wat er allemaal aan de orde kan komen om een mooi geheel te maken, om daardoor meer bewust te zijn.

De huidige West-Europese cultuur vraagt van degenen onder ons, die bewust willen leven, zoveel, dat je vroeg of laat, al of niet bewust, tot je schrik moeten constate­ren dat je het tempo niet kunt bijhouden. Dat je aan de eisen tracht te voldoen, maar dat dat eigenlijk tegen je gevoel indruist. Dat je jezelf hebt vastgezet door je manier van leven, en je dus de dingen in je leven niet kunt doen, zoals je dit zou willen, vanuit een zuiver innerlijk "weten". Vaak voel je al tijden dat je op de een of andere manier bent vastgelo­pen, dat een gevoel van onvrede met je­zelf en je omgeving meer en meer de overhand krijgt. We willen hier niet bij stilstaan, maar telkens weer, bij het trachten te voldoen aan de eisen van de maatschappij, voelen we dat DIT het niet is. We gaan maar door met te doen, wat we denken dat we moeten doen. We gaan maar door met de dingen doen, die anderen van ons verwachten. We gaan maar door, vooral met flink zijn en als we ons dan, soms, te kort gedaan voelen, worden we boos, agressief. We denken agressief, we proberen voor ons zelf op te komen, op een manier die we ons in de loop van de tijd aangeleerd hebben, maar waarmee we mensen kunnen afstoten. Die daardoor dan ook weer dit zelfde gevoel krijgen en voor zichzelf op willen komen. Zo houden we een gedrag in stand naar elkaar toe, dat ontaardt in een negatieve spiraal, waar de gehele sociale maatschappij aan ten onder dreigt te gaan. Zo ontstaan oorlogen en burenruzies, zo verzanden de beste vriendschappen, veranderen de meest liefdevolle partnerrelaties in een woordeloos naast elkaar leven, of in een uit elkaar gaan.

Ik heb dat ook gedaan, hoewel ik het probeer te vermijden. Ik probeer bewust te leven, bewust te zijn van hoe ik tegenover een andere mens sta, of tegenover situaties waarin ik geraak. Via deze weblog wil ik aangeven, duidelijk maken, hoe we met ons allen bewust kunnen leven, hoe conflicten daardoor misschien voorkomen kunnen worden, hoe we gelukkiger met onszelf en anderen en alles wat leeft kunnen omgaan, omdat voor alles geldt: Wat u niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet.
*

Omweg

Nee het zal toch weer via een omweg moeten. Overigens sta ik wat dat betreft voor de zoveelste keer op dat punt. Ik zie het niet als terug bij af, maar feit is dat ik een paar verkeerde paadjes in mijn leven heb gevolgd, waardoor ik telkens weer bij dat ene kruispunt uitkom. Op al die paadjes leer ik dan weer van alles, maar iets maakt dat ik weer een nieuwe weg moet kiezen. En ik kijk op mijn kruispunt in het rond, en zit me af te vragen of ik alle paadjes al ben ingeslagen, en zo niet welke moet ik dan nu volgen?? 13-10-06

As it is in heaven

De tekst is verplaatst naar
http://artoflifeinmovies.blogspot.com/

*

Met mijn mond vol tanden

Toen ik nog in Driel (Arnhem) woonde, was er een lastige pijnlijke kies, dus ik maakte een afspraak daar met de plaatselijke tandarts. Het was een vrolijke ontmoeting, want als ik iets eng vind, dan wil ik nog weleens grappig en gevat worden, (ook in andere situaties die niet eng zijn natuurlijk). Of ik mezelf dan overschreeuw, nee, dat denk ik niet. Het is meer een houding geven, want ik weet dat als ik me er vervelend over ga voelen, zoals een tandartsbezoek, dan maak ik het mezelf alleen maar moeilijker, dus als ik vrolijk doe dan weet ik dat ik bepaalde prettige reacties terug krijg en toch ook lekker mijn aandacht. Tjeeees, wat een bekentenis weer en bewustzijn hè!!!
Maar in ieder geval was het bezoek daardoor wel heel gezellig.
De kies had een zenuwbehandeling nodig, ik niet, of misschien naderhand bijna wel. Dat is werkelijk een hele operatie, zo’n zenuwbehandeling. Eerst wordt alles eruit geboord en gebikt en geslepen, wat er niet hoort, omdat het niet meer goed is. En dan wordt het vreselijk steriel gemaakt en vervolgens gaan er stiftjes in die de zenuw vervangen, die kies weet daarna dus niet meer dat ie bestaat, geeft niets, ik weet het wel. De hele plek waar de wortel met de zenuw heeft gezeten wordt opgevuld met van die stiftjes, heel veel hele kleine stiftjes van een bepaald spulletje, die zich, denk ik, vormen naar de plek waar ze met zijn allen in gepropt – in het nette dan – worden.
Daarna maakt de tandarts de kies dicht met een noodvulling, die na een paar weken, vervangen dient te worden door een permanente vulling. Ik heb begrepen dat de noodvulling er toe dient om makkelijker te verwijderen, als er onverhoopt toch weer of nog een ontsteking blijkt te zijn. Het dient om te controleren.
Door de omstandigheden en verhuizing is die vulling nooit meer vervangen, tot vanmorgen, want ik heb toch maar weer een tandarts gezocht en gevonden, maar dan hier in Rotterdam.
Nou kwaliteit hoor, dat wel. Een knappe vrouwelijke tandarts, ongeveer de leeftijd van mijn eigen kids, zo schat ik en zeer kundig.
Heel dom heb ik twee afspraken op een dag gemaakt, eerst de mondhygiëniste, en daarna de tandarts voor die vulling, bij elkaar was ik anderhalf uur op de stoel. Ik had kramp en spierpijn in mijn kaken gekregen, en alle tanden en kiezen voelen beurs aan omdat overal geprikt en gekrikt is. Nu, ik heb het geweten. Mijn mond doet nu nog pijn en het is al bijna einde van de dag.
De mondhygiëniste, Djoran, heeft me danig laten schrikken. Ze ging eerst van alles over de tanden uitleggen, over tandplaque en de bacteriën, wat er gebeurt met poetsen en dat je onmogelijk alle tandplaque weg kunt poetsen, dus hoe goed ik ook zou poetsen, er zal altijd toch tandplaque achter blijven. Nou wil het toeval, zo dat al bestaat, dat ik begin november weer eens gestopt ben met roken, en daar was Djoran erg blij mee. Want door roken verdoof je je tandvlees en weet je minder goed dat of als je tandvlees ontstoken is en toch is juist ook door roken het tandvlees eerder ontstoken want die rotzooi van een sigaret gaat natuurlijk ook op plekken zitten waar ik met mijn goeie gedrag helemaal niet bij kan komen. Helaas was dus bij mij al aardig wat leed geleden, ook zonder dat ik het wist. Ze vertelde van de pockets en de diepte van de pockets, en als het dieper was, dat daar dus alle ontstekingshaarden zaten. Je begrijpt, aangezien mijn mond nu zo gevoelig en pijnlijk is, dat ik heel wat ontstekingshaarden heb zitten.
Gezien de niet nader aan te duiden respectabele leeftijd, heb ik voorzichtig gevraagd of de renovatie van het bouwwerk in mijn mond, de moeite (en de pijn dacht ik er bij) wel waard is, en er werd enthousiast en instemmend ja geknikt. Het zou ook door het tarief kunnen zijn, hoewel ik denk dat alles verwijderen en opnieuw opbouwen duurder zal zijn, en zelfs ook gemakkelijker. Dus ik heb samen met de tandartsenpraktijk gekozen voor de moeilijke weg, zoals gewoonlijk de moeilijke weg, maar nu hoef ik hem niet alleen te gaan. Ik krijg een begroting van het behandelplan thuis gestuurd en mag dit voorleggen aan mijn ziektenkostenverzekering. Voorlopig betekent dat dus nog een paar bezoeken aan de tandartsenpraktijk. En nu ga ik een soepje eten, want kauwen gaat nog niet.

Energie

Ik ben geabonneerd op enkele nieuwsbrieven, zoals ook een nieuwsbrief van Elsevier. Zij hebben een keer een artikeltje geschreven over energiedrankjes en het gevaar voor hartpatiënten.
http://www.elsevier.nl/dossierartikel/asp/dossier/547/hoofdstuk/4/artikel/178065/index.html
Ik kan het wel eens zijn met de tekst van het artikeltje, ware het niet dat ik zelf dagelijks graag een blikje van het goedje tot me neem. Ik heb daar zo mijn redenen voor, smoesjes, zo je wilt, want ik ben vegetariër en er zit behalve cafeïne, namelijk ook vitamine B en taurine in de nepbull. Taurine is een lichaamseigen stof, dat een mens niet zelf aanmaakt en wel nodig heeft (zo heb ik het begrepen) en dat wel in vlees zit, wat ik dus niet nuttig.
Door het drinken van nepbull krijg ik dus voldoende vitamines B (waar een normaal mens niet tegenop kan eten om het toch binnen te krijgen) en tevens de onontbeerlijke taurine binnen, zo redeneerde ik.
Laatst was het eventjes mis met me (een kwaaltje dat ik al vanaf mijn 14de jaar heb), ik kreeg hartkloppingen, nee, ik moet zeggen een hartrimtestoornis, (medische term is tachycardie). Hartkwalen komen ook voor bij mij in de familie en bewust als ik me probeer te zijn van alles, heb ik dus over alles na gedacht, alle aspecten op een rijtje gezet (ja ook de nepbull en ook mijn leeftijd) en heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts om me te laten doorverwijzen naar de cardioloog.
Zogezegd zogedaan, alle brochures die op mij van toepassing zouden kunnen zijn heb ik bestudeerd en de verpleegkundigen en de cardioloog hebben mij bestudeerd, althans mijn hartfuncties.
De uitslag na vele dure onderzoeken was een feestje, aan mijn hart was op de filmpjes, electro-cardiogram en echocardiogram, niets te zien, de buitenkant zag er uit als van een jonge godin, verliefd worden mag dus ook weer, dat kan mijn hart wel aan, ook het pompen van mijn hart was super te noemen. Een Oscar was op zijn plaats geweest voor het filmpje. De dokter lichtte een en ander nader toe en kwam tot de conclusie dat ik een onschuldige hartafwijking heb, waar ik 100 jaar mee kan worden. Ik dacht ook altijd al zoiets omdat ik er tenslotte al mijn leeftijd mee geworden ben (niet nader aan te duiden in dit stukje).
Dus wat betreft het gebruik van energiedrankjes kan ik niet meedenken, ben ik niet representatief, geen doelgroep of juist wel een doelgroep, want ik kan en mag het gewoon gebruiken.
Ik voel me fysiek en psychisch na mijn checkup dan ook superfit!!
Misschien heb ik al vleugels ............. ;-)

Gedachte-lichaam

Het brein
Gedachte-lichaam
We gaan ervan uit dat het lichaam dat we ervaren iets concreets is, echt bestaat. Maar in feite zijn het de hersenen die het beeld van ons lichaam bepalen. Ons lichaam wordt volledig tussen onze oren bedacht. En soms gaat er iets mis. Bij patienten die een of meer ledematen kwijt zijn geraakt, en opgescheept zitten met een spookachtig lichaamsdeel, een fantoomledemaat.

Meneer X weet precies waar zijn hand zit. Vlak onder de stomp die nog rest van zijn bovenarm, net iets boven de plek waar zijn elleboog heeft gezeten. De hand staat iets naar binnen gedraaid, vertelt Dickson; de duim wijst een beetje omhoog, de vingers zijn gebogen. Meneer X verloor zijn onderarm bij een ongeluk. Maar hij voelt hem nog steeds. Geen aangenaam gevoel, vertelt hij: “Het is alsof er een band strak om mijn arm gebonden zit.” Mensen bij wie een van de ledematen is geamputeerd, hebben vaak nog gevoel in hun ontbrekende lichaamsdeel. Ze kunnen aanwijzen waar en in welke stand het zich bevindt. Soms hebben ze pijn of kramp in hun fantoomledemaat. Controle hebben ze niet over dit spookachtige lichaamsdeel. Dit soort fantoomverschijnselen zijn wereldwijd beschreven, maar nooit echt goed begrepen. De Amerikaanse neuroloog V.S. Ramachandran zoekt het antwoord in het brein. “Ons lichaam wordt volledig in onze hersenen bedacht,” zegt hij. Een wonderlijk experiment laat zien hoe gemakkelijk het is dat brein van de wijs te brengen, en het beeld dat we van ons lichaam hebben ingrijpend te veranderen. Zo kan een losliggende hand op tafel in een mum van tijd onderdeel gaan uitmaken van het lichaam. Als de nephand gestreeld wordt in hetzelfde tempo als de echte, onder tafel verborgen, hand, gaat de nephand na een halve minuut ‘echt’ aanvoelen. Maar waar zit die hand? Niet aan ons lichaam, zoveel is duidelijk. De nephand heeft een plaatsje in ons brein gekregen. We beschouwen ons lichaam weliswaar als vanzelfsprekend, maar na een beschadiging – een amputatie bijvoorbeeld – wordt duidelijk hoezeer het de hersenen zijn die bepalen hoe we ons lichaam waarnemen, vertelt ook de Engelse neuropsycholoog Halligan. “We gaan ervan uit dat het lichaam dat we ervaren iets concreets is. Maar in feite zijn het de hersenen die onze waarnemingen sturen.” Als het brein zo gemakkelijk met een kunsthand te foppen is, zo redeneerde Ramachandran, dan kunnen mensen met een verkrampte fantoomarm misschien geholpen worden met een vergelijkbare truc. Door mensen met hun goede ledemaat bewegingen in een spiegel te laten maken, schept hij de illusie van een aanwezig – en functionerend – fantoomledemaat. Sommige patiënten (niet allemaal) kunnen inderdaad hun verkrampte fantoomarm ontspannen als ze het spiegelbeeld van hun echte arm zien op de plaats van het fantoom. Ze hebben dan ook vaak het gevoel de arm daadwerkelijk te kunnen bewegen. De autotechnicus Neal Bainbridge hield aan een motorongeluk een verlamde linkerarm over. Hij heeft er geen enkel gevoel meer in. Wel heeft hij gevoel in een fantoomarm. En kramp. Als Bainbridge voor de spiegel plaatsneemt, en in de spiegel naar de bewegingen kijkt die hij met zijn gezonde arm maakt, raakt hij zichtbaar opgelucht. “Raar,”zegt hij. “Nu voelt het alsof mijn oude arm weer beweegt. Het is geestelijk heel ontspannend. Mijn arm zit weer waar hij hoort, doet wat hij moet doen.” Halligan: “We weten dat het werkt, maar hóe het werkt snappen we niet. Het werkt ook niet bij alle patiënten. Patiënten zoals Neil, met pijnlijke krampen, hebben er het meeste baat bij.”

Uit VPRO/Noorderlicht

Paressia et perspicio

Vrij uit spreken en de dingen doorhebben.

Vrij uit spreken is in het latijn “Paressia”. Gewoon een mooi woord. Vrij uit spreken, gewoon zeggen wat je denkt, een eigen mening hebben over iets, geweldig. Op internet zijn allerlei forums. Onder elk bericht dat hier staat kan je je reactie geven, je mening geven, do not hesitate, gewoon om een mening te profileren, om te zeggen wat je wilt zeggen, over de onderwerpen die belangrijk zijn.

Als we met iemand praten, hebben we vaak het gevoel dat we de ander wel doorzien. Of we vullen in, dat de ander (ik houd het even nogal algemeen) misschien iets bedoelt met wat hij of zij zegt. We doorzien wat de ander wil of bedoelt. In het latijn is ook daar een mooi woord voor: “Perspicio”. Ik kijk er door heen. Ik doorzie.
Je kunt het verbasteren naar: ik doorgrond het.

Deze twee woorden wil ik graag promoten. Deze twee woorden zullen een leidraad zijn, zijn een leidraad geweest in mijn eigen leven. Niet te verwarren uiteraard met "aannames", waar we ook goed in zijn.

Maar ik ga het over van alles en nog wat hebben. En we zullen uiteindelijk alles doorzien……………
........ misschien in een volgend leven?

Integriteit

Wat is integriteit? Wat heeft dit met bewustzijn te maken? Waarom schrijf ik hierover?

Integriteit is een eigenschap, die de ene mens nog wel heeft, of zich er van bewust is en er naar tracht te handelen en de andere niet. Iemand is integer als hij of zij rechtschapen is volgens de bewoordingen in het woordenboek. Hij weet dan wat eerlijk is, en ik verbind bij integriteit de eerlijkheid dan ook aan het feit dat hij eerlijk IS.
Wanneer ben je eerlijk? Integriteit, het mooie woord dan blijkbaar voor eerlijkheid, kan vaak tegen je werken. Integer zijn (integriteit) heeft met het collectieve bewustzijn te maken. Iemand die integer is kiest in zijn denken en handelen voor het grote geheel, dat soms in strijd kan zijn met een situatie en soms zelfs ontzettend tegenstrijdig is met wat men op dat moment misschien als VERSTANDIG kan aannemen. In de politiek zouden de politici integer moeten zijn, maar dit wordt hen vrijwel onmogelijk gemaakt. Er zijn zoveel aspecten aan het nemen van een beslissing dat een verantwoordelijke niet anders kan dan zich laten adviseren en dan daarnaar te handelen en te besluiten.

Iemand die integer is, is een voorvechter voor het duurzame, hij kijkt ver vooruit, hij voorziet de gevolgen van alles.
Bij zijn keuzes laat hij zich leiden door vertrouwen in zich zelf en het geheel. Hij wil een betrouwbare persoon zijn, hij wil werken voor een betrouwbaar geheel en hij wil meewerken aan een duurzame samenleving waarin mensen en het milieu worden gerespecteerd en rekening wordt gehouden wordt met toekomstige generaties. Zo’n persoon zal een eenzame strijd voeren als zijn omgeving, zijn naasten, zijn gemeenschap niet de zelfde meningen zijn toegedaan en hem daarin steunen.
De Dalai Lama is zo iemand. Hij is een verdediger van het algemeen belang. Hij zal zich hier altijd door laten leiden. Hij wil dat zijn handelen bijdraagt aan het welzijn in de samenleving. Schade voor mensen moet zo veel mogelijk worden voorkomen.

Bewust zijn van het grote geheel brengt je in conflict met je integriteit. Want wat voor de ene partij goed kan zijn, kan tegen de ander werken. In de bio-industrie (ik ben vegetariër, dit ter toelichting) is het verhogen van de vleesproductie gunstig voor de omzet en voor het bevoorraden van de winkels, die alleen maar dat willen verkopen, waar de meeste vraag naar is en dan nog zo goedkoop mogelijk, want anders wordt het niet gekocht.
De bio-industrie is niet goed voor het grote geheel, dat wat wij soms theatraal “moeder aarde” noemen, zijn we met zijn allen in sneltreinvaart kapot aan het maken.
Het milieu gaat hard achteruit, zo erg dat de film “The day after tomorrow” al bijna bewaarheid is, als we kijken naar de meteorologische ontwikkelingen.

Maar wat moeten we er dan aan doen? Hoe kunnen we alles in evenwicht krijgen? Hoe zorgen we er voor dat we niet meer in strijd met onze integriteit en ons collectief bewustzijn handelen?
Ik lijk wel een puber, als ik dit zo nalees, blijkbaar zijn mensen van die leeftijd zich meer bewust van hun integriteit en schoppen zij daarom tegen de gevestigde orde en verzetten zij zich daarom tegen de beslissingen die de hoge heren (en ouders) nemen.
En wat ik met dit alles alleen maar wil zeggen, is dat we met zijn allen ons bewust moeten worden en de ondergang moeten stoppen. Zoals we in alle spelletjes die we spelen en in alle films die we kijken en maken, vechten tegen het kwade (ik ben verder een pacifist, en speel geen vechtspelletjes … tenminste …) en wat we zingen in onze muziek. Dit alles zal moeten maken dat het tij keert. Dat er betere tijden komen en binnen niet al te lange tijd … voor onze kinderen en diens kinderen.
*